در این میان حساسترین بازی در قائمشهر برگزار شد، در شهری که مردمش عاشق فوتبال هستند و تفریحی غیر از فوتبال ندارند. صرفنظر از نتیجه که به نفع نساجی رقم خورد اما میتوانست به سود خونهبهخونه هم رقم بخورد، دور هم نشستن بیش از ۱۷هزار تماشاگر در ورزشگاهی که گنجایش ۱۵هزار نفری دارد، یک اتفاق خوب برای فوتبال ایران بود. در روزهایی که برخی بازیهای لیگ برتر کمتر از هزار تماشاگر دارد، دو تیم قائمشهری و بابلی در لیگ آزادگان، ۱۷هزار تماشاگر را به ورزشگاه میکشانند و با وجود رقابت فوتبالی شدید میان دو شهر همسایه، خون هم از دماغ کسی نمیآید.
فوتبال ما همین شور و شعور را میخواهد. شهرآورد مازندران که خیلیها نگران حواشیاش بودند در کمال آرامش و امنیت برگزار شد و مردم این دیار شمالی از تماشای فوتبالی که از سطح لیگ یک فراتر بود، لذت بردند. فصل قبل این شور و شوق و رقابت را در گیلان میان سپیدرود و ملوان دیدیم و حالا نوبت نساجی و خونهبهخونه در مازندران است که دل لیگ برتریها را هم بلرزانند. حیف است تیمهایی با این میزان هوادار و با این همه اشتیاق، دور از لیگبرتر و سطح اول فوتبال کشور باشند. نساجی، ملوان، نفت مسجدسلیمان، خونهبهخونه، شهرداری ماهشهر و... و... یکی یکی باید به لیگ برتر بیایند و با خودشان تماشاگر بیاورند، حیف است این همه بودجه و وقت و انرژی صرف سکوهای خالی شود.
* این یادداشت در سرمقاله یکشنبه ۱۲ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.
نظر شما