اما تئاتر لاکچری چیست؟ آیا این عنوان پیشینه علمی و فرهنگی دارد؟ آیا هر نمایش پرهزینه‌ای تئاتر لاکچری نام دارد؟ و اصلا صرفا مقوله استفاده از هنرپیشه‌های مورد اقبال در درجه اول و هنرپیشه‌های خوش برو رو با تن پوش‌های فاخر در صحنه نمایش می‌توانند عنوان لاکچری را به یک نمایش بدهند؟
جواب ساده است. به لحاظ علمی اصلا چنین عنوانی وجود ندارد. ولی به لحاظ فرهنگی و اجتماعی بلی چنین رویدادی مثل طاعون و سرطان دارد ساحت درد کشیده و شریف تئاتر مارا درگیر می‌کند.
در نظر داشته باشید که در تئاتر تهیه کننده عنوان نخست نیست. مهم‌ترین نقش از آن نمایشنامه‌نویس است. سپس کارگردان و سرآخر بازیگران کار. این یک روند استاندارد است. تهیه‌کننده تئاتر در بطن ماجرا به رتق و فتق امور می پردازد.
اما در تئاتر لاکچری همه چیز به تهیه کننده و سرمایه‌گذار برمی‌گردد. در این نوع تئاتر تزریق بودجه و فراهم آوردن هزینه‌ها به مانند تولید سوسیس و کالباس در کارخانه‌های سطح پایین استاندارد و یا حتی کارگاه‌های غیرمجاز است. مواد اولیه که از ناکجا آباد تهیه شده را داخل چرخ گوشت بزرگ می‌ریزید.ادویه و افزودنی‌های لازم اضافه می‌شود. دستگاه پرکننده آماده است تا در سایزهای مختلف سوسیس و کالباس را سرو شکل دهد و حال بسته به سایز، قیمت‌ها متفاوت است. اما روکش سوسیس اینجا بسیار فریبننده است. و بر روی آن شناسنامه و انواع و اقسام هولوگرام و حتی سیب سبز سلامتی نیز درج شده است. خب بفرمایید سوسیس گران قیمت شما آماده است. زیبا نیست؟
تئاتر لاکچری هم همین است. عمدتا یک سرمایه‌گذار از ناکجا آباد در وادی تئاتر پیدا می‌شود و یک تئاتر لاکچری سروشکل می‌گیرد. مثلا بیست میلیارد تومان برای دستمزد بازیگران، اجاره سالن، تبلیغات و... هزینه می کند و در همین راستا یک قیمت سرسام آور حدود ۲۰۰ تا ۴۰۰ هزارتومانی هم برای این اجرا در نظر گرفته می شود. حالا آن پول از کجا آمده خدا می‌داند. و کسی هم سراغ نمی‌گیرد. این سمت ماجرا باید حال و روز تئاتر واقعی و حرفه ای و تئاتر تجربی را بشناسیم. یک جمع فاخر که حتی درآمد یک هزارم از این تئاتر های لاکچری را ندارند. تئاتر حرفه ای و تجربی دارد نفس می کشد حال به احتضار و یا به سختی اما هرچه باشد هنوز زنده است.
همین شرافت باعث شده تا مردم هنوز تئاتر را هنری مردمی بدانند. و برکشیده‌ها از این هنرمردمی را قدر بدانند و بر صدر بنشانند.
برای مردم میسر نیست که یک چهره شاخص مردمی را در یک تئاتر لاکچری پر زرق و برق ببیند. حال اگر و اما یک چهره خودش با میل و اختیار وارد این قضایا شود معلوم است که به اختیار خودش بوده و حتما پول برایش مهمتر از نام نیک است.
و در آخر اینکه تئاتر لاکچری یک بادکنک بی نخ است. یک بادکنک بی نخ که مظهر هنر بی مایه است. قشر شریف متوسط جامعه که اصلی ترین خریدار کالای فرهنگی از جمله تئاتر است از تئاتر لاکچری فاصله می گیرد. هنر با پشتیبانی مادی و معنوی قشر متوسط رو به تعالی می رود.
نظر شما