نامه پدر پیوندکبد ایران به وزیر بهداشت دولت هاشمی بعد از بازنشستگی اجباری/شما به صندلی استادممتازی دانشگاه تهران نیاز نداشتید،آن صندلی نیازمند شما بود

به خودم گفتم مگرفردی دلسوز تر وطن پرست تر ، باسواد تر وازهمه مهمتر خدمت گذارتر از ملک زاده درمیان استادان دانشگاهها وجود دارد که چنین تصمیم نسنجیده ای درموردش گرفته اند ؟ آیا این افراد از تلاش های صادقانه وخستگی ناپذیر شما درطول ۴۵ سال گذشته خبرندارند ونمی دانند که شما جزء استثنائی ترین افرادی بودید که باوجود کسب مقام اول ودومی پزشکی چه دردورهٔ دانشجوئی وچه در دورهٔ دستیاری دانشگاه پهلوی سابق ماندن درایران را به رفتن به غربِ وسوسه انگیز که خیلی ها آرزویش را داشتند ترجیح دادید؟

آیا این دوستان نمی دانندکه شما درروزهای سخت اول انقلاب داوطلبانه به عنوان سرپرست یک تیم جهادگر پزشکی درکرد ستان شلوغ ونا آرام خدمت کرده اید ونمی دانند که درسخت ترین شرایط جوان ترین رئیس دانشکدهٔ پزشکی وجوانترین رئیس دانشگاه شیراز بوده اید؟ آیا نمی دانند که شما بزرگ ترین کارتحقیقاتی تاریخ ایران را درناحیهٔ گلستان وترکمن صحرا انجام داده اید که از افتخارات کشور محسوب می شود وآیا اینان نمی دانند که شما درکارآموزش وپژوهش و تربیت متخصص وفوق تخصص و محقق چه کارهای منحصر به فردی کرده اید وباپشتکار وتلاشی ستودنی زیر زمین بیمارستان دکتر شریعتی را به بهترین بخش تحقیقاتی گوارش وکبد کشور تبدیل کرده اید؟ وچندین آیانمی دانند دیگر که نیازی به گفتنشان نمی بینم .

در ادامه نامه دکتر ملک حسینی آمده است:

جناب دکترملک زاده شما به این صندلی استادممتازی دانشگاه هیچ نیازی نداشتید ولی این صندلی به شما بسیار نیازمند است چون کسی لایق تر وسزاوارتر از شما برای تکیه زدن براین کرسی درکشور وجود ندارد .

شما یک الگوی تمام عیار برای نسل جوان هستید که مهمترین بعد و وجههٔ این الگو ترجیح دادن کار وخدمت دروطن با وجود امکان کار در بهترین مراکز پزشکی دنیا می باشد بنده به عنوان فردی که در۴۳ سال گذشته شاهد خدمت بسیار دلسوزانه ، صادقانه و عالمانهٔ شما بوده ام از آن بیم دارم که چنین برخوردی سبب نا امیدی کسانی گردد که شما الگویشان بودید ومی خواستند دروطن بمانند .

اما برادر عزیزم جناب دکتر ملک زاده باور کنید که من این تصمیم ناخوشایند را به فال نیک می گیرم زیرا خودت می دانی که بیش از ده سال است من و همکارانم دنبالت بودیم که مابقی عمر را بیائید شیراز وشما هم بارها قول داده بودید و نیامدید. لطفاً هرچه زودتر برگرد شیراز ، خودت می دانی که ما از همان اول هم مخالف رفتنت به تهران بودیم ، لطفاً برگرد تا جوانهای زیادی که مشتاق آمدنت هستند خوش حال شوند و ما هم به امید خداوند بتوانیم از تجربیات ذیقیمت شما برای گسترش بخش های تحقیقاتی پیوند کبد وگوارش استفاده کنیم. مهمتر این که دیگر لازم نیست راه طولانی تهران به بالاده را طی کنید و هروقت دلت گرفت می توانی خیلی راحت راهی کازرون و بالا ده شوی و باحضور بر تربت پاک پدر و مادرت که عشق به خاک وطن را در دلت کاشته اند .فاتحه ای بخوانی و روحشان را شادکنی و پس از آن هم مثل همیشه خیل بیماران روستائی را که منتظرت هستند معاینه ودرمان کنی .ما بی صبرانه منتظرت هستیم

1717