هاشمی‌رفسنجانی: افراد ناآگاه به گونه‌ای، همه مسوولیت‌ها را به گردن مقام معظم رهبری می‌اندازند

در این مراسم حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی نیز حضور داشت.

به گزارش خبرآنلاین سخنان هاشمی رفسنجانی در ادامه می آید:

• ما نباید بگذاریم که اشتباه تاریخی تکرار شود و داستان مشروطه دوباره در کشور احیا شود. دشمنان ما بسیار حرفه‌ای کار می‌کنند. کارشناسان کارکشته‌ای هستند که عمدتا هم از ایران رفته‌اند و در امور فرهنگی و اطلاعاتی و نظامی مشغول بوده‌اند. کسانی که با ایران آشنایی دارند و تحلیل معکوس می‌کنند. موج فتنه بزرگی علیه امام (ره) و انقلاب و اسلام و ولایت و تقدس روحانیت شروع شده. این موج هیچ گاه نمی‌بینیم که بخواهد ذره‌ای کوتاه بیاید. کارهایش را با مسایل سیاسی و اقتصادی و ... همراه می‌کنند و از این‌جا به گذشته اتصال می‌دهند. 

• ما یعنی بقایای نیروهایی که زمان انقلاب ایستادند، به اضافه نسل بعدی، وظیفه سنگینی داریم. البته خود تشیع و امام زمان و اسلام برای ما سرمایه بزرگی است ولی امام (ره) یک سنبل و نمونه بود. نباید از این نمونه غفلت کنیم. درست مثل کسانی که رسیده‌اند و میوه‌های پربار درختی را مصرف می‌کنند ولی آهسته آهسته درخت را از بیخ می‌زنند. این اشتباه بزرگی است که اتفاق می‌افتد. ان شالله که هوشیار باشیم و بدانیم که مسیری که آمده‌ایم تا به حال مسیر درستی بوده است و تعبیر دیگری نشود و افراد نورسیده‌ای نخواهند کار جدیدی را شکل بدهند که از عهده‌شان خارج است. ان شاالله که با آگاهی به‌خصوص ما خبرگان که شاگردان یا حداقل با واسطه کمی از شاگردان مستقیم امام (ره) هستیم، از عهده وظیفه سنگین‌مان برآییم. خوشبختانه امروز کسی را مثل مقام معظم رهبری در راس کشور داریم که ایشان بیش از همه می‌دانند که تاثیر امام (ره) چه بوده و همیشه هم در کلمات‌شان بر آن تکیه دارند.

• متاسفانه افراد ناآگاه به جای این که مسوولیت کارهای خود را به عهده بگیرند، به گونه‌ای، همه مسوولیت‌ها را به گردن ایشان می‌اندازند. رفتارها و حرف‌هایی را که می‌دانند مردم آن‌ها را قبول نمی‌کنند، به نحوی با جاخالی دادن، یا ترکش حرف‌های نامربوط‌شان را به آن سو می‌فرستند. ما باید خیلی هوشیار باشیم، دشمن بسیار حرفه‌یی عمل می‌کند. ما هم باید با اطلاع‌رسانی درست آگاهی مردم را تقویت کنیم. ان شا لله که ما هم بتوانیم وظیفه‌ای که بر عهده داریم و اتمام حجتی که بر ما شده، از موقعیت‌مان استفاده کنیم و از مسوولیت سنگینی که داریم شانه خالی نکنیم. نمی‌دانیم فردا به خداوند چه پاسخی بدهیم اگر میراث امام (ره) را در مسیر درست حرکت ندهیم.  

• متاسفانه تبلیغات به گونه‌ای است که نسل جدید متوجه نمی‌شوند که امام (ره) چه کار بزرگی کردند و چه معجزه‌ای با کمک مردم آفریدند. شاید بسیاری از حاضران آن زمان می‌دانند که بعد از دوران آیت الله العظمی بروجردی چه گذشت. در آن زمان روحانیت قدرت و صلابتی داشت. در آن زمان ما که طلبه‌های جوانی بودیم و با مسایل سیاسی و اجتماعی آشنا بودیم، به خصوص که کار مطبوعاتی و نشریه هم انجام می‌دادیم، عمیق‌ترین خفقان را می‌دیدیم و فکر می‌کردیم چیزی نیست که این خفقان را بشکند و امیدی برای کسی نمانده بود. 

• همه گروه‌ها، شخصیت‌ها، احزاب و هر کسی که حرف مردم را می‌زد، همه سرکوب شدند. قبرستان واقعی در کشور حاکم بود. یاس مطلق هم بر همه حاکم بود. به طوری که وقتی حضرت امام (ره) نهضت‌شان را آغاز کردند، ما طلبه‌ها در جمع خود، حرکت امام (ره) را تعبیر می‌کردیم به مشت بر سندان کوبیدن یا بر درفش زدن. ما فکر می‌کردیم که کار طلبگی خودمان را کنیم و حکومت هم خودش می‌داند. شرایط این گونه بود. حرکتی که امام (ره) کردند در ابتدا مانند سنگی که در اقیانوسی بیندازیم، دوایری خلق می‌کرد. به تدریج جمع خوبی از شاگردان اطراف امام (ره) گردآمدند و با وجود همه سختی‌ها، موج به وجود آمده را بلند و بلندتر کردند تا این که به ساحل رسید. 

• امام (ره) در دوران طولانی تبعید ارتباط کمی با مردم داشتند و تنها پیام‌هایی بود که ما به آن دل گرم می‌شدیم. خیلی کوتاه بود عمر مبارزه از سال 42 تا 57، که شاهد بودیم مردم آگاه شدند، به میدان آمدند و همه چیز به هدف نزدیک شد. 

• رفتار و کلمات امام (ره) در آن زمان رمز پیروزی ما بود. متاسفانه امروز نسل نویی داریم که خبرهای خوبی از آن دوران ندارند و چیزهایی می‌شنوند. دوباره در این شرایط یک‌بار دیگر به این فکر افتاده‌اند که امام (ره) را حذف کنند. طبیعی است که کشورهای استکباری ضربه سنگینی از امام (ره) در آن زمان خورده‌اند، هم در ایران و هم درسایر کشورهایی که تفکر امام (ره) به آن‌جا راه یافت. الان این کشورها انتقام می‌گیرند. هر مساله‌ای که در کشور اتفاق می‌افتد آن را به گذشته اتصال می‌دهند و می‌گویند که در گذشته هم همین‌طور بود. روحانیت همین است. دین و تفکرات شیعی همین است. از همه چیز انتقام می‌گیرند. آن‌ها می‌دانند که از کجا ضربه خورده‌اند. نگران بودند که ضربه کاری‌تر شود و ترس آن‌ها این است.