سوت پایان نیمه اول که به صدا درآمد همه فقط نفسی عمیق از ته وجود می کشیدند و دعا می کردند خدایی را که بزرگ است .110 هزار نفری دست به دعا شده بودند برای تیمی که اگر بلندگوهای ورزشگاه ، مدام آهنگی را پخش کند که در آن مدام تکرار می شود :« ایران قهرمان» تیم ملی شان در نیمه اول نتوانسته بود نشانی از قهرمان برای شان داشته باشد.
ایران که تنها یک بازیکن شاخص در نیمه اول داشت و او هم کسی نبود غیر از رضا قوچان نژاد ، 2 بار تیر دروازه اش در 45 دقیقه اول در تهران لرزید . بخت یار همه 110 هزار ایرانی حاضر در استادیوم بود تا بازنده به رختکن نرویم. بازی با کره شاید بازی مرگ و زندگی برای تیم ملی نبود اما خیلی حساسیت داشت. مسابقه ای که قرار بود نمایشی باشد از دلاوری ملی پوشان تا نشان دهند فوتبال مان آن قدرها هم که همه می گوییم بد نیست اما نمایش تیم داخل زمین و در طول یک نیمه نشانی از طراوت نداشت. استرس ، همچنان غالب بود بر انرژی مصرفی بازیکنان. خطاهای پیاپی ملی پوشان در گوشه های زمین ، همچنان تکرار می شد و تیر دروازه و البته گهگاهی مهدی رحمتی بودند که مدام باعث می شدند جمعیتی نفس راحتی بکشند.
نیمه دوم و یک بار دیگر بازگشت استرس ها.حمله در دستور کار کره ای ها بود.در کمتر از 5 دقیقه آنها 3-4 موقعیت خوب را از دست دادند.انگار نه انگار که ایران در این بازی میزبان است.دراین شرایط آنچه می توانست مثل سوهان روی اعصاب هواداران راه برود اخراج مسعود شجاعی بود.اخراجی که فقط و فقط باید گفت روی حرکت بچه گانه این بازیکن نصیب ایران شد.شجاعی گریه می کرد و از زمین مسابقه خارج می شد اما این گریه ها برای هوادارانی که خیلی وقت است تشنه یک پیروزی مقتدرانه ملی هستند فایده ای نداشت.آنها کنترل خود را از دست داده بودند و علیه شجاعی موضع گرفتند. شجاعی بی غیرت خطاب شد و ....شیرازه تیم به هم ریخته بود.تفکرات کارلوس کروش هم همین طور.او می شنید که هواداران نام علی کریمی را فریاد می زنند اما 10 نفره شدن و اخراج شجاعی دست و پای او را بسته بود.چاره ای نبود به جز کنترل بازی و به دست آوردن حداقل یک امتیاز از تیمی که یکی از قدرت های آسیا است.کروش ترجیح داد تا محمد نوری و قوچان نژاد را از بازی بیرون بکشد.حسین ماهینی و خلعتبری به زمین آمدند تا کمی قدرت حمله تیم ملی را افزایش دهند.بازی در میانه های میدان جریان داشت تا اینکه عقربه های ساعت به دقیقه 75 رسید.روی حرکت حسین ماهینی در گوشه سمت چپ خط دفاعی کره و خطا به نفع ایران.اشکان دژاگه پشت این ضربه ایستاد و یک ارسال خوب روی دروازه انجام داد که با دخالت آندرانیک تیموریان این توپ در پشت محوطه 18 قدم به جواد نکونام رسید.کاپیتان تیم ملی ایران که می شد انتقاد های زیادی را به خاطر بازی نه چندان خوبش به او وارد کرد با یک شوت محکم دروازه کره ای ها را فرو ریخت تا دیگر صدا به صدا نرسد.جو ورزشگاه آزادی را نمی توان توصیف کرد.هواداران غیر قابل کنترل بودند.آنها پشت شان را به زمین بازی کرده بودند و دلشان می خواست تا داور هر چه زودتر صدای سوتش را در بیاورد.فشار کره های زیاد شده بود و زمان خیلی کند می گذشت.تیم ایران به این پیروزی نیاز داشت و باید همگی از گلی که نکونام زده بود دفاع می کردند.90،89،88.بازی در وقت های قانونی به اتمام رسیده بود اما وقتی داور سنگاوری با دستانش عدد 5 را به نشانه وقت های اضافه نشان داد دوباره استرس ها به وجود میلیون ها ایرانی بازگشت.
کره ای ها خطرناک ظاهر می شدند و هر لحظه ممکن بود دروازه سید مهدی رحمتی را باز کنند اما این 5 دقیقه پر تنش هم گذاشت تا ایران در شرایطی که شاید کمتر کسی فکرش را می کرد بتواند 10 نفره کره جنوبی پر قدرت را شکست دهد،سه امتیاز این بازی را کسب کند.با این پیروزی طلسم شکست ناپذیری ایران در ورزشگاه آزادی همچنان باقی ماند.کره ای ها هرگز موفق نشده اند در ورزشگاه آزادی تیم ملی را شکست دهند.
251 41
نظر شما