آب‌بندی با طعم غم وغصه و بدبختی

به طور کلی در  سریال سایه‌بان که بچه‌های پایین! در آن حضور دارند همه بیکار و بدبخت هستند غیر از ناصر(کامران تفتی) که بساز و بفروش و برج نشین است. آنها هم که کار دارند، کارگاهشان با هزار بدبختی می‌چرخد و تولید می کند. در سریال خانمی حضور دارد که کارشناس کمیته امداد است و کارش این است که هر روز به سراغ مددجویان می‌رود و به آنها التماس می‌کند که هرچه سریع‌تر بیایید و وامتان را بگیرید. از مددجویان امتناع و از ایشان اصرار. این عین دیالوگ فیلم است:« دوباره این خانمه اومد برای گرفتن وام اصرار کنه!»

در این سریال انواع بدبختی‎های اجتماعی و فرهنگی وجود دارد. بیکاری با وجود تحصیلات، فقر، بیماری، نیاز به دارویی که حتما باید از ناصرخسرو تهیه شود، تومور مغزی، واردات جنس قاچاق از چین، کارشکنی، دزدی، چک برگشتی، طلاق عاطفی بین مهران و مهشید، ناامیدی، افسردگی، بی‌وفایی، کلاهبرداری، چاپ تراول تقلبی، دعوای منجر به شکایت و بازداشت و ... که جا دارد همین جا از همه مسوولینی که نظارت و نظر تاییدی دارند سپاسگذاری صورت گیرد که مردم را علی رغم همه خوشی‌ها و راحتی‌هایی که دارند با آن روی زندگی هم آشنا می‌کنند.

ظاهرا با توجه به این که پرداخت حق الزحمه سریال‌ها به صورت دقیقه‌ای صورت می‌گیرد، ما در این سریال شاهد نگاه‌های به افق به مدت ده دقیقه توسط فرد به فرد بازیگران هستیم. مثلا سکانس ورود به خانه یکی از شخصیت‌ها این گونه بود: زدن زنگ، باز کردن در، ورود به حیاط، نگاه با طمانینه به حیاط و ساختمان به مدت سه دقیقه، حرکت به سمت پله‌ها، رسیدن به پله‌ها، بالا رفتن از حدود 40 پله، رسیدن به در ورودی ساختمان، در زدن، باز کردن در، حرکت از راهرو به سمت سالن، رسیدن به سالن، نشستن روی مبل، نگاه به در و دیوار به مدت سه دقیقه، حضور میزبان...

هرچند بارش‌ها امسال کم بوده اما وضعیت آب‌ و آب‌بندی در این سریال‌ها خوب است. البته با توجه به تلاش و خستگی تیم تولید، حضور مجموعه در روال داستانی در خارج از کشور هم تدارک دیده شده که نیمی از سریال در یکی از کشورهای خوش آب و هوا فیلمبرداری شود. پرداخت حق الزحمه تولید سریال‌های این چنینی از بیت المال است یا اسپانسر خصوصی؟