گریه را به مستی بهانه کردند

مریم آهنگری: عصر دیروز گروه «آبیدر» در قسمت نخست بخش رقابتی سنتی جشنواره به اجرای آثار سرپرست گروه، «بهرام صائب» پرداخت. البته اجرای زیبای ترانه «گریه را به مستی بهانه کردم»، اثر عارف قزوینی تنها اجرای غیرخودی‌ای بود که گروه خیلی خوب از پس آن برآمد. شکل اجرایی گروه بر اساس اجراهای گروه «عارف» بود. شکلی که همواره گروه آبیدر با آن خود را نمایان ساخته است. ضمن آن‌که آهنگ‌ها هم برداشت‌هایی از برخی آهنگ‌های گروه عارف بود. زیرا سرپرست این گروه یکی از اعضای ثابت گروه عارف و از شاگردان پرویز مشکاتیان بوده است. خواننده این گروه به نام علی‌رضا مهدی‌زاده در فیگور آوازی، تحت تْثیر حمیدرضا نوربخش بوده، گو این‌که پس از اجرا از زحمات استادش، نوربخش تشکر کرد.

شیوه سنتورنواز گروه به نام مسعود آرامش، شیوه متناسب با مشکاتیان است. پرش‌ها و در نوع جمله‌بندی و بیان مطلب بسیار نزدیک به وی اما در صدادهی خیر.

یکی از ویژگی‌های این گروه، تنظیم ساده‌ای بود که البته اعضا با هم هماهنگ نمی‌نمودند. در اجرای حاضر، سنتور بیش از دیگر سازها به اجرای برنامه پرداخت.

یکی از قطعات ساده اما جذاب این اجرا، دونوازی سنتور و تار بود. در ادامه یکی از این قطعات این کنسرت، بازسازی یا بهتر، روایت دیگری از «گریه را به مستی ...» عارف بود. به نظر می‌آمد اجرای حاضر خیلی وابسته به متن اصلی پیش می‌رفت اما خواننده کمی به نوانس و سیلاب مطلب اصلی بی‌توجهی می‌کرد.

در لابه‌لای اثر، آواز «مو که سوته دلم چون ننالم»، آواز معروف لری اجرا شد.

این آواز به همراهی ارکستر کمی تنظیمی به نظر می‌رسید. سازها تا حدی استاندارد می‌نواختند به‌خصوص ساز سنتور که پخته می‌نمود.

البته نوازنده ساز نی در اجرای نت‌های بم کمی با استاندارد فاصله داشت. نکته‌ای که در این اجرا به نظر می‌رسید، عدم تنظیم مناسب بود. البته برخی این نقصان را در صدابرداری نامناسب عنوان می‌کردند. تا جایی که برخی سازهای ملایم که کمی متفاوت با روند ملودی گروه می‌نواختند، صدایشان نمود نداشت. به هر حال صدای استخراج شده از ارکستر، صدای یک‌خطی بود.

سازبندی و نوع چینش سازها تا حدی مناسب بود. و همان‌طور که گفته شد، نوازندگان استاندارد کاری را رعایت کردند؛ تا جایی که در اجرای نت‌های پیاپی و دشوار بسیار خوب ظاهر شدند. اما بهتر بود سرپرست گروه به تنوع صدادهی گروه توجه می‌کرد.

تمامی قطعات، ساخته «بهرام ساعد» بود که از حیث تنوع ملودی جندان جذاب به نظر نمی‌رسید اما گروه دارای انسجام مناسبی بود.