کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی؟

د ستور جلسه هم گزارش هیئت مدیره و بازرسان و برگزاری انتخابات بازرسان بود ونه فعالیت انتخاباتی و ....چنانکه انجمن در تمامی دوره‌های انتخابات‌های مختلف هیچ‌گاه له یا علیه یک نامزد خاصی موضع نگرفت، اگر چه اعضای انجمن و هیئت مدیره در خارج از این نهاد فعالیت سیاسی می‌کردند، اما هیچ بیانیه یا صورت‌جلسه‌ای از هیئت مدیره را نمی‌توانید سراغ کنید که در آن بر فعالیتی سیاسی انگشت نهاده باشد. هیئت مدیره انجمن صنفی تلاش بسیاری صورت داد و با گرفتن وکیل وشکایت به دادگاه خواست در انجمن را  فک پلمب کند که در نهایت در هفته اول آذرماه 1389 درب تعاونی مسکن انجمن صنفی فک پلمب شد و البته با این توضیح که تنها اعضای تعاونی مسکن می‌توانستند به این مکان بیایند. اما در انجمن صنفی همچنان و بعد از دو سال از  آن روز پلمب است. نگاهی به کارنامه کاری انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران نشان می‌دهد که بر خلاف تصور برخی از منتقدان این انجمن بیشترین فعالیت‌های صنفی را داشته است و از این منظر حتی یک الگو در میان نهادهای صنفی به شمار می‌رود. به یاد دارم در سال 84 که بازرس انجمن بودم، خانم بدرالسادات مفیدی،دبیر انجمن صنفی، گزارشی از  راهنمایی و رانندگی نیروی انتظامی درباره  نحوه توزیع آرم طرح ترافیک بین ‌نهادهای دولتی و غیر دولتی  را در نشست هیئت مدیره انجمن خواند. برابر گزارش انجمن صنفی  روزنامه‌نگاران از نظر سلامت توزیع آرم‌ها در رده نخست قرار گرفت. در آن سال بیش از 500 تن از روزنامه‌نگاران توسط انجمن معرفی شدند تا به عنوان خبرنگار آزاد  آرم طرح ترافیک دریافت کنند. چه خوب است که راهنمایی و رانندگی گزارشی از نحوه توزیع و میزان سلامت توزیع آرم‌های طرح ترافیک سال 90 را هم انتشار دهد تا همگان دریابند که روابط‌عمومی شهرداری تهران چگونه عمل کرده است. تا کنون دو گونه داوری درباره فعالیت 12ساله انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به حوزه‌های عمومی(مطبوعات و رسانه‌های گروهی) کشانیده شده است. طیفی این نهاد را سیاسی، غیر صنفی، غیر فعال و منفعل می‌دانستند و طیفی دیگر آن را مفید و تنها نهاد صنفی معتبر و به جای مانده از دوران اصلاحات. اگر چه این نکته در پرانتز قابل یادآْوری است که بذر نظری شکل گیری نهادهای صنفی کارگری در دولت آقای هاشمی گذاشته شد(آیین نامه مصوب سال 1372 شورای عالی کار). درباره طیف دوم و داوری اَنها فعلا سخنی نمی‌گوییم و به مدعیات طیف اول می‌پردازیم.  مدعای طیف اول ، این است که انجمن وهیئت مدیره آن سیاسی بودند ، از امکانات و ظرفیت‌های کار صنفی استفاده‌ای نکرند، و انجمن پایگاهی شده بود برای پی‌گیری منافع عده‌ای خاص. بنابر این بر شیپور انحلال می‌دمیدند و معتقدبودند «عالمی دیگر بباید ساخت وز نوآدمی».  درک این افراد ناشی از دو مقوله‌بود،‌ آگاهی اندکشان از کارهای صنفی انجمن و دوم نگاه غیر منصفانه به فعالیت‌های انجمن صنفی. مشکل این گروه که چهار سالی است یک انجمنی دیگر برپا کرده‌اند ولی هیچ‌ دم و دودی از فعالیت‌هاِ‌ی آنها نیست، در این بود و هست که موفقیت در کار صنفی را تعریف نکرده‌‌، الگوی موفق کار صنفی در ایران را نیز برای روزنامه نگاران تبیین نکرده و حتی یک الگوی موفق در یک کشور خارجی را به دست نداده‌ بودند تا روزنامه نگاران عضو  و غیر عضو انجمن دریابند که آگاهی‌های آنها از کار صنفی چیست و این چنین شیری که آنها مدام از آن سخن می‌گویند چه هیبت و صولتی دارد؟ فقر اطلاع رسانی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و البته کم کوششی همین گروه از معترضان در دریافت اطلاعات نسبت به کارهای صنفی انجمن، بر آتش چنین دریافت یک‌جانبه از فعالیت های انجمن نفت افشانده  وآن را شعله ورتر ساخته بود. اگر نخواهیم بر اساس تک عکس‌ها به قضاوت درباره رفتار انجمن بپردازیم و فیلمی 24 فریمی را ملاک ارزیابی قرار دهیم و  بپذیریم که ساختن کاری دشوار است و تاریخ حرکت‌های بشری هم نشان داده که آنچه در نظر و آرمان شکل می‌گیرد، با آنچه که در حوزه عملی رخ می‌دهد ، تفاوت‌های اساسی دارد، می‌توان به فعالیت صنفی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نمره مثبت داد. برخی از فعالیت‌های عمده انجمن در حوزه‌های صنفی