شاید نتایج انتخابات شورای شهر تهران که به صورت همزمان با انتخابات ریاست جمهوری برگزار شد، بهتر از هر اماره دیگری بتواند معنای سیاسی کسب 50.07 درصد آرا توسط روحانی را بیان کند. احمدی نژآد در دو سال آخر دولتش به نحوی عمل کرد که بواسطه نقصان اجرایی در برخی امور مرتبط با معیشت مردم و همچنین حاشیه سازی های بیش از اندازه و خسته کننده، 24 میلیون رای سال 88 را به 18 میلیون رای سال 92 روحانی مبدل کند.
شاید عدم اقبال حتی به سرشناس ترین اشخاص لیست احمدی نژاد در شواری شهر بهتر از هر حقیقتی، این معنا را منتقل کند که دلیل اقبال مردم به حسن روحانی به عنوان رئیسجمهور منتخب، نارضایتی مردم و افکار عمومی از اقدامات و عملکرد نامطلوب دولت در یکی دو سال اخیر به ویژه در زمینه اقتصادی بوده است. رها کردن سکان مدیریت اقتصاد کشور و پرداختن به مسائل فرعی و حاشیه‌ای سبب شده که در سالهای اخیر فشار شدید اقتصادی به اقشار مختلف مردم وارد شود و این مساله، رای مردم را به سمت نماد مخالفت با وضع موجود سوق داده است.
در واقع «آری» مردم به روحانی تا حد زیادی ناشی از «نه» آنها به اقدامات سالهای اخیر احمدی نژاد است، نه بزرگ از مردم شهری که روزی بواسطه رای همانها و محبوبیت در دل آنها، در مرحله اول انتخابات 84 به مرحله دوم راه یافت. احمدی نژاد نه تنها خود بلکه جریان سیاسی اصولگرا که بر گرده آن سوار شده بود را با همین روش در معرض شکست قرار داد و روحانی باید خود را بیش ازهر چیز حتی حمایت هاشمی و خاتمی و عدم اجماع اصولگرایان حول گزینه اصلح، مرهون فرصتی بداند که احمدی نژاد با رفتار دو سال اخیرش در اختیار او گذاشت.
1717
نظر شما