نظم و برنامه

نظم در همه جا خوب است و در نظام شهری توسط شهرداری ها خوب تر. زیرا که خودشان می گویند شهر ما خانه ما. داشتم فکر می کردم روی این جمله که می گویند رانندگی ملتی را در خیابان ها ببینید و به نظم فکری شان پی ببرید.

البته این مطلب پر بی راه نیست اگر چه همه اش هم تقصیر ملت نیست بخشی از آن بر می گردد به سیستم خیابان کشی که شهرداری بر مردم تحمیل می کند و یا مقررات راهنمایی که ممکن است ناقص باشد و یا بد اجرا بشو د و یا اجرا نشود. اما خودم سوار اتومبیل بودم و به خیابانها وساختمانها نگاه می کردم به نظرم رسید که این جور واجوری ساختمانها و کوتاه و بلند و بی قواره بودن و تفاوت های نه چندان کم با هم ریشه در تفاوت و تبعیض در افکار مردم، در فرهنگ آنها در اقتصاد و معیشت مردم و خلاصه در همه چیز مردم دارد.

معنی آن این است که همینطور که ساختمانها کوتاه و بلند است افکار مردم هم ناهمگون است و نشان از تبعیضی دارد که بر آنها تحمیل شده و به نظر من نظام حکومتی و از همه مهم تر شهرداری ها است که چنین می خواهد و یا اصلا فکرشان به این چیز ها نمی رسد که اینجور می شود. شهرداری فکر می کند کارش این است که فقط شهر را داشته باشد نکند روستایی ها بیایند و شهر را از دشتشان بگیرند که اگر این هم بود خیلی خوب بود . جوری کار می کردند تا مردم روستا به شهر نریزند. این هم نیست بیشتر کار شهرداری پول در آوردن شده است و احیانا پل ساختن و تونل درست کردن و خیابان اسفالت کردن و عرض و طول آن را بیشتر کردن.در حالی که شهرداری یعنی مدیریت شهر و یعنی بر کار مردم نظارت کردن و جهت دادن به فکر و عادات مردم تا مردم در آرامش و اطمینان زندگی کنند.

آیا واقعا این مسایل مهم در اداره شهرداری ها دیده می شود؟ چرا اوضاع ساختمانها باید اینطور باشد چرا بی حساب و کتاب باید در کنار ساختمانهای معمولی یک مرتبه برج سبز کند و آسایش امروز و فردای ساکنان بسیاری را بگیرد تا عده ای و از جمله شهرداری به نوا برسد؟ البته قبول دارم که باید با شهرداری عوامل زیادی از جمله قوه قضاییه و مدیریت کلان کشور و مراکز فرهنگی همکاری کنند. من و شما حتما کشور های خارجی و به ویژه شهرهای بزرگ و سابقه دار را دیده ایم. داون تاون آنها که مرکز تجاری است خوب دارای ساختمانهای بلند مرتبه هست ولی بقیه شهر برای زندگی است و حافظ این آرامش هم شهرداری و شورای شهر است.

غیر از مرکز شهر بقیه جاها خانه ها یا ویلایی اند و یا یک دستی و یکنواختی مثلا دو طبقه، سه طبقه و چهار طبقه و یا با مصالح مشخص درست شدن آنها جلب توجه می کند. اما این جا این طور نیست. با رابطه با عوامل شهرداری همه کاری امکان پذیر است. تو فقط پول داشته باش و یا رابطه همه کاری می توانی انجام دهی. سوال این است که آیا نمی شد شهرداری خیابانها را دست کم در محدوده هایی، ساختمانها را به لحاظ طبقه و به لحاظ ظاهر و رنگ امیزی و یا کاربرد مصالح تعیین تکلیف می کرد و نظمی به شهر می داد و مثلا می شد محله پنج طبقه ای ها و یا سه طبقه ای ها. واگر اجازه برج می داد با حساب و کتاب که اطرافش زمین زیاد برای پارکینگ و فضای سبز اختصاص می داد تا مزاحمت برای سکونت ایجاد نکند.

در کوچه ما در غرب شهر تهران که بن بست است اخیرا مورد هجوم صنعت عذا پزی شده و رستوران پس از رستوران در این بن بست ۵۰۰ متری سبز می شود و آنقدر با کلاس اند که دیگر نمی نویسند به زودی افتتاح می شود می نویسند کامینگ سون coming soon. سابقا می گفتند برای ایجاد مغازه های مورد نیاز مردم رعایت حد اقل فاصله لازم است ولی نمی دانم چرا این امر در اینجا اجرا نمی شود.

ساکنان این کوچه حق زندگی ندارند که باید این همه رستوران و آنهم ازنوع زنجیره ای اش در آن مجوز بگیرد. شهرداری آیا می داند و یا نمی داند. البته این را هم باید گفت که خوشبختانه در کشور ما صنعت غذا خوری و غذا پزی حرف اول را می زند. و شغلی است که ضرر و زیان ندارد.