بدرود آقای چاوز!

تقریبا از ابتدای زمانی که چاوز به قدرت رسید همه ی تحولات و اخبار او را در حکومت و جامعه ی ونزوئلا با علاقه پیگیری کردم.او را کاریزماتیک ندیدم ،اما فردی قدرتمند، پرانرژی و دوستدار ملتش یافتم که توان تغییرات گسترده در جامعه ی ونزوئلا را به نفع فرودستان داشت،گاهی وقت ها تاریخ تحولات باید دگرگون شود،خوب یا بد ،عنصر محرکه ی تغییر ساز یا دگرگون کننده ای باید سمت و سوی دیگری به تاریخ ببخشد،اگر کارهایش خوب و مفید باشد که دیگران با اصلاحاتی راهش را ادامه می دهند و اگر بد باشد سرانجام از درون بدی ها خوبی های ماندگاری متولد خواهد شد.چاوز در زمانه ای آمد که اگر انصاف دهیم آمریکای لاتین در شرایط بد و بی ثباتی بود،او به منطقه تنفسی طبیعی از خود باوری و اعتماد به نفس داد که همگرایی منطقه ای را می شود انجام داد، اگر چه دیر، و می شود تا لاتینی ها به آرزوهای دیرینه اشان در قطع وابستگی اقتصادی برسند و خود را از شر تئوری های مرکز –پیرامون و وابستگی رها کنند.حتی اگر کارها و خدمات دیگرش را نادیده بگیریم، دادن همین اعتماد به نفس برای اداره ی مستقل کشورها بدون دخالت سفیر ایالات متحده خود هدیه بزرگی است.مبالغه نیست بنویسم شاید هیچ رئیس جمهوری به اندازه ای که چاوز با مردمش سخن گفت و از آن ها شنید،با مردمش این گونه طولانی سخن نگفته باشد.چاوز در زمانه ای کارش را آغاز کرد هیچ رسانه ای همراهش نبود و با وجود همه ی تخریب ها ماموریت تاریخی خود را به انجام رساند.امروز کشورهای آمریکای لاتین به شهروند کردن بومیان ستمدیده افتخار می کنند.مخالفان در منطقه و جهان او را دیکتاتور،پدرسالار،پوپولسیت و خودکامه خواندند،(برای انصاف ورزی ،تاریخ دوحزبی مملو از فساد قبل از چاوز را ببینید)،اما من فکر می کنم او هرگز از جنس معمر قذافی، بن علی و یا حسنی مبارک نبود،حتی با فیدل کاسترو هم در مواجهه با مخالفانش و نگاه فراملی اش متفاوت بود،این را برای خوشامد کسی نمی نویسم و در ستایش سوسیالیسم یا اقتدارگرایی هم نمی گویم ،تنها در ستایش و بزرگداشت منش و رفتار انسانی او می نویسم، زیرا دیدم و مردمان دیدند که تا آخرین لحظه در کنار مردم کشورش ایستاد، با آن ها رقصید و شادی کرد و در بین آن ها با افتخار دنیا را ترک کرد.