دکتر بهرام امیر احمدیان در یادداشتی برای خبر نوشت:هنگامی که طرح خاورمیانه بزرگ مطرح شد، برخی از کشورهای خاورمیانه در برابر آن صف آرایی کرده و به مخالف برخاستند. فلسفه ارائه آن طرح بر این مبنا استوار بود که جامعه اروپایی از سوی مهاجرانی که از خاورمیانه به ویژه از شمال آفریقا بدین قاره وارد می شوند، دشواریهای بسیاری را برای جامعه مهاجر پذیر فراهم می آوردند. نخست اینکه به دلیل نارسایی هایی که ناشی از تطبیق آنها با جامعه مهاجر پذیر بود، از هر دو سو ناهنجاری ایجاد می کرد. جذب مهاجران آسیایی و آفریقایی هزینه های زیادی را برای اروپایی ها فراهم می آورد.
وی در ادامه افزود: از این رو در این طرح مقرر شده بود با کمک به جوامع خاورمیانه در آنجا به پدید آمدن جوامع مدنی، حذف دیکتاتورها و اشاعه دمکراسی و قدرت گرفتن احزاب و ایجاد پارلمانهای قدرتمند و برگزاری انتخابات آزاد و سالم کمک شود تا با تضمین کارایی بیشتر جوامع را برای پذیرش و سرمایه های خارجی و آیجاد اشتغال و افزایش قدرت خرید ملتها، آماده سازند تا جلوی سیل مهاجرتها گرفته شود. اما زودتر از همه دولتهای مقتدر و موروثی از جمهوری تا سلطنتی به مخالفت برخاستند و جلوی هر گونه تغییرات را با شدت و قدرت سرکوب و صداهای مخالف را خفه کردند.
این استاد دانشگاه اظهار داشت اکنون در خاورمیانه و شمال آفریقا تحولاتی رخ داده است که گفته می شود به ظاهر همه را غافلگیر کرده است، حتی آمریکا را. اما این موضوع بسیار خوشباورانه و خوش بینانه است که کشورهای ثروتمند و قدرتمند غربی از آن بی خبر بوده باشند. ماهیت همه تحولات نشان می دهد که این جوامع بدنبال چیزی هستند که نداشته اند و آرمانهای خفته خود را در این تحولات دنبال می کنند.
احمدیان معتقد است خواسته های این جوامع از یمن گرفته تا لیبی، عزت از دست رفته و انسانیت سرکوب شده توسط دولتها تحت چکمه نظامیان و فضای خوف آلود امنیتی است که توسط دولتهای به اصطلاح مردمی (قذافی، اسد، صالح، بن علی و مبارک) بر آنها تحمیل شده است. 26151
متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.
نظر شما