اگرچه می دانم این گونه شعرها شاید به مذاق مخاطبان جدید شما خوش نیاید. من مثل استاد سایه و شعرا ی دیگر، به سبک و واژگان جدید شعر نمی سرایم. تنها دراین زمانه سخت، برای دل خویش می گویم و می سرایم. این شعر نیز به پاس سال ها بودن و همکاری وهمگامی با مرحومه محبی، سروده ام.
زنی بزرگ نژاد و درست پیمان بود
که نور چشم همه، خاک پای قرآن بود
در این زمانه قحط وفا و مهر و امید
رهی که رفت ره آموز هر که انسان بود
رهی که رفت ره عشق بود و سعی وصفا
و رهبرش به حقیقت، امید و ایمان بود
زنی که بوی بهار از کلام او می خواست
در این سکوت و زمستان، دم بهاران بود
بسان سرو، خزان را به رسمیت نشناخت
اجاق لاله از او گرم در زمستان بود
همیشه پیشه او عشق و مهربانی و لطف
بسا که مظهر اسم رحیم و رحمان بود
به دوش بیرق افتاده تشیع برد
که دید آینده درزیر گرد پنهان بود
زنی که "فانی" و "صدر" و مرا امید آموخت
به شوق جمع معارف که بس پریشان بود
بسی حمایت دانشوران دوران کرد
خوشا که خویش ز بینشوران دوران بود
زنی که همسر و فرزند او شهادت یافت
چه نیک زنده ترین جلوه شهیدان بود
صراحت سخنش شد زبانزد همگان
گل از گلش بشکفت و هزار دستان بود
فهیم بود و محبی خصال و و مام سعید
که گنج مانده به ویرانه را نگهبان بود
خطاب او به بزرگان نبود جز "فرزند"
عتاب او به بزرگان، نه زیر دستان بود
همیشه پیشنهادی کلام خود می گفت
نه اهل دادن دستور یا که فرمان بود
مگر که برد اطاعت ز چارده معصوم
که شیعه بود و از آن بیش هم مسلمان بود
سه سال کمترک از سی که اندر این کاریم
امیر قافله آن میر گرم پویان بود
حیات طیبه اش نادر و سعید افتاد
حیات فائزه اش راه رشد و رضوان بود
به پیشبازش صف فرشتگان آمد
هزار شکر سرانجام روح و ریحان بود
سزد که دوره قرآن برای او خوانیم
چرا که پیشتر از مرگ، اهل غفران بود
نظر شما