آمریکایی ها از عراق می روند و می مانند

هنری کیسینجر در دوره ی ریاست جمهوری بیل کلینتون پس از تحولات جنگ سرد در اظهار نظر جالبی گفت که نظام بین المللی در دوران بعد ازجنگ سرد بغرنج،بی ثبات و نامطمئن شده است و برای نخستین بار در تاریخ ایالات متحده شرایطی وجود داردکه ایالات متحده نه می تواند برآن تسلط یابد و نه می تواند خود را عقب بکشد.او سپس دو راه حل پیشنهاد داد:- ایجاد موازنه بین اولویت های سیاست خارجی و اتخاذ الگوی رفتاری مناسب.
حالا به نظر می رسداین وضعیت در دوره های بوش پسر و اوباما هم ادامه یافته است،البته با شیب تندتری که ایالات متحده واقعا بر تحولات مسلط نیست و در ضمن اینکه تلاش می کند تا به هر ترتیبی –حتی با تغییر گزینه ی مدیریت از سخت افزاری به نرم افزاری –رفتار مدیریتی مناسبی را در قبال تحولات سریع منطقه ای با همراه ساختن سایر رقبای بین المللی تنظیم کندو ضمن اینکه ایجاد موازنه بین اولویت هایش نیز به دشواری ممکن است ،چون با رقابتی شدن شدید محیط بین المللی مکانیسم مثمرثمر و مطلوبی از آن حاصل نخواهد شد.عراق مدل مستقیم این خط مشی است.
در حالی که برابر توافق نامه ی امنیتی بین این کشور و عراق نیروهای نظامی باید تا پایان سال جاری میلادی خاک عراق را ترک کنند و تصمیم اوباما هم بر خروج صراحت دارد ،اما به نطر می رسد ایالات متحده سناریویی پیچیده رادر قبال عراق پیگیری می کند. طرح کاپیتولاسیون –که کارکردی مرده بین مردم دنیا دارد- واکنش منفی مالکی برآن،ابراز امیدواری نوری المالکی بر ماندن نیروهای عراقی به دو شکل آموزشی و دیپلمات_آن هم به تعدادبسیار زیاد_ موضع گیری داخلی از موافقان تا مخالفان حضور،طرح مجدد به کارگیری و احیای نیروهای بعثی سابق -/حتی طرح خبر کودتای ناکام بعثی هادر این زمان خاص/و توصیه های شورای روابط خارجی در مقاله مگان سولیوان معاون مشاور امنیت ملی بوش تحت نام "چرا نیروهای آمریکایی باید در عراق بمانند؟" که تمرکز عمده اش بر بحث انرژی و توازن منطقه ای است و تحولات جدید منطقه ای، به علاوه ی اظهار نظرهای مجدد مدیران کاخ سفید و پنتاگون مبنی بر تمام نشدن ماموریت تاریخی کشورشان و خشم جمهوری خواهان و عربستان از تقدیم عراق به ایران علاوه بر اینکه می تواند تست کلان استراتژی باشد اما همگی علائمی است که نشان می دهد خروج از عراق لااقل در آینده ی نزدیک شاید بخشی از نیروها ی مستقیم نظامی را شامل شود اما حضور به شیوه های دیگر استمرار خواهد داشت،هرچندحتی باراک اوباما هم پایان جنگ را پس از 9 سال اعلام کرد و اظهار داشت آخرین نیروها با سربلندی از عراق خواهندداشت ،اما باز بر نقش احتمالی نیروهایش اساره کرد.آن چنان که رونالد ریگان با تاسی از دیدگاه های پیشین در دکترین سنتی سیاست خارجی ایالات متحده تاکید می کردحفظ تداوم جریان نفت برای آمریکا و متحدان یکی از اصول اساسی است و به نظر میر سد این روند را تا 50 سال آینده حفظ خواهد کرد ،مگر اینکه تحولات آتی شرایط دیگری را برای منطقه رقم بزند،در کدام منطقه ی دنیا شاهدیم که ایالات متحده حضور نظامی داشته است،اما به سهولت از آن خارج شده باشد ،مگر در جاهایی که واقعا منافع استراتژیک در آن نداشته باشد،اما خروج از آن مناطق هم سال ها طول کشیده است.حالادر منطقه ای که نقش حیاتی و فضای تنفس برای آن کشور دارد،چگونه می توان این ادعا را باور کرد؟
لذا همگی مجادله ها درباره ی ماندن یا نماندن در عراق بخشی از سناریویی است که نهایتا ماندن در عراق را رقم خواهد زد.آمریکایی ها با لحاظ کردن افکار عمومی داخل عراق،منطقه و کشور خود که مخالفت فراگیری با این حضور دارند،با به کار گیری بازی های روانی متمرکز بر اقناع افکار عمومی سعی بسیاری دارند که مسئولیت ماندن در عراق را به هر شکلی حتی در قالب الگوی جدید نرم افزاری به شکل آموزشی یا سربازان با لباس دیپلمات به دولت عراق محول کند و در نهایت ماندن را تبدیل به دعوت از خود نماید،سفارت خانه ای که چندصد نیرو داشته باشد وشرکت های پیمانکاری که هزاران پرسنل داشته باشند، چه تفاوتی با حضور مستقیم با اسلحه دارند؟.همان الگوی کهنه ای که استعمار کهن به آن استناد می کرد و حالا سرمایه داری مدرن از آن سود می جوید .بنابراین خروج نیروهای آمریکایی خواسته ی اساسی ملت عراق وهمه ی مسلمانان منطقه است، اما تحقق آن در دیدگاهی واقع گرایانه با توجه به اهمیت یافتن روزافزون عراق در سیاست خارجی ایالات متحده به این زودی ها محتمل نیست ودر این شرایط دستگاه های تصمیم گیر سیاست خارجی کشورمان لازم است دستور کار خود را بر مبنای حضور دائم آن ها –حالا به هرشکلی که خواهند بود_تنظیم و مدیریت نمایند.

4949