1-امسال به سنت هر ساله جشنواره فیلم فجر، قبل از شروع هر فیلم، تیزرها و کلیپ هایی در ارتباط با جشنواره نمایش داده می شود. یکی از این تیزرها، مربوط به رأی دادن مخاطبان فیلم ها است که قرار است در آن تماشاگر متوجه شود چگونه آراء ضعیف و متوسط و خوب را در صندوق های تعیین شده بیندازد. اما آن چه این میان در این تیزر عجیب است، ایده ی مرد موتورسواری است که بعد از خرید بلیت یک فیلم با گذر از خیابان ها، بالای پله ها می رود و زیپ کاپشنش را پایین می کشد و با باز کردن دو طرف لباسش، انبوهی از بلیت ها روی سر و کله عده ای که دست شان را دراز کرده اند می ریزد. این فضای سوپرسوررئالیستی را هر شیرپاک خورده ای متوجه می شود لطفا بنده را هم بی بهره نگذارد. تفسیر دشوار این ایده بسی از تفسیر فیلم مانی حقیقی سخت تر است.
2-در کلیپ دیگر که قرار است خود جشنواره را معرفی کند، آقایی با صدای منوچهر اسماعیلی در حال خطاطی و قرائت غزل معروفی از حافظ است: مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید؛ و البته در میانه غزل، خدا را هم شکر می کند. راستش از این شعر کلی مفاهیم مربوط به امیدواری ساطع می شود که یکی از شعارهای جشنواره است، ولی می شود کسی توضیح دهد که ربط این ایده به خود سینما چیست؟ لطفا از صدای آقای اسماعیلی و فرازی از آهنگ مرحوم مرتضی نی داود که شادروان حنانه برای تیتراژ هزاردستان بازسازی اش کرد مثال نیاورید. ما داریم از سینما حرف می زنیم و نه سریال تلویزیونی؛ ضمن آن که یک تیزر جشنواره سینمایی قبل از هر چیز باید وجوه بصری اش معرف سینما باشد. این کلیپ را به راحتی می توان برای هر مراسم دیگری هم که شعارش در مایه های امید باشد استفاده کرد.
3- با تمام احترامی که برای استاد ابراهیم حقیقی قائلیم، پوستر اصلی جشنواره هم شمایل مناسبی ندارد. شاید ایده شناسنامه برای جشنواره ای که سی ساله شده است در وهله اول جذاب باشد، ولی وقتی فکری برای اجزا و بخش های آن نداشته باشیم، نارسایی هایی از قبیل این که نام مادر شامل دو اسم شده است و والدین هر دو شماره شناسنامه شان یک عدد است و تاریخ تنظیم سند سی سال بعد از تولد سوژه است و ...پیش می آید.
نمادهای جشنواره قرار است در این ده دوازده روز هر روز مقابل چشم سینمادوستان باشد. با هزینه کردن اندکی ظرافت طبع و دقت نظر می شود کاری کرد که این نمادها تبدیل به ضد اهداف اولیه شان نشوند.
نظر شما