آقای حسینی ، وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی در تازه ترین اظهار نظرش درباره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران گفته است:«اگر قرار باشد انجمن صنفی بازگشایی یا راه اندازی شود، باید فراخوانی داده شود تا همه اعضای آن حضور پیدا کنند و سپس اقدامی انجام شود.
در حال حاضر تشکل های صنفی مختلفی در حوزه مطبوعات فعالند، اظهار کرد: بسته شدن یا فعالیت انجمن صنفی روزنامه نگاران به دوره ما ربط ندارد و مربوط به دوره های گذشته است.
این که اعضای هر صنف بخواهند صنفی فعال داشته باشند، کاملا طبیعی است؛ ولی نکته مهم این است که اعضای صنف باید فعالیت و انسجام بیشتری داشته باشند. حسینی تأکید کرد: اگر قرار باشد هر صنفی در یک شکل واحد باشد، اعضای آن صنف باید انتخاباتی برگزار کنند و نتیجه آن را نیز بپذیرند. این که هر کسی برای خودش یک تشکل جداگانه با موضوع همان صنف تشکیل دهد، مناسب نیست.»
درباره این سخنان ملاحظات زیر به نظر نگارنده می رسد و امیدکه دوستان روزنامه نگار و به خصوص اعضای فعال انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و حتی دیگر تشکل های صنفی روزنامه نگاری در این بحث برکت خیزی که در شرایط جدید به وجود آمده و با اقبال و استقبال رئیس جمهور منتخب هم روبرو شده است، مشارکت کرده و بتوانند بستری را برای بازگشایی و فعالیت دوباره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران فراهم کنند.
اگرچه اظهار نظر آقای وزیر درباره وضعیت انجمن صنفی روزنامه نگاران بسیار دیر انجام شده است ،اما باید آن را به فال نیک گرفت. برخلاف دوستان خانه سینما که بازگشایی آن نهاد را به دو ماه بعد حواله داده اند، نگارنده چنین اعتقادی ندارد و بر این باور است که باید دست هر کسی را که بخواهد کمک کند به پاگیری و بازگشایی یک نهاد صنفی فشرد و بر آن بوسه تحسین زد و کار را به تاخیر نینداخت، چرا که ما کار صنفی می کنیم و نه کار سیاسی و یک صنف باید تعامل با هر کسی و جریانی را به شرطی که عزت نفس و اعتبار آن زیر سوال نرود و خدشه دار نشود، در جهت پیشبرد منافع صنف بپذیرد و به جلو ببرد و در این مسیر تاخیر یک روزه هم خطاست، چه رسد به دو ماه؟ بر چنین بنیادی چند نکته را درباره سخنان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می آورم تا فضای مکدر موجود درباره انجمن صنفی اندکی شفاف شود این توضیحات بتواند گامی در جهت روشن تر شدن برخی مسائل باشد.
اول:آقای وزیر می توانستند از معاونت محترم مطبوعاتی گزارشی بخواهند درباره چرایی تعطیلی و توقف فعالیت انجمن.نگارنده در زمان برپایی چهارمین سمینار مسائل و مشکلات مطبوعات ایران(2 و 3 خرداد سال 91) و در فرصت استراحت ازیکی از دست اندرکاران رده بالای معاونت مطبوعاتی درباره همین مسئله پرسید که سربسته گفتند از حیطه اختیارات وزارت ارشاد خارج است و ما اجازه ورود به آن را نداریم. بنا بر این اگر چه بسته و پلمب شدن در انجمن که با دستور مستقیم قاضی مرتضوی(دادستان وقت تهران) انجام شد، در دوره وزارت آقای حسینی نبود،اما ایشان می توانستند با دعوت از اعضای هیئت مدیره این تشکل و درخواست گزارشی درباره چرایی این بسته شدن،در جهت بازگشایی آن اقدام کنند.
البته از جهت قانونی سخنان آقای وزیر درست است، چراکه انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران از نظر تشکیلاتی ، زیر نظر وزارت ارشاد نیست و مجوز فعالیت خود را از وزارت کار می گیرد، امابا این همه بر خلاف تصریح قانون های بالادستی بر تقویت سه جانبه گرایی در تمامی صنوف ، به گمان نگارنده، دولت آقای احمدی نژاد نه تنها هیچ تلاشی در این زمینه نکرد، بلکه به سمتی حرکت کرد که نهادها مستقل صنفی را غیر فعال و فشل کند که نمونه اش همین انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران است که می توانست یکی از قطب های این سه جانبه گرایی باشد، چراکه هم ظرفیت و پتانسیل آن را داشت( با بیش از 4هزار عضو فعال) و هم آنکه از معدود نهادهای صنفی ایرانی عضو سازمان بین المللی کار (ILO) و نماینده تام الاختیار فدراسیون جهانی روزنامه نگاران(IFJ) در ایران بود که سالانه هفتصد کارت بین المللی خبرنگاری درداخل کشور صادر می کرد.
دوم:آقای وزیر پیشنهاد دادند که بهتر است همه اعضای صنف باشند و انتخاباتی برگزار شود. جهت اطلاع ایشان، بعد از آنکه وزارت کار ابهامی را بر یکی از بندهای اساسنامه درباره چگونگی تشکیل مجمع عمومی نوبت سوم مطرح کرد،انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران با اعتنا به سوابق مکاتبات با این وزارتخانه به دیوان عدالت اداری شکایت کرد. دیوان ، رای بر نظر وزارت کار داد و هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران با تمکین به این رای در تاریخ 31 مرداد سال 1387 و در نوبت دوم مجمع عمومی با نصاب قانونی و رای 930 روزنامه نگاری که رای دادند، مشکل حقوقی مورد نظر وزارت کار را برطرف کرد.
