قدرت و اقتدار

دنیای امروز که دنیای اطلاعات نام گرفته و صحبت از دهکده جهانی شده است هم فائده دارد و هم ضرر؛ فائده آن این است که هر چه سریع‌تر همه از احوال و اخبار مطلع می‌شوند، ولی آسیب آن در این جاست که عوامل فتنه‌گر و نفوذی با پخش شایعات به تخریب بنیان‌های خانوادگی و اجتماعی به سرعت هر چه تمام‌تر دست می‌زنند. این جاست که قدرت نمی‌تواند همانند اقتدار مانع آن باشد. اگر اقتدار که حاکی از حمایت مردمی باشد وجود داشته باشد به زودی این تحرکات خنثی می‌شود؛ ولی لازمه آن این است که باید دولت و ملت در تقویت پایه‌های اعتمادی که با تخریب و فتنه‌گری مورد حمله قرار گرقته و آسیب دیده است دست به ترمیم بزنند و یا اگر فروریخته از نو بنا کنند.

حوادث اخیر که منشأ آن هر چه می‌خواهد باشد نشان داد که توجه به اقتدار تا چه اندازه مهم است. اولا نشان داد که همه کشورهای غربی و بعضی همسایه‌های عربی تا چه اندازه منتظر چنین فرصتی بودند که بنا بر بعضی روایات، خود، آن‌ها را سازمان داده بودند. آن‌ها عجولانه و یا با احتیاط و تأخیر از آن حمایت کردند و نشان دادند که تا چه اندازه در سرنگونی کشور ما شائق‌اند البته خواست قلبی آن‌ها در برابر اظهاراتشان بسیار بزرگ‌تر و وسیع‌تر است.

اگر اقتدار باشد آن‌ها نمی‌توانند پایه‌های نظام را نشانه روند و این دولت است که باید قدر ملت را بداند و در ارتقای سطح فکری، علمی و فرهنگی آن‌ها با همه وجود بکوشد و تا قبل از این‌که حادثه‌ای رخ دهد صمیمیت خود را نشان دهد. این‌که بعد از هر حادثه‌ای زبان به قدردانی و یا معذرت‌خواهی بگشاید نه تنها کافی نیست بلکه گاه نوش‌داور بعد از مردن سهراب است.

دوم نشان داد که ما در حکومت‌داری خود تا چه اندازه در اعتماد به قدرت‌های بیگانه دچار غفلتیم و چقدر خوش‌بینانه به اظهارنظرهای ساده آن‌ها دلخوش می‌کنیم. دیدیم که وزیر خارجه انگلیس را که تحویل گرفتیم نتوانست خویشتن‌داری کند و حرفی از حمایت از آشوبگران بر زبان نیاورد. فردا نوبت رئیس‌جمهور فرانسه است که می‌خواهد به ایران بیاید. و دیدیم که در آمریکا نه تنها حزب جمهوری‌خواه که حتی دمکرات با آن‌که با قدرت حاکم در کشورشان اختلاف دارند ولی در مخالفت با ایران هر دو سنگ‌تمام گذاشتند و به میدان آمدند. سوالی که به‌جد مطرح است این است که چرا ما تا این اندازه به سرمایه‌گذاری‌های خارجی دل‌ بسته‌ایم و تا کجا حاضریم اقتدارمان را با قدرت ظاهری وابستگی به سرمایه‌گذاری خرج کنیم. البته من با سرمایه‌گذاری خارجی مخالف نیستم ولی باید دید با چه روشی و با چه دانشی و با چه میزان مشارکت نیروهای داخلی و تا چه میزان انتقال دانش فنی و با چه محتوای قراردادی و چه آینده‌نگری‌ای و... این کار‌ها صورت می‌گیرد. می‌توان قراردادهای بسته شده را توسط افراد منصف و بی‌غرض به بحث گذاشت و نقد کرد و به عنوان سرمایه دانشی برای قراردادهای بعدی به کار برد.

