اگر اصولگرایان از محدودیت اصلاح طلبان استقبال کنند

می توان به صراحت گفت که سال 88 سال ایجاد محدودیت برای احزاب بود.

اصلاح طلبان به عنوان یک جریان سیاسی که در قدرت حضور ندارند در طول سال 88 بیش از هر جریان سیاسی آسیب دیدند اما این حوادث نباید مانع از این شود که اصلاح طلبان رسالت خود که همانا دفاع از حقوق مردم است را فراموش کنند و ترجیح بدهند که در برابر ضعف ها سکوت نمایند.

اصلاح طلبان بنا بر وظیفه ای که در برابر مردم دارند باید مطالبات مردم را پی گیری نمایند و در این راستا باید راهکارهائی را در پیش بگیرند که از طریق این روش ها بتواند مسئولان را مجبور کند که به مطالبات آنها توجه نمایند و به عبارت بهتر مسئولانی که قدرت را در دست دارند پاسخگو نمایند.

البته برای نیل به این هدف باید به شعارهای و وعده های جریان حاکم اشاره کنند زیرا این جناح سیاسی قبل از اینکه همه نهادهای اجرائی را در دست بگیرند شعارهائی را مطرح کردند که بایستی اصلاح طلبان به عنوان یک جریان رقیب از آن به نفع خود بهره بگیرند تا بتوانند قدرت را مجبور کنند تا به مطالبات معوق مانده مردم توجه کنند.

اصلاح طلبان از این فرصت باید به نفع خود بهره بگیرند و ضمن سازماندهی مجدد توان خود را صرف رقابت های انتخاباتی آینده نمایند بنابراین در اولین گام باید برنامه ریزی مدونی برای آینده انجام دهندو در گام بعدی برای دستیابی به اهداف پافشاری کنند تا مطالبات به حق مردم که همانا آزادی بیان و آزادی مطبوعات است محقق شود. 

اصولگرایان به عنوان جریان سیاسی رقیب باید در سال 89 مهترین اولویت کاری خود را بستر سازی برای فعالیت قانونی احزاب قرار دهند زیرا احزاب آزاد ضرورت غیر قابل انکار جامعه توسعه یافته است اما اگر اصولگرایان از محدودیت اصلاح طلبان استقبال کنند این مساله به معنی به رسمیت نشناختن قواعد بازی سیاسی است در حالیکه اخلاق حکم می کند که دو طرف بازی از قدرت یکسان برخوردار باشند.

 سخنگوی خانه احزاب