به گزارش خبرآنلاین، اجرای این رکوردشکنی برعهده یوهان شوارتز (Johan Schwartz)، استاد رانندگی شرکت بامو بود. بامو پیش از این در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲)، رکورد دریفت ۸۲٫۶ کیلومتری را به نام خود ثبت کرده بود؛ اما کمتر از یک سال بعد، تویوتا با خودروی GT86 این رکورد را به ۱۴۴٫۲ کیلومتر رساند و این، مهمترین انگیزه برای یوهان شوارتز بود تا عنوان خود را پس بگیرد.
مهمترین چالش در این رکوردشکنی، تأمین سوخت موردنیاز بود. در دو رکوردشکنی قبلی، باک سوخت بسیار بزرگی در خودرو تعبیه شده بود؛ اما تیم بامو تصمیم گرفت از مخزن سوخت معمولی استفاده کند و مرتب آن را پر کند.
برای این کار، مهندسان بامو سیستم سوخترسانی خشکی را طراحی کردند که دریچه ورودی آن روی پنجره پشت راننده قرار میگرفت. مت باتس (Matt Butts) دیگر عضو پروژه که خطرناکترین بخش مأموریت را عهدهدار بود، تا نیمتنه از پنجره خودروی دوم بیرون میآمد تا نازل سوخترسان را به خودروی رکوردشکن متصل کند.
کمتر اشتباهی در هماهنگی بین دو خودرو میتوانست به آتشسوزی یا لهشدن باتس بین دو خودرو منجر شود؛ اما هماهنگی شوارتز و راننده خودروی سوخترسان، مت مولینز (Matt Mullins) که رئیس تعلیمدهندگان مرکز نمایشی بامو است، مانع از بروز حادثه شد. درنهایت، پنج مورد سوخترسانی طی ۸ ساعت با موفقیت انجام گرفت و شوارتز توانست رکورد دریفت ۳۷۴ کیلومتری را در گینس ثبت کند.
منبع: نیواطلس
۵۴۵۴
نظر شما