دیروز ورزشگاه « آزادی » در التهاب قهرمانی والیبال ایران می‌سوخت ولی درهای ورزشگاه همچنان به روی زنان بسته ماند. هر چند ساعاتی پیش از بازی ایران و لهستان، این فرصت استثنایی برای زنان خبرنگار فراهم می‌شود که به همراه رییس شورای شهر به دیدن «آزادی» بروند اما آن هم محدود شد به قدم زدن در چمن خالی یکی از ورزشگاه‌ها و شنیدن پاسخ‌های منفی به تقاضاهای مکرر برای دیدن بازی ایران و لهستان. در همین ساعات هم بود که رییس فدراسیون والیبال در نشستی که با احمد مسجد جامعی داشت، اعلام کرد:«اگر زنان در ورزشگاه حضور نداشته باشند، والیبال ایران به لیگ جهانی راه پیدا نمی‌کند، بنابراین ما تلاشمان را می‌کنیم که درها به روی زنان باز شود».
حالا از بد یا خوب روزگار سرنوشت بازی والیبال مردان در سطح جهانی گره خورده است به سرنوشت حضور زنان در ورزشگاه. با این همه شاید به خاطر آینده این مردان، قفل بسته درهای ورزشگاه را کلیدی، روی زنان باز کند. فدراسیون لحظه‌‌های حساسی را می‌گذراند، فدراسیون دلواپس بچه‌هایش است. دلواپس حداقل هفت سال و در واقع 50 سال تلاش برای مطرح شدن والیبال کشور در سطح جهانی که حالا به مانع بزرگی برخورد کرده. با اینکه سی سال است زنان جایگاهی برای دیدن فوتبال در ورزشگاه آزادی ندارند. ندیدن والیبال اما حقی است که در همین روزهای اخیر از آنها دریغ شده، حقی که دریغش پیامد بدی برای قهرمانان والیبال ایران دارد و حتی بعید نیست والیبال ایران با همه درخشش، برای همیشه با لیگ جهانی خداحافظی کند.
«ما با همه توانمندی‌هایمان به این سطح جهانی در والیبال رسیدیم اما سه فدرایسیون والیبال جهانی، سه شرط پیش روی ما برای رفتن به گروه الف قرار داد؛ اچ دی کردن پخش مسابقات، داشتن سیستم ویدیوچک و اجازه حضور زنان در ورزشگاه.» «محمدرضا داورزنی» درحالی از این سه پیش شرط سخن گفت که دو تای آن به راحتی حل شده است: «صدا و سیما با هزینه ای در حدود 15 میلیون دلار سیستم پخش اچ دی را وارد ایران کرده و مشکل سیستم ویدیو چک هم حل شده و فقط مانده مسئله حضور زنان در ورزشگاه.» باز هم مدرنیته جلو افتاده و مدنیت به دنبالش می‌دود. هوای ورزشگاه داغ است، درست مثل روز 23 خرداد و لحظات پیش از بازی والیبال ایران و برزیل که زنان با ضرب و شتم به بیرون از ورزشگاه رانده شدند و در برابر چراهاشان، هیچ پاسخ روشنی دریافت نکردند.
اما مسئله اینجا بود که راه ندادن زنان به ورزشگاه رییس فدراسیون والیبال را هم شوکه کرده بود: «در بازی ایران و ژاپن که در تهران برگزار شد در حدود دو تا سه هزار زن برای دیدن آمدند، در بازی بعدی 100 تا 150 نفر و در بازی سوم بانوان حذف شدند در حالی که قرار بود، تعداد محدودی از زنان یعنی در حدود 200 تا 300 نفر حضور داشته باشند.جلساتی در شورای تامین استان برگزار شد، قرار نبود که این اتفاق بیافتد ولی افتاد و زنان نتوانستند وارد ورزشگاه شوند».
وقتی داورزنی از ممانعت دفعی ورود زنان به ورزشگاه گفت، هر خبرنگاری سوالی داشت و خصوصا زنان خبرنگار بیشتر: «پس اگر شما نبودید، چه نهادی مانع حضور زنان شد؟» او یک لحظه سکوت کرد و بعد حرفش را ادامه داد: «همان نهادی که در این مورد می‌تواند دخالت کند، من نامی نمی برم اما بحث شورای تامین و شورای امنیت مطرح است. این موضوع باید به شکل ظریفی حل شود چراکه در این مورد اختلاف نظر فقهی وجود دارد و به همین دلیل موضوع باید کارشناسانی و بررسی دقیق شود.» درست همان قولی که شهیندخت مولاوردی در مورد تشکیل کمیته‌ای برای حل این مشکل داده است.
