اما سیدرضا اکرمی رئیس ستاد اصولگرایان حامی موسوی این تحلیل را قبول ندارد و معتقد است که نباید 22 بهمن به صحنه‌ای برای جدال سیاسی تبدیل شود، بلکه باید وحدت ملی در آن به منصه ظهور درآید.
تحزب، دارویی است که او برای درمان درد منازعات سیاسی پس از انتخابات، در نسخه‌ای که به خبرآنلاین ارائه می‌دهد، میپیچد. البته داروی زود اثر تر آن است که اکثریت پیروز در انتخابات، تحمل شنیدن صدای اقلیت را داشته باشد. اقلیتی که به گفته وی باید امکان حضور در مناظره‌های سیاسی را بیابد و سخنان و دیدگاههایش را بیان کند.
این عضو جامعه روحانیت مبارز در بخشی از این مصاحبه گفت: نباید فراموش کنیم که در انتخابات سال 58، 98 درصد مردم به اصل این نظام رای دادند و 2 درصد که ممکن است تعدادشان بیشتر هم شده باشد، با آن مخالفت کردند و به نظام جمهوری اسلامی رای ندادند. باور کنیم که شور و شعور در افراد به میزان تفاوت 5 انگشت در یک دست، متفاوت است.
و اکنون مشروح این گفت وگو را میخوانید:
*اگرچه چند روزی با سالروز پیروزی انقلاب فاصله داریم اما اغلب پیش‌بینی‌ها در این خصوص از مدتها پیش حاکی از آن است که اینبار 22 بهمنی متفاوت از سالهای گذشته خواهیم داشت. نظر شما در این خصوص چیست؟
به نظر من همه مردم ایران در این روز دارای چند اصل مشترک خواهند بود. نخست آنکه همه آنها ایران را کشور معتدل، پیشرفته و با عظمت می‌خواهند و به دنبال ایرانی آباد و آزاد و به دور از تسلط بیگانگان و هر ابرقدرتی هستند. به همین دلیل تاکید بر حفظ استقلال کشور یکی از محورهای اصلی راهپیمایی امسال خواهد بود.
محور دیگر، نیاز به آسایش و امنیت از سوی همه آحاد ملت است و تاکید بر اینکه اسلام ناب محمدی که از سوی امام (ر) مورد تاکید قار می‌گرفت، عملیاتی شود.
*تاکید بر وحدت ملی و حرکت به سوی انسجام اسلامی از جمله مواردی است که از سوی بزرگان نظام برای 22 بهمن امسال آرزو شده است. به نظر شما این موارد محقق خواهد شد؟
معتقدم که بر اساس مشترکات فوق الذکر، افراد باید با یکدیگر وحدت و اتحاد داشته باشند تا در دهه‌ای که «پیشرفت و عدالت» نام گرفته است، «پیشرفت» عملی و «عدالت» اجرایی شود. در چنین شرایطی است که دیگر شاهد این همه فاصله میان طبقات غنی و فقیر نخواهیم بود و دیگر اینگونه نمی‌شود که محرومیت برای برخی و بی‌دردی برای برخی دیگر باشد.باید نمادی از همین وحدت بر اساس مشترکات را در 22 بهمن به نمایش بگذاریم.
*برخی نگران واکنش‌های افراطی از سوی حامیان جناح پیروز و یا شکستخورده در انتخابات گذشته در روز 22 بهمن هستند. این نگرانی‌ها از نظر شما چقدر جدی است؟
انتخابات یک مساله فصلی و مقطعی بوده که در حال حاضر به پایان رسیده است. از آنجا که مراسم تنفیذ و تحلیف برگزار شده و کابینه هم تشکیل شده است، باید اجازه بدهند که دولت با تمام توان کارش را بکند. حل کردن مشکلاتی همچون اعتیاد و نقدینگی سرگردان موجود در جامعه خیلی مهمتر از حل اختلافات انتخاابتی است که ماهها از آن گذشته است.
