ریز و درشت از فوتبال این روزها

۱. علی علی‌پور:
چه کسی فکر می کرد پس از محرومیت شوک آور مهدی طارمی در پرسپولیس و دوری 4 ماهه او از میادین، پرسپولیس (حداقل در لیگ های داخلی) از فقدان او ذره ای هم ضربه نبیند؟ در این شرایط به نظر می رسید هم از نظر فیزیکی و هم از نظر روحی، پرسیولیس با مشکل گلزنی مواجه شود. اما یک علیپور آماده - در کنار منشای جنگنده و خستگی ناپذیر با اخلاق حرفه ای - در بهترین موقع یاری رسان قرمز ها شد. علیپور قطعاً در برترین فرم تمامی سالهای بازیگری خود است. با قدرت دریبلینگ و جا گذاشتن مدافع مستقیم، پرتوان و جنگنده، سر بالا و سرزن، پاسور و برخوردار از نیروی شوتزنی درجا و ناگهانی. علیپور در کنار اینها، چارچوب شناسی دروازه را نیز به داشته های خود اضافه کرده و نشان داده زیر نظر پروفسور برانکو، به خوبی در حال یادگیری و افزایش داشته ها و مهارتهاست. علیپور امیدوار است در سال منتهی به جام جهانی، با حفظ و استمرار فرم فعلی و چه بسا رشد و تعالی بیشتر، در برنامه های کی روش نیز جایی برای خود باز کند.

۲. کارلوس کی‌روش:
کی روش با لیگ فوتبال ما شوخی دارد؟! لیست اخیر اعلامی بازیکنان تیم ملی، بیش از هر چیز انگار تداعی کننده رویکرد طنزآمیز کارلوس به لیگ برتر است. دعوت 7 بازیکن از بدترین استقلال تاریخ لیگ، بی توجهی به علیپور، نادیده گرفتن دو گلزن برتر لیگ تاکنون (قاضی و آل کثیر)، عدم دعوت از بازیکنان پارس جنوبی جم، ... گوشه ای از رویکرد جدید "سی.کیو" (Carlos Queiroz) است. آیا پس از 7 سال حضور و عملکرد، هنوز هم کی روش برای ما رازآلود و ناشناخته است؟

۳. عادل فردوسی‌پور:
فردوسی پور رفته رفته با بالا رفتن سن و سابقه اش، می ترسیم خدای نکرده جا پای پیشینیان خود بگذارد! البته من معتقدم هر کس دیگری جای عادل بود، حتماً خیلی زود تر از اینها از اوج فاصله می گرفت. با این تأکید که فردوسی پور هنوز هم بر قلۀ حوزه گزارش و تحلیل های فوتبالی نشسته، برخی جهت گیری ها و صحبتهای اخیر وی، کمی توی ذوق زننده شده و با پیشینه خود او در تضاد است. نگاه کنید به گزارشی که دقیقاً شب قبل از بازی پرسپولیس و الهلال در خصوص «مورد عجیب مهدی طارمی» (محرومیت به خاطر قرارداد با ریزه اسپور) در برنامه 90 کار کرد و حسابی روحیه همه را به هم ریخت. گرچه حرفهای آن برنامه بیراه نبود و شاید هم قابل اثبات؛ اما کیست که نداند: "هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد"؟

می شد همه این صحبتها را یک هفته بعد انجام داد و با گزارشی آتشین همه را به صلابه کشید. اما حالا چه شد؟ آنقدر آن گزارش، بی جا بود که پس از مدتها، هنوز هم عادل نتوانسته این موضوع عجیب را در یک برنامه دیگر، ریشه یابی کند و مسببین را به پای میز محاکمه بکشاند. چرا؟ چون همه به خاطر زمانبندی بد وی در پخش آن گزارش و تأثیرات مخرب آن، به او خرده گرفته اند و دیگر شاید حقی به او نمی دهند که دوباره موضوع را داغ کند. در واقع با این اشتباه، عادل خودش را از یک برنامه پر چالش و پر هیجان و حاشیه ای - که عاشقش است - محروم کرد.

یک موردی هم که فردوسی پور اخیراً زیادی به آن می پردازد، "محسن ربیع خواه" هافبک - مدافع پرسپولیس است. ربیع خواه بازیکنی است بی حاشیه (نه حتی کم حاشیه) و از آن دسته فوتبالیست هایی است که به خوبی در پازل و طرح تاکتیکی مربی با دانشی مثل برانکو حل می شود. داشتن این بازیکن - ولو اینکه بدون فانتزی، تکنیک خاص و یا ژل موست! - برای هر مربی، نعمتی است و طبیعی است که چنین عصای دستی، هیچگاه از سوی برانکو نادیده گرفته نمی شود.