این زمینی است که از سال 86 قرار بود تبدیل به ورزشگاه 40 هزار نفری زنان شود
داورزنی مسئله را از نظر بعضی علما هم مطرح کرد: «برخی از علما معتقدند دیدن مستقیم بدن مرد نامحرم از سوی زن اشکال دارد.» دل او به شدت برای زحماتی که پای تیم های والیبال کشور کشیده شده، شور می زند: «ما به عنوان تنها رشته گروهی کشور که در این سطح جهانی درخشیده، حیف است که در این برهه حذف شویم».
داورزنی گفت که بازی والیبال یک بازی خانوادگی است. در بازی لهستان و برزیل در ورشو بیش از 50 درصد تشویق کنندگان را زنان تشکیل می‌دادند. تا کنون حضور زنان در بازی‌های ملی هیچ مشکلی ایجاد نکرده و خانم‌ها با مقنعه و با چادر یا در حالیکه پرچم ایران را به سر یا پیشانی بسته بودند، ایران را یکصدا تشویق می کردند، بدون هیچ مشکلی، آن هم در سالنی که جای سوزن انداختن نداشت. تا کنون هیچ بداخلاقی اتفاق نیافتده.
ورزشگاه خالی تنها با یک لنگ کفش زنانه
درست همان زمان که رییس فدارسیون والیبال در یکی از ساختمان های ورزشگاه آزادی در حال صحبت کردن است، بزرگترین ورزشگاه ایران می‌توانست درهایش را به روی زنانی که همراه مردان پرچم ایران به دست هستند، بگشاید، اما حالا تنها زنان باید به این وعده داورزنی دلخوش کنند: «همه تلاشمان را برای رفع این مشکل انجام می دهیم مگر اینکه مسئولان تصمیم بگیرند که ما نیازی نداریم در لیگ جهانی قرار بگیریم یا میزبان بازی‌های جهانی باشیم!»
در این میان، احمد مسجد جامعی هم در لا به لای صحبت‌هایش حمایت خود را از ورود زنان به ورزشگاه آزادی اعلام کرد. ورزشگاهی که از سال 86 کلنگ ساخت استادیوم 40 هزارنفری بانوان را بر گرده خود دارد اما ماحصل هفت سال صبوری، تکه زمینی است که تنها چند ستون از آن بالا رفته و گوشه اش، باتلاقی پنهان است. زمین این ورزشگاه که تنها 30 درصد پیشرفت فیزیکی داشته، له له گرما و اندکی اعتبار ریالی است که گویا به این زودی ها از راه نمی رسد و حتی مسجد جامعی هم با لبخند تلخی گفت: «سالها بعد!»
حال و روزی که والیبالیست های زن دارند هم گویا بهتر از این نیست. داورزنی گفت که ما با توجه به محدودیت‌هایی که بانوان در این زمینه دارند، تلاش‌هایی برای ارتقا آنها انجام داده‌ایم اما هنوز تیم‌های والیبال زنان تنها یک سالن برای تمرین دارند و تازه نزدیک 5 سال است لباس‌هایی با پوشش اسلامی برای آنها تهیه شده است.
پای صحبت ورزش بانوان باز می‌شود ولی باز داورزنی ذهنش درگیر این روزهاست و تعهدی که به فدراسیون داده شده و امیدواری اش برای رفع مشکل ورود زنان به ورزشگاه. هر چند گلی به جمال او، مدیر مجموعه ورزشی آزادی که اصلا حاضر به صحبت در مورد حضور زنان در ورزشگاه نمی‌شود و مرتب تکرار می‌کند که به او ربطی ندارد و این مسئله باید از جای دیگری پیگیری شود. کابلی حتی در برابر این سوال که آیا شما تمهیدات و امکاناتی را برای حضور زنان در ورزشگاه درنظر گرفتید که به نوعی کمک به رفع مشکل زنان کنید؟ تنها یک نه می‌گوید و والسلام.
زنان اما سال‌هاست که منتظر دادن صدها سلام به درهای باز ورزشگاه هستند و چهره‌هایی که به آنها جواب سلام می‌دهند تا در کنار زمین های بازی و در کنار مردان، یک صدا بگویند: «ایران، ایران».
نظر شما