سپس مدارک و اسناد برای مراجع قانونی ارسال و حتی در زمان وزارت آقای جهرمی بر وزارت کار، در همان سال 87، در دو نوبت نمایندگان انجمن صنفی با ایشان دیدار و کار برای حل برخی اختلاف نظرات حقوقی وارد فاز رفع ایرادات شد.اگر حوادث سال 88 رخ نمی داد، انجمن در فعالیت مشکلی نداشت و بسته شدن آن هم غیر قانونی بود و جالب این که وکلای انجمن به هر جایی مراجعه کردند که سریعتر دادگاهی تشکیل و وضعیت را تعیین تکلیف کنند، اما کسی و جایی پاسخگو نبودند. به همین دلیل است که وقتی برخی جریانات تندرو و اقتدارگرا، مشاهده کردند از نظر قانونی امکان تعطیل فعالیت انجمن نیست، به زور متوسل شدند و شما هم که می دانید ، جماعت روزنامه نگار در برابر زور ، جز قلم چه چیزی دارد؟ترجیح دادیم به قول شیخ اجل:
بنشینم و صبر پیش گیریم/ دنباله کار خویش گیریم
از آن تاریخ به بعد و به رغم آنکه از دیدگاه هیئت مدیره، فعالیت انجمن قانونی بود و هست،اما در جمع بست ، پذیرفته شد که مجمع عمومی دوباره ای برگزار شود( این مباحث البته به قبل از انتخابات اخیر باز می گردد) و انتخاباتی انجام و هر کسی که از صندوق بیرون آمد، نمایندگی اعضاء را بر عهده بگیرد. بر چنین بنیادی به گمانم پیشنهاد وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را باید به فال نیک گرفت، اگر چه ناظر بر انتخابات انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران وزارت کار است و نه ارشاد و بهتر است وزیر محترم ارشاد ، با همتای خود در وزارت کار یک رایزنی انجام دهند و ترتیبات قانونی را به انجامی خوش برسانند.
سوم: اشاره ایشان به وجود چند تشکل نیز به رغم سخن منطقی و معقول، اما به روزنامه نگاران و تشکل ها ارتباط ندارد و مشکل به قانون و آیین نامه های موجود و سیاست های دوگانه در وزارت کار باز می گردد و نه خود تشکل ها، شاید اگر قانون جامع رسانه ها به تصویب برسد و آیین نامه های آن تمهید شود، بتوان مشکل را به صورت ریشه ای حل کرد، اما در کلیت ماجرا انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران پرتعداد ترین و قویترین تشکل موجود روزنامه نگاری است و کارنامه کاری 12 سال فعالیت آن(از 76 تا 88) گواهی است بر وزن واعتبار آن.برخی تشکل های نوپدید روزنامه نگاری انجمن را به سیاسی کاری متهم کرده و می کنند،اما تا کنون یک برگ سند و مدرک ارائه ندادند که این شیری که آنها از آن سخن می گویند کجا آفریده شده است. ضمن آن که اسناد و مدارک انجمن تمام وقت در اختیار نهادهای شاکی انجمن بود و تا کنون هم آنها نتوانستند از این بابت سندی به دست آورند که انجمن کار سیاسی کرده است. تنها شکایتی که از انجمن در تمامی سال های فعالیت آن انجام شده همین ایراد وزارت کار به انجمن درباره اجرای بندی از اساسنامه است. پیشنهاد نگارنده به برخی از دوستان روزنامه نگار و تشکل های دیگر این است که بهترین راه برای این که دریابند انجمن کار سیاسی کرده است یا نه ،شکایت به دادگاه است. آنها به خصوص انجمن صنفی خبرنگاران و روزنامه نگاران ایران که به تازگی نامه ای به رئیس جمهور منتخب داده است و البته انجمن صنفی را هم مورد نوازش قرارداد( در این زمینه یادداشتی جدا خواهم نوشت) بهتر است از فضای تشکیلاتی خود بهره بگیرند و برای تنویر افکار عمومی به دادگاه شکایت برند تا سیه روی شود هر که در او غش باشد، وگرنه کلی گویی و زدن اتهام های بی پایه و اساس و مدرک نمی تواند اذهان عاقلان و منصفان را قانع کند. خوشبختانه رئیس جمهور منتخب هم در نخستین میزگرد خود با خبرنگاران همه را تخذیر داده است از برچسب زدن و اتهام های بی موردو اساس و مدرک، و از شگفتی های روزگار این است که جماعت روزنامه نگار که باید پایبند به اخلاق حرفه ای باشند و نهاد صنفی آنها سرمشق چنین رفتاری، خود پاپیش گداشته است و در یک محکمه بی سند و مدرک رایی را انشاء کرده است که نه پشتوانه اخلاقی دارد و نه پشتوانه قانونی و نه حتی پشتوانه شرعی و مذهبی.
د رنهایت این که با اضافه کردن یک نام و کاست و فزود یک پسوند و پیشوند، انجمنی دیگر ایجاد شود، مشکلی نیست،اما طبیعی است که هر انجمنی مشروعیت و مقبولیت خود را از اعضای خود می گیرد و به صرف تشکیل و ثبت یک نهاد ، نمی توان آن را توفیقمند به شمار آورد.
امید که با وجود فضای برکت خیز کنونی در انجمن باز و کارها بر روال قانونی به پیش برود.
نظر شما