25میلیون نفر مردم کره شمالی، 150هزار نفر ساکنان جزیره گوام، به همراه ژاپنیها، چینیها و خلاصه مردم آسیای جنوب شرقی اکنون بیمناکانه به دهان "دونالدترامپ" و تیم نظامی او و نیز "کیم جونگ ایل" و دولتمردانی که در پیونگیانگ تنها سخنان او را تکرار میکنند، چشم دوختهاند. هراس از جنگ دوباره در شبه جزیره کره وحشت را در پیکره جامعه جهانی ایجاد کرده است. مشکل ناتوانی دیپلماسی نیست، بلکه رهبرانی است که خود را زندانی ادعاهای خود کردهاند. این روزها دیپلماتهای دوکشور کمتر سخن میگویند و چنین مینماید که رجزخوانها ابتکار عمل را به دست گرفتهاند. آیا این وضع قابل دوام است؟ نظرات متفاوت است؛ برخی خصلت پرخاشگرانه ترامپ و علاقه وافر او به موضوعیت بخشیدن به تسلیحات هستهای را تهدید جدی علیه دیپلماسی میخوانند و در این باره هشدار میدهند. برخی دیگر براین باورند که سرانجام منطق دیپلماسی بر نگرشهای ماجراجویانه غلبه کرده و ابتکار عمل را به دست خواهد گرفت. تردید درباره هریک از دوگمانه بالا همچنان باقی است تا وقتی که جامعه جهانی اراده روشن خود را برای کنترل اوضاع بهکار نگیرد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در تلاش برای فروکاستن از شدت بحران، اقدام به تصویب تحریمهای تازه علیه پیونگ یانگ کرد. این تحریمها که با حمایت روسیه و چین انجام شد، با هدف بازدارندگی در نه تنها سیاستهای تسلیحاتی کره شمالی بلکه ترغیب واشنگتن به دیپلماسی صورت گرفته است. تیغ تحریمها از دوسو متوجه کره شمالی است؛ نخست آسیب زدن به اقتصاد نیمه جان این کشور با ایجاد توقف در صدور ذغال سنگ، آهن و سنگ آهن، سرب، محصولات غذایی دریایی، ایجاد محدودیت در مناسبات مالی و بانکی، محرومیت کارگران کرهای از اشتغال در دیگر کشورها، اعمال ممنوعیت سفرهای خارجی مقامهای این کشور و... دوم؛ تحمیل انزوای بیشتر که از جمله میتوان به تلاش برای اخراج از آسه آن، قطع روابط نظامی با دیگر کشورها اشاره کرد.
تحریمهای تازه، ولع واشنگتن را برای اقدام علیه پیونگ یانگ کاهش نداده است. ترامپ همچنان برطبل تهدید میکوبد و پیونگ یانگ نیز بهرغم بروز برخی انعطافها از جمله اظهارات وزیر امور خارجهاش در مانیل، در کلام نه تنها ذرهای عقب نشینی نکرده، بلکه خبر از سیاستهای تهاجمی در روزهای آینده داده است. "ریهونگ هو" وزیر امورخارجه کره شمالی در سفر به مانیل(پایتخت فیلیپین)گفته است:« کره شمالی کشوری اتمی با احساس مسئولیت تام و تمام است؛ ما بدون ملاحظه اسلحه اتمی را به کار نمیگیریم مگر آنکه در خطر اشغال از سوی یک قدرت اتمی قرار گیریم.» این سخنان درحالی است که پیونگ یانگ میتوانست تا قبل از این، از تبلیغات تحریک آمیز خود در آزمایش موشکهای بالستیک کاسته و فرصت را از ماجراجویان امریکایی بگیرد. همچنین اصرار بر تهدید جزیره گوام، همزمان با سخنان وزیر امورخارجهاش، نمیتواند بستر لازم را برای دیپلماسی فراهم کند. آیا دلیل این وضع را نباید محصور شدن پیونگ یانگ در شعارهایش دانست؟
همچنین است اظهارات ماجراجویانه دونالد ترامپ که حتی سیاستمداری تندرو مانند "مککین" را به واکنش واداشته است. این سناتور جمهوریخواه و رئیس کمیته نیروهای مسلح سنای امریکا گفته است:« رهبران بزرگی که من دیدهام تهدید نمیکنند مگر آنکه آماده عمل باشند. مطمئن نیستم که ترامپ درحالحاضر آماده عمل باشد.» به این ترتیب جهان باردیگر شاهد مواضع ماجراجویانهای است که شبه جزیره کره را در آستانه یک درگیری نظامی با نتایج غیرقابل پیشبینی قرار داده است. رهبران هردو کشور بهخوبی میدانند فرجام این جنگ فاجعه بار خواهد بود. هیچیک آماده اولین شلیک نیستند اما غرور و تعصب آنان مانع قبول ابتکارهای دیپلماتیک میشود؛ مانند قبول آنچه روسیه و چین در یک طرح مشترک ارائه کردهاند. این طرح از این قرار است که کره شمالی دست از آزمایشهای موشکی خود بردارد، در مقابل امریکا و کره جنوبی نیز تا اطلاع ثانوی مانور نظامی برگزار نکنند. تاکنون نه واشنگتن و نه پیونگ یانگ به این طرح پاسخ مثبت ندادهاند. مردم آسیای جنوب شرق و بهویژه شبه جزیره کره همچنان با وحشت اخبار را دنبال میکنند. وقت آن است که برای کنترل اوضاع، دیپلماسی فرصت را از ماجراجویان بگیرد.
تشدید بحران در شبه جزیره کره بیش از هرچیز ناشی از دو مساله اساسی است؛ نخست، وجود رهبران پیشبینی ناپذیر در ایالات متحده امریکا و کره شمالی. دوم، جابهجایی نقش دیپلماتها و نظامیان در اداره یا مدیریت این بحران. از این رو لفاظی بر دیپلماسی غلبه یافته و بلندگوهای دو طرف در اعلام مواضع تهدیدآمیز خود از منطق روشن پیروی نمیکند.
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 697250
نظر شما