«فرضیه نیروهای خودسر» و مجسمه‌‌‌‌‌‌های تهرانی

این سئوال و فرضیه ای بود که از هفته گذشته با مطرح شدن موضوع «سرقت» مجسمه های تهرانی به ذهن آمد.

سرقت 9 مجسمه و سردیس در تهران که از نوروز شروع شده است آن قدر بی سر و صدا بود که تا چند روز پیش هیچ کس وقوع آن را نفهمید. نه شهروندانی که هر روز از کنار برخی از این آثار می گذشتند و نه ماموران شهرداری در پارک ها و فضای سبز و نه حتی نیروی انتظامی.

حتی روز یکشنبه سرتیپ حسین ساجدی‌نیا فرمانده انتظامی تهران بزرگ هم گفت با توجه به این که شکایتی در خصوص سرقت مجسمه‌ها نداشتیم، پلیس هم اطلاعی از این موضوع نداشت!

اما در دوازدهمین روز از اردی بهشت مسئولان نظامی و اعضای شورای شهر قول داده اند که وضعیت این آثار مشخص شود.

در این میان سخنان روز یکشنبه سخنگوی شورای شهر یک فرضیه دیگر را نیز به «سرقت» افزود و آن هم «مفقود و معدوم شدن» است. خسرو دانشجو گفت که شورای شهر تهران به این نتیجه رسیده است که با توجه به ارزش ریالی محدود این آثار هنری و مشقت و سختی که انتقال و جابجایی آن‌ها به همراه دارد، سرقت این آثار تنها به دلیل مساله مالی نبوده است.

یکی از غرض ها را می توان در تصمیم خودسرانه ای متصور شد که توسط عده ای انجام شده است.

اگر تا کنون اطلاق «خودسر» محدود به اواخر دهه هفتاد و درباره موضوعاتی سیاسی، امنیتی بود ظاهرا از این پس باید برای این واژه - البته در صورت صحت فرضیه - مصادیق دیگری را نیز اضافه کرد.