روز ولادت حضرت فاطمه زهرا ( س ) به نام « روز زن » است. روز بسیار مهمی که آن را می توان دست آویزی برای تمرین مهربانی قرار داد. در این نوشتار کوتاه و برای مرور تمرین مهربانی قصد دارم نقلی از حضرت محمد ( ص ) را وام بگیرم. رسول خدا (ص) فرمود: « به وسیله خورشید راه را پیدا کنید، هنگامی که خورشید ناپیداشد به وسیله ماه، راه یابید، هر گاه ماه ناپیدا شد به وسیله زهره راه را پیدا کنید. » گفته شد: « ای رسول خدا مقصود از خورشید و ماه و زهره چیست؟» در پاسخ به این پرسش حضرت فرمود: « خورشید منم، و ماه علی است، زهره فاطمه» . به طور شخصی مدت ها روی این جمله فکر کردم و در نهایت برداشتی ذوقی از آن به دست آوردم. از جهت ذوقی این نکته بسیار حائز اهمیتی است که چگونه است زهره غیبت ندارد؟ یعنی هنگامیکه در شب تار تمامی ستاره ها پشت ابر ها پنهان می شوند باز شما « زهره» را می توانید پیدا کنید.
در تمثیلی که حضرت رسول داشتند این چه سری است؟ بسیار زیاد در این رابطه فکر کردم به طوریکه مدت زمانی قابل توجه ذهنم به آن اشغال شد. این که چنین تمثیلی چه می خواهد بگوید؟ در نهایت به این رسیدم که در هر صورت پیامبر و حضرت امیر مرد هستند و در کنار مهربانی که داشتند غیرت مردانگی آنان را مجبور به رزم و جنگ کرد اما حضرت فاطمه (س ) فقط مهربانی محض بود. چیزی جز مهربانی نزد ایشان نبود چرا که از زنان در واقع انتظار رزم و غیرت نیست. در مقابل بیشتر از آنان انتظار مهربانی و عشق است. من فکر کردم شاید با نفوذ ترین نوری که می تواند در دل ها بشیند نور عشق و مهربانی است. چنین نوری از هر نوری برتر است. نوری که می تواند در دل ها جای گیرد. بی تردید اگر جای دانش عقل است، مهربانی در دل جای می گیرد. حتما « حدیث دل » از « حدیث عقل» بسیار عمیق تر و جانسوز تر بر انسان اثر می گذارد.
بر این اساس امیدوارم مشمول مهربانی و لطف آن بانوی مهربان باشیم و همه مان در این زندگی پر از خشونت و در دورانی که در خیابان هایی که آدم وقتی از آن ها عبور می کند انگاری به صورت شان سیلی می زنند این همه ترش رویی را بتوانیم کنار بگذاریم و مهربانی را سکه روزگارمان کنیم. امید است مقداری به فضای لطیف برگردیم و مهربان باشیم.
نظر شما