به اینها اضافه کنید پلن B تاکتیکی پرسپولیس را که اخیراً از سوی پروفسور به اجرا گذاشته شده. با افت مقطعی اخیرِ محسن مسلمان و کمال کامیابی نیا - که ضعف نسبی ساختار دفاعی سرخپوشان را به دنبال داشت - برانکو به این صرافت افتاد که از 4-4-2 لوزی به 4-4-2 خطی مهاجرت کند؛ یعنی بازی در خط میانی با دو هافبک تدافعی به جای یک هافبک دفاعی؛ که قبلاً کمال در اوج خود می توانست یه تنهایی این نقش را به خوبی بازی کند. اما پس از افت این بازیکن و از قضا کم اثر شدن مسلمان، بهترین ترکیب، گذاشتن دو هافبک دفاعی بود که محسن ربیع خواه قطعاً در این پازل، اصلی ترین فرد در ذهن برانکو است.

حال فردوسی پور این موضوع را مدت زیادی است دستمایه طنز خود قرار داده که به نظر می رسد از حالت عادی خود، خارج و کمی آزار دهنده شده است. بعد از تیکه انداختن قبلی به این دو (ربیع خواه - برانکو) با این مضمون که "انقدر که برانکو به ربیع خواه اعتقاد دارد، فرهاد - برادر فوتبالیست وی - به او اعتقاد ندارد!"، عادل در دربی اخیر وی را "پسر برانکو" خطاب کرد!

عادل بهتر است دوباره به مسیر قبلی خود برگردد و دست از این حاشیه سازی ها و حاشیه پردازی ها بردارد. حتی تصور اینکه عادل هم مثل «بعضی همکاران قدیمی اش» به قهقراء برود، واقعاً ناگوار و اذیت کننده است!

۴. پرسپولیس:
محرومیت شوک آور طارمی، مصدومیت طولانی مدت فرشاد احمد زاده، افت محسوس و باورنکردنی محسن مسلمان (اصلی ترین پاسور تیم؛ مشهور به مهندس)، افت کیفی کمال کامیابی نیا و به اینها اضافه کنید مشکلات حاشیه ای و روحی - روانی ناشی از محرومیت پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالات آتی، بدهی های سنگین، تسویه مطالبات و فقدان نقدینگی.

فقط چند تا از این موارد می تواند هر تیمی را از صدر به زیر بکشد. اما پرسپولیس دو سه سال است که ستون های خود را بسیار خوب چیده است. وجود برانکو، ترکیب عالی بازیکنان ذخیره و ثابت، در کنار مدیریت باثبات و قابل دفاع، توانسته معجونی را به بار آورد که به کمک آن، پرسپولیس بتواند تا حد ممکن مشکلاتش را پشت سر بگذارد؛ گرچه فشار بسیار زیادی به روی تیم است.

۵. علیرضا بیرانوند:
بیرانوند را چه می شود؟
دیروز (پارسال): "تن من باد و پرسپولیس باد!" و امروز: "من مهمتر از پرسپولیسم و باید بروم!" ؟
این اولین بار نیست که بیرانوند دوگانگی شخصیتی خود را بروز می دهد و جالب آنکه همیشه عادت دارد بدترین زمان ممکن را برای این بروز و ظهور انتخاب کند!

یادتان باشد، بیرانوند پارسال قرارداد خود را 5 سال دیگر تمدید کرد ولی چند هفته بعد در پایان بازی با ذوب آهن که تماشاگران به هر دلیل انتقاداتی را به بازیکنان داشتند، در یک مصاحبه تند اعلام کرد دو بازی باقیمانده فصل، آخرین حضور او در پرسپولیس است!

و اما شیرین کاری جدید ایشان (دیروز پس از بازی با سایپا) در واکنش به این که اگر او به سربازی برود، پرسپولیس به خاطر محرومیت نخواهد توانست دروازه‌بان دیگری را به خدمت بگیرد و به مشکل خواهد خورد: "من به فکر خودم هستم. باید به فکر آینده‌ام باشم. جام جهانی هم در پیش است. بازی کردن در این مسابقات آرزوی هر بازیکنی است. من هم می‌خواهم با تلاش زیاد در ترکیب قرار بگیرم و دیده شوم" (؟!)

بیرانوند جان... باز هم؟ سوتی های قبلی و عدول از حرف ها و سخن هایی که گفتی، یادت رفت؟!