کاربرانی در توییتر و اینستاگرام بودند که نه تحلیل کردند و نه برایشان مهم بود که در مارتن پست کردن خبرهای فوری از دیگران جا بمانند. آنها حس واقعی خود را از استعفای یک مقام دولتی نوشتند. از اینکه استعفای ظریف برای آنها «استرس» ایجاد کرد.
گزاره‌ها این حرفِ خاموش آنها اکثرا به این شکل بود:
«یعنی اوضاع به قدری پیچیده شده که ظریف هم نا امید از کار کردن شده؟»
« طاقت ظریف طاق شده؟»
« یعنی ظریف تاثیرگذاری خودشو تو این شرایط از دست داده و حتی اونم امیدی به حل مسائل نداره؟»
همه این گزاره‌ها فارغ از درست یا غلط بودن آن وابستگی بالایی به آنچه قشر متوسط جامعه ایران، از «محمدجواد ظریف» و عملکرد او در سال‌های اخیر دیده‌اند، دارد.
آنچه در همه این سال‌ها محمدجواد ظریف را از دیگر سیاسیون مجزا می‌کند، پایگاه اجتماعی او در میان مردم است و یک عامل مهم و تاثیرگذار.
در واقع او از معدود سیاست‌مداران ایرانی در دهه‌های اخیر است که مردم به صورت مستقیم به او برای حل یک «مساله» (فارغ از هر موضوعی) امید بستند. او هم به عنوان یک مقام دولتی امید آنها را نا امید نکرد.
روزهای مذاکرات هسته‌ای را نباید فراموش کنیم. چقدر به عنوان طبقه متوسط جامعه ایرانی به او امید داشتیم تا مذاکرات هسته‌ای را به سرانجام برساند؟ چقدر امید داشتیم که با به سرانجام رسیدن این توافق و تفاهم اوضاع کمی بهتر شود و صحبت از تحریم از صفحات رسانه‌ها پاک شود. او محلی از امید شد و امیدها را نا امید نکرد.
تحلیل عملکرد او، موفق بودن یا نبودن در وزارت امور خارجه و کیفیت فعالیت او به عنوان یک دیپلمات در صدر دستگاه سیاست‌خارجه جمهوری اسلامی کار متخصصان این حوزه است. اما آنچه درباره ظریف از منظر اجتماعی قابل بحث است اینکه، او سیاست‌مداری بود که در یکی از دشوارترین شرایط تحریم و بحران‌های اقتصادی در سال‌های ۹۲ تا ۹۴، محل امیدواری مردم شد. چند سیاست‌مدار با این مشخصه و این کارکرد اجتماعی می‌شناسیم؟ او در مقطعی چندساله پایگاهی در میان قشر متوسط ایرانی برای خود و دولت حسن روحانی ایجاد تا گروهی از کاربران شبکه‌های اجتماعی در صبح روز ۲۳ تیر ۱۳۹۴، همزمان با توافق ایران و 5+1 در شبکه‌های اجتماعی پست کنند: « بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم»
خودتان محاسبه کنید، چند سیاست‌مدار با این کارنامه داریم؟
( عکس آرشیوی است)
۴۲۴۲
نظر شما