گذری در بقیع ، قطعه ای از بهشت زمین

بقیع را می شناسم. هرگاه جانم هوای پرسه زدن دارد، قدم در بقیع می گذارم. بقیع،!بگذار دوری راه بهانه دوری تنم از تو باشد، بگذار چشم هایم تا ابد چشم انتظار تو باشد، بگذار لمس خاکت، حسرت جاودانه من باشد. بگذارهایت را می گذارم و می گذرم. نجوای با تو زمزمه جان من است و دیدن قطره ای از تصویر تو، سیرابم می کند پس همین را از من قانع ترین دریغ نکن.