چرا ما ایرانی ها نمی‌خندیم؟!

شاخص خوب در این زمینه گرایش به اموات و اهل قبور است. اگر توجه کرده باشید یک نفر که فوت می‌کند برایش تشریفات مفصل داریم سوم، هفتم، چهلم ، سال و... .برای این مراسمها ما وقت زیادی می‌گذاریم و شیون می‌کنیم. برای چیزی که  از دست رفته است و شاید اگر زنده بود این قدر برایش اهمیت قائل نمی شدیم. این شاخص مهمی است از اینکه ما عمدۀ وقتمان را در گذشته سیر می کنیم . ارجاعات سیاسی ما هم به گذشته است. دائماً نگاه حسرت آمیزی به گذشته داریم بدون اینکه واقعاً هیچ طرح و برنامه ای برای امروز یا برای فردا داشته باشیم.در بهترین حالت می‌خواهیم  گذشته ای را که مطلوب بوده است دوباره احیا کنیم.
اگر چه گویند که گذشته گرا هستیم اما هیچ کس به یاد نمی‌آورد که از گذشته پند هم گرفته باشیم و این شاید یکی از بزرگترین تناقضهای جامعۀ ایرانی است. جامعه ای که همیشه حسرت از دست رفته ها را دارد؛ از دست رفته هایی که خوب نمی‌شناسد ولی آنها را خوب می داند چون معتقد است: هر آن کس و هر آن چیز خوب است ماندنی نیست. مثلاً آل احمد در یادداشتهایی که می‌ نویسد حسرت کوچه باغها و ... را می‌خورد.به هر حال روشنفکر گروه برجسته ای است که فکر می‌کند و در هر جامعه ای به نوعی آینۀ تمام نما و خودآگاه  همۀ جامعۀ ناخودآگاه است.برای همین توجه آن آدم به چنین چیزی  نشان می‌دهد که گرایش عمیقی در بین توده ها هم وجود دارد.
 شاید در بین شاعران و نویسندگان سهراب سپهری از معدود افرادی بود که به خاطر تأثیرپذیری اش از افکار عارف هندی "کریشنا مورتی" از این گذشته گرایی  دست شسته است:" و نپرسیم پدرهای پدرها چه نسیمی چه شبی داشته اند / پشت سرنیست فضایی زنده "اما همین قشر گذشته گرا هم هیچ وقت مردم را به شاد نبودن و غصه خوردن دعوت نکرده اند:" غم از گردش روزگارت مباد/وز اندیشه بر دل غبارت مباد"(سعدی)
برخی کثرت جشنهای باستانی ایرانیان را دلیل بر شاد بودن ایرانیان و شادی دوستی شان دانسته اند . محمدرضا محسنی ثانی عضو کمیسیون اجتماعی مجلس می‌گوید: "در احادیث و روایات  هم مومن باید لب خندان داشته باشد  و اگر به هر طریقی بتوانیم در راستای ارزشهای اسلامی شادی را ایجاد کنیم خوب است.
من برای نسل دهۀ شصت تمایز ویژه ای نسبت به نسل گذشته قائل ام و معتقدم این نسل جدید اگر نگاهش خیلی به آینده نباشد دست کم به گذشته هم دیگر نگاه نمی‌کند. یک خرده نگاهش به حال است.نسل جوان تر نسل شادتر و در لحظه تری است. به دنبال ایده آلهای بزرگ نیستند، آن طوری که نسل قبل بود. اینها دنبال آمال و آرزوهای کوچکتر هستند و خردک شادیها را قبول دارند. آنها را نادیده نمی‌گیرند و فدای آرمانی که شاید هیچ وقت بهش نرسند نمی‌کنند.