برای دفع دیوانی که آغالیده‌اید آنک
عقیم از مصطفی زادن هبل بالیده‌اید آنک
کم از زن‌های برزن‌های بی‌آزرم بی‌آذر
بتی برکرده‌اید از خرقه دستی خون و دستی زر
بر آن حوضی که جامی می‌دهند البته بی سر را
کساد از کاسه‌ها در کوزه خواهد کرد کوثر را
در این عشرت‌سرا از جوش اوباشی و عیاشی
علی البته خواهد ماند و حوضش حوض نقاشی
حقیقت زیر سنگ آز و ناز است از شما از ما
خدا بیزار و آیین بی‌نیاز است از شما از ما
چه می‌خواهیم از این خدمت به جای خویشتن کردن؟
غرامت بر خدا هشتن برای خویشتن کردن
این ابیات را علی معلم دو، سه شب پیش در محضر رهبر انقلاب خوانده است. در مراسمی رسمی و در مقابل دوربین‌های خبری. فهم و درک شعر علی معلم البته کار چندان ساده‌ای نیست، اما گمان می‌کنم انتقادی بودن این شعر کاملاً آشکار است و در همین چند بیتی که نقل شد، گاه آنقدر صراحت دارد که کافیست کمی زبان فارسی بلد باشید تا منظور رئیس فرهنگستان هنر را کاملاً دریابید.
بحث شعری نمی‌کنم. شعر معلم را همیشه دوست داشته و می‌دارم. در هیاهوی انتصاب علی معلم به ریاست فرهنگستان هنر هم در عین مخالفت شدید با این امر گفتم و نوشتم که شعر معلم مقوله جداگانه‌ایست. این نکته را هم خوب می‌توانم درک کنم که شاعر را نمی‌توان همانند اهل سیاست در قالب و چارچوب از پیش تعیین‌شده‌ای قرار داد و با ملقب کردن او به اصول‌گرا و یا اصلاح‌طلب تکلیفش را برای همیشه مشخص کرد. شاعر عاریت هیچ قانون و قاعده و شخصی را نمی‌پذیرد و پیرو بی‌چون و چرای دل دیوانه خویش است، اما علی معلم دامغانی امروز رئیس فرهنگستان هنر است یا شاعر؟
بله، در این نکته شکی نیست که مقام شاعری ایشان برخلاف مقام اداری ایشان در فرهنگستان هنر نیاز به تأیید هیچ مقام و مسئولی ندارد اما آیا موضع‌گیری ایشان و یا اظهارنظر و انتقاد ایشان از مسائل مهم و کلان مملکتی به حساب شاعری ایشان گذاشته می‌شود و یا به حساب پست و مقامی که در اختیار دارند؟ آیا می‌توان این دو شأن را از یکدیگر جدا کرد آن هم در چنین موقعیتی؟
آیا آقای معلم می‌تواند ادعا کند آنچه در مراسم معارفه ایشان در حضور آقای احمدی‌نژاد بر زبان آورده از اقتضائات کاری و روزمره‌اش بوده و آنچه در حضور رهبر انقلاب خوانده جلوه‌ای از شأن شاعری‌اش؟ راستی اظهارنظرهای یکی، دو روز پیش آقای کلهر که از مشاوران بسیار نزدیک آقای احمدی‌نژاد است را خوانده‌اید؟
آقای کلهر صراحتاً دولت را به بی‌برنامگی متهم کرده و چند بار هم تلویحاً و تصریحاً متذکر شده که خیلی از کارهایی که امروز انجام می‌شود مشق ناشیانه‌ای است از روی دست کمونیست‌ها. اگر همه منتقدها آزادانه می‌توانستند عقاید خود را بر زبان بیاورند مواضع علی معلم و مهدی کلهر شاید هیچ تعجبی را برنمی‌انگیخت. اما می‌دانیم و می‌دانید که اوضاع به گونه دیگری است. وزرای بهداشت و فرهنگ و ارشاد اسلامی دلیل برکناری‌شان چه بود؟ یک مخالفت ساده با آقای رئیس‌جمهور. حالا چه‌طور مهدی کلهر آن هم در مقام مشاور رئیس‌جمهور چنین سخنانی را بر زبان می‌آورد؟
آیا کلهر هم می‌تواند مدعی شود که یک آدم مستقل فرهنگی است و اظهارنظر‌هایش هیچ ربطی به شغل فعلی‌اش ندارد؟ نمی‌دانم پاسخ شما به این پرسش‌ها چیست اما بنده برای بسیاری از این پرسش‌ها پاسخ صریح و روشنی ندارم. گفتم حتماً اشکال از من است اما در این چند روزه از هر کس که خواستم اوضاع را برایم تحلیل کند پاسخ مناسبی دریافت نکردم و فکر هم نمی‌کنم فضای شلم‌شوربا و آشفته‌ای که عاقلان و اهل منطق- سوءتفاهم نشود به هیچ وجه خودم را عرض نمی‌کنم- از تحلیلش در بمانند فضای خوبی باشد. شما چه‌طور فکر می‌کنید؟
نظر شما