«سخت بود فراموش کردن آن حادثه تلخ. تا یک ماه پس از گوانگژو با خودم کلنجار می رفتم که چرا این اتفاق افتاد،اما حالا همه چیز طبیعی شده است و به زندگی عادی ام برگشته ام.» حرف هایش را با اتفاقی که در بازی های آسیایی افتاد شروع می کند. خودش می گوید یک ماهه همه چیز را به باد فراموشی سپرده است اما کاملا مشخص است که هنوز داغی در سینه دارد که آتشش فروکش نمی کند: «به زندگی عادی برگشته ام اما نمی توانم دروغ بگویم، من داشتم همه چیز را فراموش می کردم ولی هر از گاهی اطرافیانم یادم می اندازند که چه اتفاقی در چین افتاد و نا خود آگاه دوباره ذهنم درگیر می شود.» صحبت از پگاه زنگنه است. بانوی کاراته کایی که برای نخستین بار در طول عمر ورزشی اش راهی تورنمنتی بین المللی شد تا اولین مدالش را کسب کند. اتفاقی که به خاطر یک سهل انگاری و تصادفی عجیب هرگز نیفتاد تا پگاه همچنان حسرت آن را بخورد.
*با گذشت چند ماه از آن اتفاق هنوز هم حرف و حدیث در مورد واژگونی ماشین برقی در گوانگژو وجود دارد.
نه،دیگر تمام شده است،دوست ندارم در موردش حرف بزنم.
*اما سکوت شما شاید به ضررتان تمام شود.بعضی ها پگاه زنگنه را در این زمینه مقصر اصلی می دانند.آنها می گویند که اصلا بچه ها نباید سوار این ماشین های 4 نفره می شدند؟
اجازه بدهید یک چیز را برایتان روشن کنم.من نمی خواهم پشت سر کسی حرف بزنم.اما حقیقت این است که آن ماشین های برقی بدون سقف بود و 12-13 نفر داخل آن سوار می شدند.این طور نبوده که ما سر خود و بدون اجازه آن را برداریم و رانندگی کنیم.در ضمن در زمان حادثه بچه های تیم های ملی قطر و کویت هم سوار ماشین بودند.اصلا آنها از دلایلی اصلی واژگونی آن ماشین هستند.آنقدر راننده را تحریک به تند رفتن کردند که سر یک پیچ دیگر نفهمیدیم چه اتفاقی افتاد.
*و فقط شما آسیب دیدید؟
نه،اما آسیب دیدگی من جدی تر از بقیه بود.آن ماشین ها را برای دهکده ساخته بودند که ای کاش نمی ساختند.اصلا من نمی دانم چطور به آن ماشین ها اجازه تردد می دادند.حتی در ایران خودمان هم ماشینی که مسقف نباشد اجازه حرکت کردن به آن را نمی دهند.
*پس اتفاقات آن طور که گفته اند نیست.شایعه شده بود که شما راننده آن ماشین بوده اید؟
خودم هم شنیده ام،اما اگر من راننده آن ماشین بودم هرگز چپ نمی کرد.من مانده ام که برخی ها چرا سلب مسئولیت می کنند.از فدراسیونی ها ممنونم آنها در چین زیاد پیگیر کارهایم بودند اما پس از آن ماجرا حتی یک تماس هم با خانواده من نگرفتند.آدم ناراحت می شود.من رفته بودم که مدال بگیرم و برای ایران افتخار آفرینی کنم اما ...
*نفری که به جای شما در مسابقات شرکت کرد مدال برنز گرفت.فکر می کنی اگر آن اتفاق نمی افتاد می توانستی مدال خوش رنگ تری بگیری.اصلا شانس مدال داشتی؟
شاید مدال نمی آوردم.اما آن اتفاق افتاده است.وقتی برگشتم ایران بچه ها می گفتند خیلی خوب با قضیه کنار آمدی.طوری رفتار کرده بودم که انگار اتفاقی نیفتاده است.من سعی کردم به خاطر دیگران تغییر کنم.اما باز هم هستند کسانی که مسئله را برایم بازی می کنند و پای آن اتفاق تلخ را وسط می کشند.
*مثل اینکه در مسابقات انتخابی شرکت کرده ای و مسئولان برایت پیش شرط گذاشته اند.به نظر آنها نگران مصدومیت دوباره تو هستند؟
من در مسابقات شرکت کردم،انتخاب شدم و البته ضمانت هم دادها م.اینکه اگر هر اتفاقی برایم بیفتد مسئولش خودم هستم!نزدیک ترین مسابقه،تیرماه سال آینده است که اگر اتفاق خاصی نیفتد بنده یکی از ملی پوشان هستم.
*پس از بازگشت از گوانگژو خبر رسید که پگاه زنگنه قرار است یک آکادمی ویژه بانوان در کرمانشاه افتتاح کند.جریان از چه قرار است؟
دلم می خواست،اما نتوانستم.می خواستم مکانی را احداث کنم که کاملا متفاوت باشد.البته چیزی شبیه به مجموعه ورزشی انقلاب تهران.متاسفانه در توانایی من نیست و نیاز به حمایت دارم.اما کسی پیدا نمی شود که در این زمینه من را یاری کند.فعلا هم بی خیالش شده ام تا ببینم در آینده چه اتفاقاتی می افتد.
*از سازمان تربیت بدنی درخواست کمک نکرده اید؟
نه،می دانم به نتیجه نمی رسد،اقدام نکردم.
*پگاه زنگنه می تواند در مسابقات آسیایی برای ایران مدال بیاورد.اگر این اتفاق نیفتاد انتقادات زیاد می شود.همه می گفتند شما امید اول مدال آوری ایران هستد؟
من کاری به حرف کسی ندارم.اما هدفم مسابقات جهانی و المپیک فکر می کنم.به هر حال من تلاشم را می کنم تا بتوانم به آنچه که آرزویم است برسم.
40
نظر شما