در سخنان رئیس جمهور در شب ۹۶.۹.۱۲ خطاب به روسای کمیسیون های مجلس نکاتی وجود داشت که قابل تأمل است. اول اینکه گفت بیایید با هم متحد باشیم که حرف درست و به جائی بود اما نباید چنین تصور شود که بیایید فقط مرا تأیید کنید. در بیانات ایشان چنین بر می آمد که من برنامه داده ام و به مردم وعده داده ام و مردم به من رأی داده اند پس هر چه من به عنوان دولت می گویم را تصویب کنید. این امر هم درست است و هم غلط. درست است که دولت باید برنامه بدهد پس چرا برنامه ششم را مجلس نوشت؟ آیا به این معنا است که آن را قبول ندارد؟ درست است به این معنا که مجلسیان نباید به خط و خط بازی توجه کنند و یا مصالح منطقه ای را بر مسائل ملی ترجیح دهند؛ بلکه آنچه که به صلاح کشور است را باید تصویب کنند. اتحاد مجلس و دولت در این مورد به جد پذیرفتنی است.
ایشان به مسأله مهم دیگری اشاره کرد و آن اینکه اشتغال امری جدی و اساسی و در اولویت است. اما وقتی در دولت ایشان و در اجرا به قرار داد های خارجی بسنده می کنیم و اشتغال جوانان را نادیده می گیریم و سهم کارخانه های داخلی را که با 20-30 در صد کار می کنند فراموش می کنیم و تازه اگر هم شغل ایجاد می¬کنیم مشاغل خدماتی در سطح نازل در سطح کارگر و راننده و امثال آن است چه عاید کشور کرده ایم؟ ما با قرار داداهای میلیاردی که با خارج می بندیم و یا واگن های قطار شهری برای رفاه مردم تهیه می¬کنیم بر قدرت خدمت رسانی افزوده ایم ولی از اشتغال مفید و موثر نیروهای داخلی غافل شده ایم و به اقتدار کشور صدمه زده ایم.

وقتی در این حادثه و بر اساس مصوبه شورای امنیت کشور تلگرام را می بندیم که به حق هم هست ولی قول می دهیم که به زودی آن را باز می کنیم؛ اما به فکر منبعی جایگزین چه به لحاظ زیرساخت و چه به لحاظ تولید محتوا نیستیم چه مشکلی را حل کرده ایم. از این حوادث که به قول رئیس جمهور فرصت است تا تهدید، باید عملا و به طرز صحیح استفاده کینم. نواقص را به صورت اصولی دست کم مانند کشور های همسایه رفع کنیم و نه اینکه این حادثه که تمام شد گویی اتفاقی اصلا نیفتاده وباز همان روال سابق را ادامه دهیم.

رئیس جمهور در مورد دستاورد های خود اشاره کرد که در مراسم تحلیف بیش از صد کشور خارجی در سطوح مختلف شرکت کرده اند. سوال این است که این دعوت با شکوه در موضعگیری آنها در این فتنه اخیر و یا مشابه آن تأثیری داشته است و یا اینکه اقتدار در توجه به ملت است و برآوردن خواست های به حق آنان در حد تکریم و حفظ ارزش¬های انسانی آنها و بالابردن سطح مهارتی شان تا بتوانند در صحنه های داخلی و خارجی عرض اندام کنند و نه به عنوان کارگر، که به عنوان کارشناس و صاحبنظر در منطقه و جهان حضور پیدا کنند. اگر چنین شد اقتدار حاصل شده است.

و نکته آخر اینکه هیچ‌کس در داخل و خارج مانند ایشان از برجام حمایت نمی کند. وی برجام را در حد معجزه قرن می داند درحالی که ۱+۵ این چنین برداشتی ندارند. امریکا که باج خواهی می کند و تا کنون موانع بزرگی را بر سر راه معاملات و مبادلات ما ایجاد کرده و بقیه هم با احتیاط و بعضا به خاطر خوشایند ما و یا از لج با امریکا از آن ضمنی و مشروط حمایت می کنند. در داخل هم از دکتر ظریف باید یاد کرد که می گفت این آنچه ما می خواستیم نبود بلکه این آن چیزی است که توانستیم. دست کم رئیس جمهور محترم بجای اصرار بر فوائد برجام بگوید بزرگترین فایده برجام این بود که خیانت امریکا را آشکارکرد و دوگانگی آنها را در قول و عمل نشان داد. و اینکه ما بر اساس صداقتمان و یا خوش‌بینی‌مان فورا تعهداتمان را عمل کردیم؛ با وجودی که بار ها خیانت دیگران را دیده بودیم!