عبارتند از : واگذاری 110 واحد مسکونی در پروژه نواب. - تاسیس تعاونی مسکن انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران در سال 82و به پایان رساندن  پروژ‌‌ه‌های پونک با 40 آپارتمان،هشتگرد یک با 52 آپارتمان،هشتگرد دو( با 70 واحد مسکونی در مرحله سفت‌کاری) پروژه‌چکاوک هشتگرد با 64 واحد مسکونی در مرحله سقف و ستون دوم) و ... - بیمه کردن بیش از 700 روزنامه نگار. - رایزنی با دولت  برای پرداخت حقوق به تمامی روزنامه نگارانی که در بهار 79 روزنامه‌های آنها تعطیل شده بود و پرداخت دو ماه حقوق به تمامی آنها. - راه اندازی کمیته حل اختلاف و پی گیری حقوق روزنامه‌نگاران در دادگا‌ه‌های کار و رسیدگی و تعیین تکلیف بیش از 200 روزنامه نگار عضو و غیر عضو انجمن و رایزنی با مدیران مسئول برای بازگشت به کار آنها و یا دریافت مطالباتشان. - اداره جشنواره مطبوعات در چند سال متوالی. - دادن وام قرض الحسنه به مبلغ 500 هزار تومان به بیش از 900 روزنامه نگار عضو که از سال 87 مبلغ وام به یک میلیون تومان افزایش یافته بود. - راه اندازی دانشکده انجمن صنفی و از تمامی این‌ها مهمتر مستقل کردن انجمن به لحاظ مالی از دولت که کمتر نهاد حوزه فرهنگ تاکنون توانسته چنین کاری را آن هم در مدتی به این کوتاهی سامان دهد. - رایزنی و تسهیل اعطای  طرح ترافیک به روزنامه نگاران که سالانه تا 500نفررا شامل می‌شود. - راه اندازی شعبات استانی در چند استان کشور. - حضور در مجامع بین المللی صنفی روزنامه نگاری و نماینده رسمی فدراسیون جهانی روزنامه نگاران در ایران و صدور بیش از 700 کارت بین المللی برای اعضاء‌ در طول سال. -  راه اندازی کمیته حقوقی و دفاع از حقوق روزنامه نگارانی که به خاطر نوشتن به زندان افتادند و حمایت‌های اندک مالی از خانواده‌های‌ آنها تازمانی که در زندان بودند؛ شاید برخی از مدعیان طیف اول معتقد باشند که انجمن نباید از این گروه از روزنامه نگاران حمایت کند. اما این سخن مبنایی صنفی ندارد،‌ چرا که برابر اساسنامه انجمن صنفی حفظ منافع مشروع و قانونی اعضا‌ء‌از جمله وظایف انجمن به شمار می‌رفت و یک صنف آن هم صنفی چون روزنامه نگاران که دفاع از آزادی بیان از ارکان کاری آن شمرده می‌شود، به معتقدات روزنامه نگاران نباید کاری داشته باشد و اصولا اعتقاد امری قلبی است و قرار نیست انجمن بر جایگاه‌نعوذ‌بالله ، خدا تکیه زند و به بهشت و دوزخ اعضاء‌ کار داشته باشد. انجمن باید برابر مرامنامه‌های اخلاق حرفه‌ای روزنامه‌نگاری با اعضاء برخورد می‌کرد و در برابر دست‌درازی دولت از آنها دفاع می‌کرد. سنت انجمن باید بر این مبنا قرار داشته باشد که به قول شیخ خرقان« هر که از این در درآید، نانش دهید و از ایمانش مپرسید، آنکه نزد خدا به جان ارزد، نزد بوالحسن به نان ارزد» بر همین مبنا انجمن فارغ از گرایش‌های فکری روزنامه نگاران به دفاع از آنها بر می‌خواست و این سنت می‌بایست ادامه داشته باشد تا بتوان مدعی شد که یک نهاد مستقل روزنامه‌نگاری در کشور فعالیت می‌کند.  نگاهی به این کارنامه نشان می‌دهد که انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران چه میزان توفیق داشته است. دوستان و همصنفان گرامی(اعم از مخالف و موافق انجمن) ! این نکته را به یاد داشته باشید که «تمدن میلیمتری ساخته می‌شود و نه متری» و راه اندازی یک نهاد صنفی و به استقلال رساندنش و این که در داخل وخارج از ایران مقبولیتی قابل اعتنا داشته باشد، در این 12 سال همان میلی مترهایی است که اعضاء‌ و هیئت مدیره پیمودند. اکنون اما دو سالی است که فعالیت انجمن بی‌هیچ توجیه قانونی متوقف شده است. ای‌ کاش قوه قضاییه و دادستانی تهران که تا حدودی در جریان پرونده انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران هستند در روز خبرنگار خبر خوشی به روزنامه‌نگاران بدهند و در انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران را باز کنند، چرا که تعطیلی یک نهاد ، حتی اگر گمان غالب معتقدان به تعطیلی، این باشد که هیئت مدیره آن نهاد سیاسی بودند، هیچ توجیهی ندارد، این که نزدیک به 4000 روزنامه نگار عضو انجمن صنفی روزنامه‌نگاران همچنان بلاتکلیف باشند و در پی‌گیری شکایت‌هایشان از برخی کارفرمایان آسان‌خوار که حقوق مادی و معنوی آنها را به یغما می‌برند، پناهگاهی نداشته باشند، امری پسندیدن نیست.