در بخشی از پاسخ لطیف و متواضعانه امام به خانم طباطبایی آمده است:
اینک چون تو با اصرار خاص به خودت از من شعر خواستى باید به حق بگویم که نه در جوانى که فصل شعر و شعور است و اکنون سپرى شده، و نه در فصل پیرى که آن را هم پشت سر گذاشتهام، و نه در حال ارذل العُمُر که اکنون با آن دست به گریبانم قدرت شعرگویى نداشتم، گویند کسى گفت که من قوّهام در جوانى و پیرى فرق نکرده، زیرا این سنگ را نه در جوانى توانستهام بلند کنم و نه در پیرى، من نیز همین را مىگویم که من درشعر و ادب فرقى نکردم که در جوانى شعر نتوانستم گفتن و نیز در پیرى.
اینک گویم:
شاعر اگر سعدى شیرازى است بافتههاى من و تو بازى است
اکنون که با شعر نمىتوانم، با مِعر تو را بازى دهم و به اصرارت جامه عمل پوشم.
احمد است از مُحمّد مختار که حمیدش نگاهدار بُوَد
فاطى از عرش بطن فاطمه است فاطِر آسمانش یار بُوَد
حسن این میوه درخت، حسن محسِنش یار پایدار بُوَد
یاسر از آل پاک سبطین است سرّ احسان وِرا نثار بُوَد
على از بوستان آل على است على عالیش شعار بُوَد
پنج تن از سُلاله احمد شافع جُمله ،هشت و چار بُوَد
دخترم شعر تازه خواست ز من مِعر گفتم که یادگار بُوَد
منبع: سایت جماران
نظر شما