*درست است که به گفته شما انتخابات به پایان رسیده اما با توجه به تجمعات جداگانه و مختلفی که پس از انتخابات به شکل قانونی یا غیرقانونی از سوی حامیان نامزد پیروز و نامزدهای مغلوب برگزار شد، برخی بر این باورند که 22 بهمن زمان مناسبی برای وزن کشی پایگاه اجتماعی هر دو طرف است. نظر شما چیست؟
من به هیچ وجه قبول ندارم که 22 بهمن صحنه‌ای برای وزن کشی گروههای سیاسی است.22 بهمن که فقط در تهران خلاصه نمی‌شود. فقط یک پنجم جمعیت کشور در تهران ساکن هستند. باید برای بقیه مردم در سایر شهرها هم شخصیت قائل شویم و مسائل را سراسری ببینیم و نه پایتختی. همانطور که دیدید فاجعه عاشورا و آن حوادث تلخی که باید با آن برخورد قانونی شود، فقط منحصر به تهران بود و ما شاهد چنین مسائلی در سراسر کشور نبودیم.
به نظر من همه این مشکلات به فقدان تحزب در ایران برمی‌گردد. اگر تحزب در کشور ما جا افتاده بود، هر فرصتی به وزن کشی های سیاسی تبدیل نمیشد. اصلا این وزن کشی‌ها به بهانه‌های مختلف، کار شایسته و صحیحی نیست. افراد بروند در احزاب عضو شوند و حرف‌هایشان را پخته کنند. اگر فقدان و یا ضعف قانونی داریم، آن را رفع کنند و کشور را از این اردو کشی‌های بیجا نجات دهند.
*البته در شرایط حاضر که آقای کروبی برای خودشان حزبی دارند، آقای موسوی هم که به دنبال تشکیل جبهه‌ای بودند و آقای احمدی‌نپاد هم حداقل در دو حزب جامعه اسلامی مهندسین و جمعیت ایثارگران عضویت دارند. پس مشکل چیست؟
مشکل این است که ما حزب داریم اما فرهنگ فعالیت حزبی ندارم و در مقاطع تصمیم گیری به شکل فردی تصمیم می‌گیریم و اعلام موضع میکنیم و نه بر اساس خرد جمعی.
*با این حساب تکلیف 22 بهمن امسال چه می‌شود؟
ببینید بنده معتقدم که ممکن است اقلیت ناچیزی باشند که بخواهند شعاری بدهند. اما بهتر است که ما وحدت را به شکل شایسته‌ای حفظ کنیم. برای این منظور باید باب نقد و اعتراض قانونی را بگشاییم تا آن اقلیت هم بتواند مشکلاتش را مطرح کند. در عین حال لازم است که از هرگونه تنش و تشنج پرهیز کنیم و نگذاریم که در کشور درگیری ایجاد شود تا با بزرگ شدن مشکلات، دشمنان آن را به بهانه‌ای برای تاختین به ما تبدیل نکنند.
*زمینه چنین خرد اندیشی را چقدر محیا می‌بینید؟ چقدر طرفین به این مساله پایبندند؟
معتقدم که همه بویژه جناح پیروز باید تحمل داشته باشند. ما یک جمعیت 75 میلیونی در کشور دارم که ممکن است عده قلیلی از آنها، نظر مخالفی داشته باشند. اکثریت باید نظر این اقلیت را بشنوند و تحمل صدای آنها را هم داشته باشند. نباید فراموش کنیم که در انتخابات سال 58، 98 درصد مردم به اصل این نظام رای دادند و 2 درصد که ممکن است تعدادشان بیشتر هم شده باشد، با آن مخالفت کردند و به نظام جمهوری اسلامی رای ندادند. باور کنیم که شور و شعور در افراد به میزان تفاوت 5 انگشت در یک دست، متفاوت است.
*برای شنیدن صدای این اقلیت چه باید کرد؟ چه ابزارهای قانونی‌ای برای اینکار وجود دارد؟
باید تضارب آراء را بپذیریم و مناظره‌های سیاسی را راه بیاندازیم تا حرف‌ها و دیدگاههای مختلف امکان طرح بیابند. به این ترتیب مردم می‌توانند همان چیزی را که بهتر است بر اساس درک خودشان انتخاب کنند.
نظر شما