حالا دیگر سال‌هاست ازدحام و شلوغی مقابل سینماهای جشنواره فیلم فجر و همه آن شور و اشتیاق دیدن فیلم‌ها در اولین نمایش جشنواره‌ای‌شان، آن گپ و بحث‌های پایان‌ناپذیر در صف‌های طویل خریدن بلیت با کسانی که نمی‌شناختی‌شان اما در کمتر از ساعتی به واسطه عشق مشترک به سینما بدل به صمیمی‌ترین رفقا می‌شدند، به خاطره‌ای دور و دست‌نیافتنی می‌ماند. دیگر سال‌هاست شیشه‌های در ورودی هیچ سینمایی بر اثر فشار و ازدحام علاقه‌مندان در صف مانده نمی‌شکند و هیچ مدیر سینمایی ناچار نیست برای کنترل جمعیت از نیروی انتظامی کمک بگیرد. خاطره اولین نمایش «تیغ و ابریشم»، «خانه دوست کجاست؟»، «شاید وقتی دیگر»، «هامون»، «نوبت عاشقی»، «شب‌های زاینده‌رود» و... فقط در ذهن و یاد جشنواره‌روهای حرفه‌ای به عنوان «یادش بخیر» جریان دارد و بس.
جشنواره فیلم فجر سال‌هاست دیگر آن شور و سرزندگی گذشته را ندارد و به مراسمی کاملاً قابل پیش‌بینی تبدیل شده که دلایل این رکود خود می‌تواند موضوع نوشته‌های متعددی باشد. با همه اینها، هنوز عادت داریم حوالی بهمن خودمان را برایش آماده کنیم؛ هرچند، با بدبینی ـ و شاید واقع‌بینی ـ مدام زمزمه کنیم که امسال هم مثل سال قبل هیچ خبر و نکته تکان‌دهنده‌ای نیست و از آن بدتر این‌که در پایان بگوییم سال به سال دریغ از پارسال...
با همه اینها هنوز نمی‌توانیم کلاً بی‌خیالش شویم و ذهنمان را از وسوسه سر زدن به سالن‌های نمایش خلاص کنیم. چه راز و رمزی در این رویداد نهفته که به‌رغم تمام فراز و نشیب‌ها و کاستی‌ها و تهی شدن از شور و انرژی اولیه، هنوز و همچنان مشتریان ثابت خود را دارد و همچنان برگزاری و نتایج آن نزد اهل حرفه‌ای سینما، کارشناسان و منتقدان حایز اهمیت است؟
برخی، این ویژگی را ناشی از عادت مخاطب به جشنواره پس از بیش از دو دهه استمرار در برگزاری می‌دانند و برخی دیگر این اهمیت را ناشی از وجه دولتی آن و این‌که به هر حال نتایج نهایی و برگزیدگان به‌طور ضمنی معرف و نشان‌دهنده دیدگاه و سلایق مدیران و سیاست‌گذاران رسمی سینماست، می‌دانند. اما به نظر من، در این توجه و استقبال از جشنواره فجر هنوز می‌توان ردپای عشق ناب و خالصانه به سینما را یافت.
واقعیت این است که جشنواره‌های داخلی و در رأسشان جشنواره فجر، با همه کوچکی یا کم و کاستی‌شان، تجلی زیبا و دلپذیر و چکیده همه آن حس عاشقانه گرم و زنده‌ای هستند که آدم‌های این سینما در هر سمت و مرتبه، از فیلمسازان و دست‌اندرکاران فیلم‌سازی گرفته تا منتقدان، از وجود خودشان به تک‌تک فیلم‌ها و کلاً به سینمای ایران می‌دهند تا این سینما زنده بماند و نفس بکشد.
پس جشنواره فیلم فجر، سرآمد تمام جشنواره‌های کوچک و بزرگ دیگر، به شکلی ناخودآگاه بدل به ضیافت بزرگ این عاشقان می‌شود. جشنواره فیلم فجر، چه بخواهیم چه نخواهیم، عید سینماگران ایرانی است و ماه بهمن، فصل خوب سینمای ایران است که در آن همه با هم مهربان‌تر از همیشه می‌شوند. باقی می‌ماند این امید که به حرمت این عشق، آن‌ها که باید و می‌توانند، تلاش کنند این ضیافت را در خور شأن میهمانان برگزار کنند.
نظر شما