فرح پهلوی و روسای دفترش

و بعد هم شعری کوتاه از کتاب را مثال آورده بودم. همان طور که حدس می زدم مطلب با سوء تفاهم های بسیار مواجه شد، به همین دلیل در همان مطلب وعده کرده بودم که فعلا این شعر را بخوانید تا بعد.

...واما بعد.آن ها که با نوشته های این بنده کم ترین در حوزه شعر و نقد شعر آشنایند نیک می دانند که بین صاحب این قلم و یدالله رویایی هیچ نسبتی نمی تواند وجود داشته باشد جز این که هردو متهم به شاعری هستیم. شاید اگر طبع و سلیقه خودم را می خواستم معیار قرار دهم هیچ وقت شاعری به اسم یدالله رویایی را به هیچ جشنواره ای دعوت نمی کردم اما باور بفرمایید نه طبع ناهنجار بنده گز و معیار درستی و نادرستی این عالم است و نه طبع به هنجار شما. عالم یا به تعبیر ما پریشان احوالان جنگل مولا، ملغمه ای است از کافر و مومن. و به تعبیر بابای دردمندان:

متاع کفر و دین بی مشتری نیست

گروهی آن گروهی این پسندد

رویایی،چه من خوشم بیاید و چه نیاید شاعری است که علی رغم انکار من و دوستان من بیش از چهار دهه است که مخاطب خاص خودش را دارد. انکار او یعنی انکار بخشی از جامعه ادبی، که البته برای ما که عادت داریم از هرکس که خوشمان نیاید نادیده اش بگیریم کاریست بسیار سهل و مرسوم. با انکار رویایی البته مشکلی ندارم. حتی خودش هم مشکلی ندارد. ایرادی هم ندارد. مملکت آن قدر مصائب و مشکلات دارد که این چیزها در بین آن گم است اما با استدلال هایی که منجر به حذف نام رویایی از جشنواره شعر فجر شده است به شدت مشکل دارم. این استدلال های چوبین نشان از بیماری و فاجعه ای دارد که اگر امروز جلویش را نگیریم به درخت تناوری بدل خواهد شد که دیگر هیچ پهلوانی نمی تواند ریشه کنش سازد.(و مگر بدل نشده است؟).

خودارزشی پندارها نوشته اند رویایی رئیس دفتر فرح پهلوی بوده و از حامیان سلطنت و در راستای تحکیم خاندان پهلوی شعر و ترانه سروده. عاجزانه از نیروهای امنیتی تقاضا می کنم برای یک بار هم که شده لطف کنند و اسامی روسای دفتر فرح دیبا را منتشر کنند تا ما بدانیم این خانم بالاخره چند رئیس دفتر داشته؟ دیگر این که اگر دوستان خودارزشی پندار همین جور پیش بروند و اسم هر نویسنده و شاعری و فیلسوفی را که خوش نمی دارند به اسم رئیس دفتر فرح مطرح کنند شاید سرکنگبین بازهم صفرا بیفزاید و ماجرا عکس آن چیزی که دوستان می خواهند رقم بخورد. این درست که دوستان خودارزشی پندار ما کلا با مقوله کتاب و کتابخوانی سر ستیز دارند اما باور بفرمایید مناسبات دنیا آن قدر هم که آن ها فکر می کنند هردمبیل نیست. ممکن است کسی از سر کنجکاوی پیگیر ماجرا شود و پی ببرد که یدالله رویایی شعر دارد علیه انقلاب سفید شاه. شعرش آن قدر هم صریح و روشن است که جای انکار باقی نمی گذارد:

اینک که گاوهای معطر

در راه منقلاب

طرح تپاله می ریزند

و جغدهای قانونی

با عنکبوت ها

برنامه می نویسند

تا دوستان جنایت را

درحلقه ی حمایت گیرند 

وایستاده ها 

نشسته اند

وانزوای من 

بوی کاغذ گرفته است

نمی خواهم بگویم رویایی انقلابی بوده. نه او چنین دعوی ای دارد نه آن ها که با شعر او آشنایند. همان طور که با آوردن شعری برای حضرت علی اصغر نمی خواستم بگویم رویایی شاعری مذهبی است. اصلا شاعر و هنرمند ورای این تعاریف من درآوردی ژورنالیست های سیاست زده است. شاعر، شاعر است. حتی وقتی اظهار نظر سیاسی می کند. همه حرف من این است که با متر و معیار های تنگ نظرانه و کوته بینانه به سراغ اهل فرهنگ نرویم. دیگر این که همانند ساکنان نگونبخت پادگان اشرف و لیبرتی گمان نبریم هدف وسیله را توجیه می کند. برای عدم دعوت از رویایی به ایران بهانه زیاد وجود دارد. بهانه که نه، حتی دلایل معقول که همگان بپسندند هم وجود دارد. چرا به دروغ می نویسیم طرفدار سلطنت بوده و یا کتابی منتشر کرده که سرتا سر آن عقده گشایی علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی است. جالب این که همه این دعاوی را کسانی طرح می کنند که دعوی دیانت و اخلاق هم دارند. کمی انصاف داشته باشیم، فقط همین!