آب لس آنجلس به ما نمی سازد ؟!

مارس گذشته یک هیات سینمایی آمریکایی به دعوت خانه سینما به ایران آمد. سید گانیس و فرانک پیرسون پیرمردهای این گروه بودند که اولی در آن زمان هنوز رییس آکادمی بود و دومی سال ها پیش در این سمت قرار داشت . بقیه خلق الله هم یکی رییس یونیورسال بود و دیگری سناریستی زبر دست و کهنسال و همچنین خانم آنت بینگ هم بود .( اورا با فیلم زیبای آمریکایی به یاد بیاورید ). این جماعت یعنی یک گروه فرهنگی از یک انستیتوی  علمی - هنری به نام  " آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک " یا همان آکادمی اسکار    یک پروسه ی 270 روزه را طی کردند تا بتوانند به ایران بیایند.

ظاهر امر اینگونه می نماید که  " خانه سینما " به عنوان یک نهاد سینمایی غیر انتفاعی و غیر دولتی از تعدادی از اعضای آکادمی اسکار به عنوان ایضا یک سازمان غیرانتفاعی و غیر دولتی و سینمایی دعوت می کنند که سفری فرهنگی به جمهوری اسلامی ایران داشته باشند. پس باز هم ظاهر امر اینگونه مینماید که تشریفات اداری از سوی هر 2 کشور انجام گردیده و پس طی پروتکل های مرتبط ، میهمان به میزبان میرسد . چند بازدید ، تشکیل کلاس و کارگاه فیلمنامه نویسی و تهیه کنندگی و موضوعات مرتبط با تخصص میهمان ها  در جمع نخبگان سینمای ایران از اصلی ترین دستاوردهای این دعوت بود. اما از آنجایی که هر رفتی ، آمدی هم دارد . آکادمی اسکار از خانه سینما دعوت کرد که به ینگه دنیا قدم بگذارد.دعوتی که با طی تشریفات اداری و گذز از یک پروسه چند ماهه انجام گرفت. و چند نفر از اعضای خانه سینما همین حالا در شهر فرشتگان یعنی لس آنجلس ؛ بسر میبرند و برنامه ی کاری شان هم 2 روزی است شروع شده است . و عمده ی این برنامه ها جدای از نمایش فیلم های ایرانی و سعی در معرفی فرهنگ و  سینمای ایران ، تدارک برنامه های آموزشی در شان اعضای این هیات به عنوان بخشی از نخبگان سینمای ایران  در قالب کارگاه و سمینار است .

اما همه ی اینها را گفتم تا به چند نکته با مزه برسیم . اول کنایه های بخشی دیگر از اهالی سینما است که دست بر قضا آنها هم تا چند روز دیگر مسافرند و قرار است به عتبات عالیات مشرف شوند. نیش و کنایه های آنها مربوط است به همکارانشان که مسافر ینگه دنیا شدند . و اما این کنایه ها بازهم به تقسیم بندی آدمها و درجه بندی آنها به خودی و غیر خودی ؛ و اعطای کارنامه های دوزخ و بهشت منتهی شده است . که صد البته جهنمی ها همین مسافران ینگه دنیایی اند و بهشتیان بخش کنایه زن . جالب اینکه سفر ینگه دنیایی ها به عنوان نماینده سینمای ایران و گروهی هنری و سینمایی تماما فرهنگی است . کسی قرار نیست با نماینده یا سناتور یا مقام سیاسی دیدار کند در حالیکه در سفر دوستان مسافر عتبات و عالیات طبق اظهار خودشان قرار ملاقات با ریاست جمهوری عرلق پیش بینی شده . دیگر اینکه واقعا نفع فرهنگ و هنر و سینمای ما در چیست ؟ سفر هیات سینمایی آکادمی اسکار در مارس گذشته برای نخبگان سینمای ایران بواسطه همان برگذاری کارگاه ها و کلاس ها حقیقتا پر بار بود . یعنی برای کلیت سینمای ایران منفعت داشت ، این بازدید هم می تواند پر از ره آورد فرهنگی باشد.چنانچه اگر همان دیدار سیاسی مسافران عتبات  برای معرفی هرچه بیشتر سریال  یوسف پیامبر باشد ؛ بازهم این اقدام برای سینمای ما پرسود است. داستان اینجاست که برخی دوستان با دست پس می زنند . کاری از نظر آنها صواب است که خود انجام دهند و لاغیر . حالا می خواهد سفر به عتبات عالیات باشد یا سفر به ینگه دنیا و یا سفر به ونزوئلا . قدیمی ها وقتی در سفری آنچنان که باید بهشان خوش نمی گذشت ویا دچار مریضی می شدند ؛  می گفتند : آب آنجا به ما نمی سازد . اگر برای یک سفر چند روزه ی فرهنگی  آب لس آنجلس به تعدادی از اهالی نازنین سینمای ما نمی سازد ، خب ممکن است به بقیه بسازد. هم چنین اگر کسی به این سفر یا بازدید دعوت نشده نباید دلخور باشد . چه باک که آب شهر به او نمی ساخته  و خود خبر نداشته . پس چه جای نیش وکنایه ؟!