یک مفسر ساده دل به نام «طنطاوی»، آن را به عنوان «تاریخ» تقریر و تلخیص کرد و در تفسیر «جواهر القرآن» آورد. در ایران دهه ی سی، به عنوان «غروب آفتاب در اندلس» ترجمه شد و بعدها در کتاب «سرزمین خاطره ها» مجددا ارائه شد.
اکثر نویسندگان مذهبی و اهل منبر از آن به عنوان عبرت تاریخی و یک حقیقت مسلم یاد می کردند و هنوز هم یاد می کنند. سیر این مسأله را در مقاله ای با عنوان «داستانی که شکل حقیقت تاریخی به خود گرفت» نوشتم.
حالا اصل این کتاب را هم پس از هفت سال یافتم. داستان براق و ... بقیه مسائل. می بینید که روی جلد «روایه» نوشته، مثل کارهای ذبیح الله منصوری. امیدوارم فرصتی فراهم شود یک بار دیگر متن آن را با کاری که طنطاوی کرده مقایسه کنم و گزارش سابق را تکمیل نمایم.
نظر شما