حالا بیش از سی و سه ماه از صدارت جواد شمقدری و علیرضا سجاد پور بر پهنه نحیف شده سینمای ایران نتیجه نداشتن چشم انداز پیشبرد سینمای ایران و فروکاستن مدیریت فرهنگی به ممیزی آثار و بر عهده گذاردن کاستی ها به عوامل بیرونی می گذرد.
چنانچه در زمان استقرار (و نه تاسیس) نظام، هم چنان گفتمان دشمن و دشمن شناسی را معتبربدانیم هیچ چیز بیش از تخریب و فرو کاستن سرمایه اعتماد عمومی به سود دشمن نیست. مدیریت سی و سه ماهه اقایان شمقدری و سجادپور نه تنها در عرصه تامین زیر ساخت های سینمایی نظیر ساخت سالن سینما و تامین فنآوری و تجهیزات نوین و حمایت از منابع انسانی قابل عرضه و دفاع نیست(حتی در مقابل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت نهم) بلکه به آنچه که در ابتدای حضور و تکیه زدن بر صندلی های ساختمان شرقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وعده داده بودند هم شبیه نیست.
از آن شعار رفع توقیف فیلم ها و مدیریت یک پارچه بر سینما که پیشتر به عنوان نقطه هدف تیم مدیریت جواد شمقدری با قوت و افتخار مطرح می شد. اینک با توقیف فیلم هایی از نامداران سینمای پس از انقلاب روبرویم .از دیگر سوی نیز پلمب سینما توسط نیروی انتظامی و پایین کشیدن پرده فیلم های در حال اکران توسط حوزه هنری و شهرداری تهران چیزی جز دو موفقیت: الف) به تعطیلی کشاندن خانه سینما با دستور انحلال جامعه اصناف سینمایی ب) امکان تشکیل جلسه بدون خروجی ملموس با ریاست محترم جمهور، برای معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی (که در رویای تشکیل سازمانی سینمایی است) باقی نگذاشته است. اما از این ها هم که بگذریم نمی توان از احساس یاس و سرخوردگی سینماگران از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دولت دهم ثمره بی اعتمادی به آنان و تخریب و تعطیلی تشکل مورد وثوق شان به راحتی گذشت.
طی سه سال گذشته سینماگران بارها در بیانیه ها و گفتگو های رسانه ای خود بر خطا بودن تئوری و رویکرد بی اعتمادی به سینماگران و منتخبان تشکل مورد وثوق شان گفتند و نوشتند اما گوشی شنوا نبود و اینک با انبوه مشکلات معیشتی ناشی از بی برنامه گی درنمایش و تولید سینما خود را تنها و بی یاور می بینند و اگر نیاز تلویزیون به انبوهی تولیدات فیلم و سریال نبود، معلوم نمی شد که امروز چه بر سر معیشت سینماگران می امد.
د رهر حال به سنت مالوف تاریخی، همه مدیران دولتی مسند خود را امروز یا فردا ترک می کنند و صرفا نام نیک کسانی باقی می ماند که در زمان صدارتشان با احترام صادقانه به مخاطبانشان و تامین زیر ساخت های انسانی، نمایش و تولید و با توسعه ساختار حقوقی واگذاری فعالیت ها و گسترش حضور بخش خصوصی را برای توسعه سینمای ایران، فراهم کرده باشند.
اقایان شمقدری و سجاد پور سلام، فرصت چندانی باقی نمانده است!
از نظر نگارنده ارزیابی مدیریت سینمایی با کمی شدن شاخص های زیر ممکن است و نه شعار :
1) افزایش ظرفیت نمایش باساخت سالن های سینمایی
2) تامین زیر ساخت های تولید با توسعه و روزآمد سازی تجهیزات فیلمبرداری،حرکتی و نور پردازی و بعد از تولید
3) تنظیم قوانین حمایتی برای حضور موثر بخش خصوصی در اقتصاد سینما(نمایش و تولید)
4) میزان توسعه انسانی با تامین نیاز های اجتماعی سینماگران چون بیمه بیکاری/ توسعه بیمه های درمانی/آموزش کارگاهی مداوم
5) تسهیل و حمایت از بخش خصوصی برای حضور در عرصه جهانی برای فروش اثار سینمایی و خروج از اقتصاد بسته داخلی
6 ) واگذاری تصدی گری از دولت و شفاف سازی شاخص های دریافت وام و تسهیلات دولتی.
نظر شما