وجدان جمعی جامعه

 او در دهه شصت و نيمه اول دهه هفتاد دو بار يك بار در ويلايي در رامسر و دوم بار در تهران به دليل شرب خمر شلاق خورده و از آن روز با نظام و آخوند و دين و شفاعت اولياء و... سر جنگ و دعوا داشته با خود مي‌جنگيده و به قول خودش هيچ‌گاه به آرامش نرسيده و زور كه زده‌ از ايستگاه نفرت به بي‌خيالي نقل مكان كرده است. اين اواخر سفري ديگر آغاز كرده بود با افزايش سن و كاهش احساسات و انگيزه‌هاي ساخته شده بر اساس نفرت، كم‌كم با خدا آشتي كرده و از ايستگاه «تارك الصلاتي» به مكان «كاهل نمازي» هم نقل مكان كرده است. نزول اجلال كرده و هنوز دلش راضي نيست.
* در هيچ انتخاباتي شركت نكرده‌ام، هيچ كاري به هيچ‌كس ندارم، «من» با آنها كاري ندارم ديگر آنها با من كاري ندارند! [مگر مي‌شود!]
... اما در انتخابات قبلي- منظور انتخاباتي كه به پيروزي دكتر روحاني انجاميد- شركت كردم، هيچ منو تحويل نگرفتند (فكر مي‌كند تمام افراد حاضر در اتاق رأي‌گيري بايد بپا مي‌خاستند و از او تشكر مي‌كردند) جدي مي‌گويد: «بايد احترام منو مي‌داشتند، آخه مأمورا ديدند كه تمام دو صفحه آخر شناسنامه‌ام به جز اولين انتخابات نه يا آري، سفيده سفيده بايد مي‌فهميدند، يك كمي هواي منو بيشتر مي‌داشتند، اصلاً اين كاره نيستند.»
مي‌تونم بپرسم به كي رأي دادي؟ [با هم دوستيم] آره به دكتر روحاني رأي دادم [به مطايبه و خصوصي و با خنده حلقي مي‌گويد حسن كليدساز!]
در درون مايه اين گفت گپ دوستانه به راحتي مي‌توان انتظارات بخشي از مردم، آنها كه داراي تزلزل در رأي دادن هستند، آنها كه دنبال فضاي عادلانه، منطقي و شفاف انتخابات مي‌گردند، آنهايي كه خيلي گوششان به تبليغات و تهييجات رسمي نيست، چه انتظار و مطالباتي از دست‌اندركاران امر اجرايي و نظارتي دارند، ضمن اينكه به صورت وجداني و عيني و نه بر اساس (آمار و نظرسنجي‌هاي جهت‌دار و...) مي‌توان به اقناع روحي جمعي جامعه رسيد.
ممكن است دست‌اندركاران عالي با بحث حدود «قدرت» براي بسترسازها، اجرا و نظارت نهادها، «جناحين» را راضي نگاه دارند اما آنها كه در حاشيه و معلق هستند و تعلقي به صواب و ثواب اين و آن ندارند، مردم ثابت كرده‌اند عمر انتخابات فهرستي در هر دوره رو به كاهش است و نتايج انتخابات هم تاكنون اثبات كرده است «داوري و انتخاب مردم، هماره و هميشه شگفتي‌ساز بوده است» و اين را برنده‌شدگان انتخابات هم عريان به زبان آورده‌اند.