اول: امسال چهارمین سالی است که مراسم معرفی پنج روزنامه نگار برتر سال از سوی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران برگزار نمی شود. 14 مرداد چهار سال قبل ،با دستور دادستان وقت در انجمن صنفی روزنامه نگاران پلمب شد. دستوری که هیچ توجیه قانونی نداشت و با توجه به رای دادگاه درباره آقای مرتضوی در ماجرای تاسف بار کهریزک، دور نیست که اگر انجمن صنفی روزنامه نگاران از دست آقای مرتضوی به دادگاه بابت دستورش شکایت کند، جریمه ای دیگر بر جرایم او اضافه شود.
دوم: پیشنهاد اولیه انتخاب روزنامه نگار برتر سال به سال های قبل از دولت آقای احمدی نژاد باز می گردد. نگارنده تازه به جمع اعضای هیئت مدیره انجمن صنفی راه یافته بود و روزی در محضر دوست گرامی و محقق ومورخ نامدار تاریخ مطبوعات، سید فرید قاسمی، مشغول گپ و گفت بودیم که او چند پیشنهاد داد برای فعالیت های صنفی انجمن و از جمله آنها راه اندازی انتخاب روزنامه نگار برتر سال. پیشنهاد را در هیئت مدیره مطرح کردم و بلافاصله تصویب شدو دوست دیگرمان ، بهروزخان گرانپایه مامور تهیه پیش نویس اولیه ای شد برای این کار. یکی ، دو هفته بعد آقای گرانپایه هشت شاخص برای روزنامه نگار برتر انتخاب کرد که از جمله آنها ، تعداد تالیف، سابقه روزنامه نگاری، تاثیرگذاری بر جریان روزنامه نگاری ایران، سهم افراد در آموزش و شاگردانی که از آنها به جا مانده است و یکی دو مورد دیگر که دقیقا در خاطر ندارم.
در هیئت مدیره بحث های مستوفایی درباره چگونگی انجام این کار صورت گرفت و یکی از اولین تصمیمات این بود که اعضای هئیت مدیره و بازرسان نمی توانند در این فهرست حضور داشته باشند. تصمیمی به جا. سپس فهرستی از 100 روزنامه نگار شناخته شده تهیه و به همراه یک برگ نامه توضیحی درباره ضرورت این کار و معرفی شاخص های انتخاب برای همه آنها ارسال شد. استقبال اولیه خوب نبود و تنها 20 درصد روزنامه نگاران به این نامه پاسخ دادند که نمی توانست ملاکی برای تصمیم گیری باشد. به یاد دارم دکتر علیرضا رجایی نازنین که امیدوارم هر چه زودتر شرایطی فراهم شود تا قفل زنجیر و زندان او شکسته و آزاد شود، نکاتی راهگشا در این زمینه گفت که در نهایت هئیت مدیره را به این جمع بندی رساند که بهتر است خود هیئت مدیره با پیش چشم داشتن همان تعداد پاسخ هایی که رسیده بود، راسا دست به انتخاب زند و مسئولیت های آن را هم بر عهده بگیرد.
تا آنجایی که در خاطر دارم چهره هایی چون در دوره های مختلف ، مسعود بهنود، لیلا رستگار، عمید نائینی، محمد بلوری، فیروز گوران، احمد رضا دریایی، عباس عبدی،شهلا شرکت، عبدالعلی رضایی، هوشنگ گلمکانی، احمد بورقانی، سید ابراهیم نبوی ،عذرا دژم، لطف‌الله میثمی، علیرضا فرهمند و محمد قوچانی،کامبیز درمبخش و... به عنوان روزنامه نگار برتر معرفی شدند و در دوره آخر که 14 اردیبهشت سال 88 (همزمان با روز آزادی قلم و مطبوعات) برگزار شد،نیز جلال رفیع،علی دهباشی،بهروز بهزادی، فریدون صدیقی و خانم فرزانه روستایی انتخاب شدند.
نگارنده از دوره دوم سعی کرد آیین نامه ای دقیق تر برای چنین کاری تدارک ببیند تا هر گونه شائبه از نحوه انتخاب برطرف شود و به همین دلیل ابتدا ضمن لیست کردن نام روزنامه نگاران شاخص در قید حیات، به گرد آوری زندگی نامه و آثار و تاثیرات آنها پرداخت تا آن هشت شاخص مورد اشاره را به مرور روی هر فرد پیاده کند. هیئت مدیره نیز در سه مرحله به سرند کردن لیست می پرداخت. ابتدا از میان صد نفر،30 نفر انتخاب می شدند، در دوره دوم 30 به 15 و در دور بعدی از میان این افراد پنج تن انتخاب می شدند. در سال های اولیه این کار روی صحبت های شفاهی و بر اساس شناخت ذهنی انجام می شد،امااز دور سوم یا چهارم زندگی نامه افراد در کازیه هر عضو هیئت مدیره قرار می گرفت تا بتواند با اشراف بیشتری به فعالیت های آن فرد درباره اش داوری کند و رای دهد.
وقتی لیست به 15 تن می رسید جلسات فشرده بحث و بررسی درباره هر فرد و دلایل له و علیه به صریح ترین عبارات بیان می شد و در نهایت رای گیری و پنج تن از صندوق آرا بیرون می آمدند.
سال 87 و با برگزاری مراسم ختم آقای بورقانی و نیز مرحوم دریایی در دفتر انجمن فضایی فراهم شد تا پیشنهادی دیگر هم به هیئت مدیره ارائه شود برای برگزاری مراسمی ویژه برای پیشکسوتان مطبوعاتی که هر از چند گاه به دید و بازدید هم در یک مکان بیایند، نوعی باشگاه مطبوعات که آقای مهرداد خدیر مسئولیت برگزاری آن را بر عهده گرفت. نخستین شب از این شب ها در همان محل انجمن با تقدیر از ده پیشکسوت عرصه روزنامه نگاری و بیان خاطراتی از برخی از چهره های نامدار و قدیمی روزنامه نگاری برگزارشد و قرار شد که هر فصل یک شب به این کار اختصاص یابد. خود من هم در ذهن داشتم که به مرور این جمع را به سمتی سوق دهم که خاطراتشان رامکتوب کنندو یک تاریخ شفاهی مطبوعات از دل آنهابیرون بیاید و حتی سایتی مجزا برای آنها تدارک دید.گرد آمدن روزنامه نگاران قدیمی و دید و بازدیدآنها با یکدیگر عطر و طعمی به یاد ماندنی را برای ما به همراه داشت. استخوان خردکرده های مطبوعات بعد از سال ها دوری از هم، یکدیگر را در یک مکان می دیدندو از گذشته و حال می گفتند.
یاد باد آن صحبت شبها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه ی عشاق بود
انجام: اکنون چهار سالی است که آن سبو بشکسته و آن پیمانه به تیغ بی تدبیری دادستان وقت، ریخته است. اما با روی کار آمدن دولت آقای روحانی و امیدواری هایی که او ایجاد کرده است ، به نظر می رسد فضایی فراهم شده که قفل چند ساله انجمن با کلید تدبیر باز شود و انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بتواند همانند گذشته و البته با قوت و قدرتی افزونتر به برگزاری این گونه مراسم ها همت ورزد.
توضیح: این یادداشت با اندکی تغییر در روزنامه اعتماد امروز(پنج شنبه 17 مرداد) منتشر شد.
نظر شما