در این بخش آسمان هیچ ستاره ای وجود ندارد و به سختی می توان ابرهای گازی کهکشان راه شیری را هم در آن پیدا کرد. این تکه آسمان حفره لاکمن" (Lockman Hole) نام گرفته است. این حفره که پنجره ای تک و بی‌مانند به دوردست های کیهان است، در سال ۱۹۸۶ به دست اخترشناس، فلیکس جی. لاکمن یافته شد.
از آن زمان تاکنون، اخترشناسان به پیمایش حفره لاکمن برای بررسی فرگشت کهکشان ها در طول تاریخ کیهان پرداخته اند. اندکی پس از پرتاب ماهواره ی پرتو ایکسِ XMM-نیوتنِ سازمان فضایی اروپا (esa) در ۱۰ دسامبر ۱۹۹۹، گروه های بسیاری از دانشمندان مشاهده این بخش از آسمان با این تلسکوپ تازه را آغاز کردند. تا سال ۲۰۰۳، روی هم رفته بیش از ۲۰۰ ساعت داده از این رصدها گرد آمد.این تصویر بخشی از سوراخ لاکمن بر پایه همین مشاهدات را نشان می دهد. اینجا صدها کهکشان دوردست را می توان دید؛ کهکشان هایی که نورشان میلیاردها سال در راه بوده تا به زمین برسد.
در هسته هر یک از این کهکشان ها یک ابرسیاهچاله (سیاهچاله ی ابرپرجرم) جای دارد، انباشت غول آسایی از ماده به جرم میلیون ها تا میلیاردها برابر خورشید، که با نیروی گرانش خود انبوه مواد را از محیط پیرامون به سوی خود می کشد. بیشتر سیاهچاله های درون این چشم انداز مواد پیرامونشان را با نرخی بسیار بالا به سوی خود می کشند، چیزی که به تابش نور در سرتاسر طیف الکترومغناطیس انجامیده، از جمله در طیف پرتوهای X.
۵۴۵۴
نظر شما