حسین باهر:روزهایی را پشت سر می گذاریم که بسیاری از زوج ها برای فرزند دار شدن خود دچار تردید و دودلی هستند. از طرفی بسیاری از کارشناسان و حتی مسئولان در کشور اظهار می کنند که کشور ما پتانسیل و ظرفیت تربیت و رشد نسلهای بعدی را ندارد و همواره دچار تنگناهایی در این رابطه هستیم. از طرف دیگر شاهدیم که دولت به افزایش جمعیت درسالهای آینده اصرار دارد و عنوان می کند که ایران می تواند جمعیتی 2 برابر جمعیت کنونی داشته باشد. من تنها در این مورد خاص به یک اصل پایبند هستم و آن را به زوج ها پیشنهاد می کنم. به نظر می رسد در این راستا تنها این زن ها هستند که می توانند تعیین کننده باشند و خودشان بهتر از کارشناس و مسئولی تشخیص دهند که می توانند فرزندی را که شایسته جامعه است تربیت کنندیا خیر؟ می گویند بهشت زیر پای مادران است.
اما من می گویم جهنم هم می تواند زیر پای مادران باشد. مادرانی که یقین دارند که نمی توانند آنگونه که شایسته است فرزندان خود را تربیت نمایند و یا مادرانی که در تربیت فرزندان خود انرژی لازم را به کار نمی گیرند و دریغ می کنند.
بهشت زیر پای مادرانی نیست که فرزندان خود را بعد از به دنیا آوردن نزد دیگران می گذارند تا فرزند خود به خود تربیت شود و مادرانی که ادامه تحصیل و کار کردن را اهم بر تربیت فرزند خود می دانند. یک زن باید در درجه اول توانایی و پتانسیل خود را دراین راستا مورد سنجش قرار دهد. مادر، مهره اصلی تربیت فرزند است در صورت اشتغال تمام وقت مادر، رونق خانه و گرمی و نشاط که لازمه آن حضور مادر است، از بین می رود.
بچه ها شور و شوق بازی را از دست می دهند، خستگی و تندخویی ناشی از کار مداوم مادر نیز باعث می شود محیط خانواده دچار اختلال شود و حضور ناکافی مادر عوارضی همچون: عوارض عاطفی، اخلاقی و رفتاری بر روی کودکان باقی بگذارد.
بانویی که قصد فرزند دار شدن را دارد باید در ابتدا روی خودش و توانمندی های خودش حساب کند نه افراد دیگر مانند خواهر، مادرو یا مهدکودک. از طرفی دیگر به کمبودهای مالی در زندگی نیز نیم نگاهی بیاندازد و بعد اقدام به فرزند دار شدن کند. وجود مادر در خانه، به ویژه در یکی دو سال آغاز زندگی، به منظور ایجاد دل بستگی میان مادر و کودک الزامی است. با این حال، شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جوامع، بسیاری از زنان را اندکی پس از تولد بچه روانه بازار کار کرده است. مشاغل تمام وقت و طولانی، خواه ناخواه تماس ها را محدودتر کرده و فرصت ارتباط با اعضای خانواده را کاهش داده است و این، در شرایطی است که کودکان نیازمند ارتباط های کلامی و لمسی هستند.
در کل من معتقد هستم زنان نقش تعیین کننده ای در نسل آینده ما دارند . سال های اول و دوم زندگی، به تمام مادران شاغل توصیه می شود که تا حد امکان، دست کم در نخستین سال زندگی کودک، از رفتن به سر کار خودداری کنند و با عنایت به سفارشات اسلامی و احساس وظیفه دینی، شخصا شیردهی نوزادان خود را به عهده گیرند و نوزاد خود را به مهد کودک ها و تغذیه از شیر خشک عادت ندهند.
نباید این موضوع بسیار مهم را بر مبنای اظهارات کار شناسان و یا مسئولان بسنجند بلکه در این میان تنها توانمندی های مادرمطرح است . برای افزایش جمعیت توانمندی مادران مطرح است نه تصمیم مسئولان همه ما می دانیم که فقط مادر می تواند فرزند خود را به لحاظ سیاسی،اجتماعی و فرهنگی رشد دهد و فردی را تربیت کند که خود،خانواده،خلق و خدا را ازآن فرد در امان هستند.
اکنون نه تنها جامعه ما بلکه تمام دنیا نیاز دارد تا در نسل آینده چنین افرادی وجود داشته باشند . زنان یکی از مهمترین گروههای اجتماعی متاثر از کیفیت زندگی و شرایط جامعه هستند که می توانند با این تاثیر پذیری و حساسیت بالا کل جامعه را نیز تحت تاثیر قراردهند.
دارای دکترای رفتار شناسی
نظر شما