رییس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران در یادداشت خود برای وبلاگ خبرآنلاین به موضوع فرار دختران و پسران از خانه اشاره می‌کند و می‌نویسد: این پرسش‌ها مطرح می‌شود که آیا روی افراد جامعه و خانواده‌های این دختران و پسران کار می‌شود؟ آیا به قدر کافی فرهنگ‌سازی صورت گرفته که افراد جامعه بپذیرند دختر یا پسری که از خانه فرار کرده لزوما بزهکار نیست و شاید شرایط نامناسب خانوادگی و انواع آزارهای جسمی و روحی، محدودیت‌ها و بی‌مهری‌ها سبب شده تحمل فضای خانه را نداشته و به دنبال راه فرار باشند و نیاز به حمایت دارند؟ آیا پیش از بازگرداندن این افراد، مشکلات احتمالی خانواده‌ها از جمله فقر مالی و فرهنگی آنها برطرف می‌شود که پس از بازگشتن آنها به خانه‌هایشان دوباره به فکر فرار نیفتند یا این که با برگشتن به همان محیط قبلی و این بار با انگ فراری بودن که به پیشانی‌شان چسبیده می‌شود، مشکلات آنها نیز چندبرابر می‌شود؟ آیا به دختران و پسران دانش‌آموز مهارت‌های زندگی، راهکارهای کنترل خشم و کنار آمدن با مشکلات، برخوردهای درست با پدر و مادر، نه گفتن به ضدارزش‌ها و شناسایی ارزش‌های وجودی‌شان آموزش داده می‌شود یا فقط به آنها گفته می‌شود فرار کردن از خانه کار خوبی نیست و به ضررشان است؟ آیا تا به حال کار فرهنگی به طور هدفمند و ادامه‌دار صورت گرفته است یا به طور مقطعی و گذرا چند فیلم و سریال تولید شده‌اند؟ آیا به میزان کافی مددکار اجتماعی تربیت می‌شود و در دسترس خانواده‌ها و جوانان و نوجوانان هستند؟
مصطفی اقلیما در ادامه تاکید می‌کند: وضعیت مالی خانواده‌ها نقش اساسی در این زمینه ایفا می‌کند به طوری که وقتی پدر و مادری بیکار هستند و به شدت دچار مشکلات اقتصادی بوده یا از بس کار می‌کنند فرصتی برای توجه به فرزندشان ندارند و انقدر خسته و درگیر مشکلات ریز و درشت هستند که در خانه عصبی بوده و با هر بهانه‌ای سر فرزندانشان داد و فریاد راه انداخته یا آنها را کتک می‌زنند، نمی‌توان انتظاری جز این داشت که فرزندان سرخورده این خانواده‌ها، به دلیل کمبود محبت و برآورده نشدن امیال و آرزوها، میل به ترک محیط زندگی خود را داشته باشند.
می‌توانید متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.
47234
نظر شما