"جسارت امید" اوباما و دشمن شناسی ما

انتشار این چکیده نوعی" دشمن شناسی" و چاره جویی برای موضوعات داخلی و درس گرفتن برای حل اختلافات درون نظام همه جناحهای دلسوز انقلاب ونظام و میهن وملت ضروری به نظر رسید.

 اوباما عبارت "جسارت امید" را در سخنرانی خود در کنوانسیون ملى حزب دموکرات (27 ژوئیه 2004، بوستون، ماساچوست) نیز به کار گرفت و گفت: «آیا ما در سیاست هاى بدبینانه مشارکت داریم یا در سیاست هاى مبتنى بر امید؟ ... منظورم خوشبینى کورکورانه نیست. یعنى خود را عمداً به نادانى زدن و این پندار که بیکارى با صحبت نکردن درباره آن برطرف مى شود، یا اگر بحران بهداشت و درمان را ندیده بگیریم، خود به خود حل مى شود. نه، موضوع صحبت من مسائل اصولى تر هستند. امید بردگان هنگامى که دور آتش نشسته اند و از آزادى مى خوانند؛ امیدى که مهاجران را به سوى سواحل دوردست مى کشاند... آرزوى یک بچه لاغراندام با یک اسم مضحک که معتقد است امریکا جایى هم براى او دارد. جسارت امید...» این کتاب دربرگیرنده سرگذشت و تجربیات و نیز آرا و دیدگاه هاى گوناگون اوباما در مورد مسائل تاریخى و مبتلابه جامعه امروز امریکاست که البته سعی شده با ادبیاتی احساسی و مطابق تمایل آمریکایی نوشته شود، کتاب هم به اتکای کلیشه های زندگی و فرهنگ آمریکایی نوشته شده و از این رو آشنا می نماید و هم با رویکرد و زبانی ویژه مخاطب را جذب و حس او مبنی بر امیدواری به تغییر را زنده می کند و همین موضوع را می توان راز موفقیت اوباما دانست. کتاب زبانی ساده،آمیخته با تجربیات شخصی و نیز انتقال حسی از وجود درکی کارشناسانه از مسائل و نیز رویکردی انتقادی دارد. اوباما در کتاب رویکردی انتقادی به دوره بوش دارد و در عین حال به بحث پیرامون عمده ترین موضوعات جامعه آمریکایی چشم اندازهای خود برای آینده را در چارچوب کلیشه های مربوط به رویای آمریکایی بیان می کند.در «جسارت امید» راجع به فقرا، سیاهان، جامعه امریکا، سیاست امریکا در داخل و خارج و نیز خانواده صحبت شده است.

فصل های نه گانه این کتاب عبارت اند از: جمهوری خواهان و دموکرات ها; ارزش ها; قانون اساسی ما; سیاست; فرصت; ایمان; نژاد; دنیای بیرون از مرزهای ما و خانواده.

 فصل نخست: جمهوری خواهان و دموکرات ها
    در این فصل اوباما با گله از وضعیت حاکم در کنگره ی آمریکا خواهان آن می شود تا هم جمهوری خواهان و هم دموکرات ها در مورد مسائل اساسی کشور با یکدیگر همکاری داشته و به جای تاکید بر تفاوت های حزبی تلاش کنند تاخواسته های مردم آمریکا متحقق شوند.
اوباما هم حزبی های خود راتشویق می کند تا بر روی راهکارهایی تمرکز کنند که براساس آن ها بتوانند در عین همکاری با حزب رقیب - جمهوری خواهان - ایده های اصلی حزب را هم حفظ نمایند.

اوباما در این فصل با نقد وضعیت موجود در احزاب جمهوری خواه و دموکرات، در حسرت روزهای طلایی واشنگتن است. روزهایی که هنوز بین احزاب دموکرات و جمهوری خواه بر سر مسائل اساسی کشو توافق وجود داشت. دوره ای که حتی عقاید مخالف درون حزبی هم تحمل می شد امری که امروزه کمتر به چشم می خورد. وی با شکایت از جو بی اعتمادی که بین دموکرات ها و جمهوری خواهان وجود دارد، می گوید: «تهمت ها و بی احترامی ها یی که از طرف اعضای هر یک از این احزاب گفته می شود، در بسیاری از موارد نارواست و باعث گردیده، تامردم از این همه بی احترامی خسته شده و به سیاستمدارانشان به دیده ی تردید بنگرند.»
اوباما می گوید این وضعیت سرآغاز انحرافی جدی در دموکراسی آمریکایی است. مسائلی مهم همانند نظام آموزشی، بیمه، سیاست خارجی، بازنشستگی و ... همگی دستخوش سیاست های حزبی شده اند. این مسائل فراحزبی،تبدیل به عرصه ای برای اعمال قدرت هریک از احزاب دموکرات و جمهوری خواه شده اند. لایحه ای مربوط به بهداشت عمومی که می تواند به نفع مردم باشد، توسط جمهوری خواهان وتو می شود و یا مسئله ای در سیاست خارجی که نیاز به اقدام فوری دارد، توسط دموکرات ها با جنجال روبرو می شود.
از این رو است که آمریکا نیازمند سیاستی جدید است. سیاستی که خادم آمریکایی ها باشد و به جای تاکید گذاری بر روی اختلافات به امید های مشترک بپردازد. سیاستی مبتنی بر مسئولیت پذیری، مسئولیت پذیری ای که در آن هم دموکرات ها و هم جمهوری خواهان بپذیرند که بسیاری از مشکلات کنونی آمریکا نتیجه ی سیاست های غلط آن ها بوده است و نه طرف مقابل. اوباما معتقد است که مقابله ی احزاب دموکرات و جمهوری خواه، برای اولین بار در دوره ی ریگان جنبه ای ایدئولوژیک یافت: یا طرفدار این ایده هستی یا نیستی. جواب های یک خطی و جدایی مطلق بین خیر و شر .سیاست دیگر امری رقابتی نبود تا در آن چشم انداز های مختلف به بحث و بررسی گذاشته شود. تعصب حزبی شکل گرفته و در آن دوره باعث رشد رادیکالیسم هم در دموکرات ها و هم جمهوری خواهان شد . ولی این خواست مردم آمریکا نبوده و نیست.
اوباما معتقد است که خواست و هدف سیاست باید احیای ملی باشد، احیایی که در آن هم دموکرات ها و هم جمهوری خواهان و حتی مستقل ها حضور دارند و درکنار هم برای رسیدن به امید و اوج گیری آمریکا با شور و اشتیاق و از خود گذشتگی گام بر می دارند. و این امر نیاز مند تغییر رویکردی است که باید در هر دو حزب پدید آید.