اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی پر شده از فیلم‌هایی که مردمان در خوزستان با دست‌های خالی و دانشی که سینه‌به‌سینه از نیاکان خود گرفته‌اند، در حال ساختن سیل‌بندهایی از ممانعت از ورود آب به شهرها و روستاهای خود هستند. در اینکه نیروهای امدادی، سازمان‌های مسئول، استانداری‌ها و فرمانداری‌ها و وزارت‌خانه‌های مرتبط سهم بزرگی برای مدیریت بحران دارند، شکی نیست، اما گمشده‌ی ما در همه بحران‌های مانند سیل و زلزله، امروز در خوزستان عیان و پیدا شده است.« سهم مردم و نیروهای محلی در مدیریت بحران».
چند وقت پیش در روزنامه شهروند یادداشتی خواندم از یک ایرانی که چند سالی است در کشور ژاپن زندگی می‌کند و همزمان و از روی اتفاق در شهری زندگی می‌کند که سیل سهمگین سال ۲۰۱۸ ژاپن در آن منطقه روی داد. او در توصیف فضای مدیریت بحران سیل در ژاپن نوشته بود، بخش عمده‌ای از تلاش‌ها و بازسازی‌ها در شهرهای سیل زده ژاپن را خود مردم محلی انجام داده‌اند و دولت و مدیران بحران در واقع شرایط و راه را برای آنها هموار می‌کنند. حتی او در این یادداشت اشاره کرده بود که در کشور ژاپن تشکیلات و نیروهای رفته‌گر نیز در خدمات شهری شهرداری‌ها وجود ندارد و مردم یا جلوی خانه خود را تمیز و مرتب می‌کنند و یا در بخش‌های از شهر زباله‌ای دیده نمی‌شود که کسی بخواهد آب و جارو کند.
در ایران اما این روند برعکس و معیوب است. نه سازوکاری برای جلب مشارکت مردمی در بازسازی پس از بحران وجود دارد و نه اراده‌ای از سوی مسئولان و مدیران بحران. حتی کار به جایی می‌رسد که بعضا شاهد این واقعیت تلخ هستیم که به واسطه برخی کمک‌های غیر ضروری توقعات آسیب‌دیدگان حوادث مدیریت نمی‌شود و از حدی منطقی‌تر فراتر می‌رود.
در خوزستان اما یکی از گمشده‌های خود در مدیریت بحران را یافتیم، مردمی که خودشان نیز آستین بالا زدند و وارد معرکه مدیریت بحران شدند. ای کاش که مدیران بحران ما نیز با آموزش‌های عمومی بتوانند از این پتانسیل کم نظیر بهتر و بیشتر استفاده کنند.
۴۲۴۲
نظر شما