برخی از متخصصین علم سیاست وضعیت آزاردهنده موجود در کشور را براساس موازین علمی پیشبینی کرده بودند و نیز راه حل هایی در این راستا به مسئولین کشورعرضه شده بود. اما به نظر می رسد کسی به توصیه های فنی و هشدارهای متخصصین توجه جدی و قاعده مندی ندارد.
این درحالیست که وجود مشکلات، کمبودهای معیشتی و سردرگمی جوانان برای آینده خود، زیبنده این کشور و مردم خوب و هوشمند آن نیست. عمده جریان ها، ضمن بهره برداری حداکثری از منافع و منابع ملی، مانع فعالیت و خلاقیت انسان های مستقل، دلسوز و نواندیش می شوند. علی رغم هزینه کردن بودجه های میلیاردی، ظهور و استمرار پدیده های زنجیره ای و مشکل زا، پایانی ندارد و هر روز بر پیچیدگی آن ها افزوده می شود. در میان علل گوناگون برای وضعیت بی ثبات اجتماعی، روانی، اقتصادی و فرهنگی کشور، اعتبار دادن به احزاب و نهادینه کردن جریان های فکری فعال سیاسی برای شرکت در مدیریت و اجرای سیاست ها و نیز پاسخگویی سریعترو کم هزینه تر به مردم، بسیار ضروری است.
در غیبت احزاب سیاسی، افرادی بدون سابقه روشن و شفاف، یکشبه سوار بر موج های سیاسی و احساسی، بدنبال در دست گرفتن مسئولیت های کلان و سرنوشت ساز کشور می شوند، قطعا آنها ضمن ایجاد بحران و مشکلات عدیده بر سر راه پیشرفت داخلی و محبوبیت بین المللی ایران، نمی توانند اعتماد کامل مردم را بدست آورند. علاوه برآن، جریانهای ریش سفیدی و کدخدامحوری نیز برای مجاب کردن و اتحاد میان جریان های سیاسی بدون شناسنامه، ساز و کار محکم و مطمئنی برای انتخاب رئیس دولت و نیز حل و فصل مسائل کشور نیست. تجربه شکست خورده و بحران زای شخصیت و مدیریت احمدی نژادی برای کشور نباید تکرار شود. و باید از آن درس گرفت.
اینکه علوم انسانی در کشور ما تولیدگر نظریه بومی نیست و برای نقش آوری کاربردی و مسئولیت پذیری در تولید ثروت و اشتغال، ناتوان است، نتیجه این بی اعتمادی مسئولان کشور به رشته ها و تخصص های علوم انسانی و عدم دعوت مستمر از آنها برای حل مشکلات موجود است.
در این راستا، بهاء دادن به احزاب سیاسی و به رسمیت شناختن دولت در سایه، موجب تقویت فرهنگ تعامل و احترام به دیدگاه های مختلف و نقدپذیری مسئولانه، تحت لوای هویت سیاسی شناسنامه دار می شود. احزاب جایی است که نوجوانان و جوانان علاقمند به فعالیت های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی می توانند آموزش و سیاست ورزی را توأمان، تحت نظارت سازمانی تمرین کنند و ضمن ثبت تجارب خود، بتدریج وارد مدیریت سیاسی کشور شوند و به آینده کشور نیز امیدوار باشند.
احزاب واقعی و نهادینه، وسیله ای برای کنترل اعضای خود و آنهایی که بدنبال ماجراجویی و ضربه زدن به منافع ملی کشور هستند، می باشند، ضمن آنکه قبل از ورود قوه قضاییه و نهادهای مسئول نظم عمومی کشور، این احزاب از جنس خود مردم و گرایش های آنها هستند که باید در قبال اعضای متمرد و یاغی خود، مورد سوال و بازخواست قرارگیرند. احزاب وسیله انتقال نهادینه و مسالمت آمیز خواسته های عمومی به حاکمیت و دولت مستقر بوده و در واقع سوپاپ اطمینان نظام های سیاسی می باشند.
اعتبار بخشیدن به احزاب سیاسی و اجازه ورود آنها در روند تصمیم گیری مسائل مهم کشور، یکی از راه حل های دموکراتیک در جهان است. بالاخره، احزاب حاصل تجربه بشری بوده و بارها در نظام های گوناگون امتحان کارآمدی خود را داده اند. براین اساس، باید گفت باوجود همه کاستی ها در احزاب سیاسی، کارایی آنها به حال این کشور بسیار مفیدتر از فقدان آنهاست. احزاب با تقویت شایسته سالاری و تربیت رهبران آینده این کشور می توانند راه حل کم هزینه ای برای مبارزه با فساد مالی و سوء استفاده از مناسب مدیریتی نیز باشند.
امروز، فردگرایی و روش های ریش سفیدی برای ایجاد اجماع سیاسی میان جریان ها نه در انتخابات و نه در همگرایی ملی جواب می دهد. باید گفت سازوکار موجود برای شناخت مسئله و حل مسئله در کشور تضعیف شده است. آثار و نتایج فردگرایی افراطی که در عرصه های مختلف و طی چهل سال عمر نظام سیاسی این کشور بارها امتحان خود را داده است، باید متوقف شود. جایگاه احزاب سیاسی باید در راستای قوام بخشیدن و انباشت تجربه، بسوی ساخت و انتشار "فرهنگ نهادگرایی مسئولیت پذیر و پاسخگو" و ایجاد رویکرد جدیدی که متمرکز برمنافع ملی کشور باشد، نهادینه شود. باید جلوی هزینه های سنگین فردگرایی افراطی در روش و نوع مدیریت کلان کشورگرفته شود. برای تحقق این مهم، نیازمند یک انقلاب گفتمانی نهادینه در قالب احزاب سیاسی هستیم.
نظر شما