با فضاپیماهای جانشین شاتل‌های ناسا آشنا شوید

1-      Dream Chaser: اکنون که برنامه فضایی شاتل ایالات متحده به پایان رسیده، ناسا برای نسل بعدی فضاپیماهای سرنشین دار قابل استفاده مجدد، رو به بخش خصوصی آورده است (که Dream Chaser شرکت سیرانوادا را هم در بر می‌گیرد). گل سرسبد محصولات شرکت کلرادویی سیرانوادا Dream Chaser است که یکی از 5 نامزد بخش خصوصی برای کمک هزینه فدرال 50 میلیون دلاری تحت قانون بازیابی و سرمایه گذاری مجدد سال 2009/1388 امریکا است. به استناد آنچه در سایت سیرانوادا آمده، ماموریت اصلی شاتل جدید پیشنهادی، انتقال بار و حداکثر 7 فضانورد به ایستگاه فضایی بین‌الملل و بازگرداندن ایمن خدمه به زمین است. از نقاط قوت دریم چیسر می‌توان به این اشاره کرد که به گونه‌ای طراحی شده که بر روی موشک‌های سری اطلس پرتاب شوند که ناسا از سال 1957/1336 تاکنون آنها را به کار گرفته است.  ماه قبل کمک مالی اضافی در اختیار سیرا نوادا قرار گرفت (در کنار 440 میلیون دلاری که به اسپیس‌ایکس و 460 میلیون دلاری که به بوئینگ داده شد) تا به برنامه‌هایی ادامه دهد که به گفته ناسا می‌توانست عرصه را برای «نمایش ماموریت‌هایی برای مدار پایین زمین تا میانه دهه آینده» آماده کند.

2-      بررسی سیستم: طرح‌هایی که در رقابت ساخت فضاپیما شرکت دارند باید آزمون‌های ایمنی و قابلیت اطمینان را با موفقیت پشت سر بگذارند، مانند نمونه مفهومی دریم چیسر در عکس بالا که در حال گذراندن آزمایش‌های ساختاری است. به ادعای ناسا، هدف از حمایت مالی فضاپیماهای سرنشین دار خصوصی، پر کردن «شکاف سفرهای فضایی» که بعد از بازنشسته شدن شاتل‌ها به وجود آمده بود؛ و همچنین امکان دادن به سازمان فضایی امریکا برای تمرکز بر روی ماموریت‌های با برد بیشتر، مانند فرستادن کاوشگران به مریخ است.امید می‌رود که فضانوردان ناسا به زودی بتوانند به همان ترتیب که امروزه بلیط هواپیما را می‌خرند، برای رفتن به ایستگاه فضایی بین‌المللی بلیط تهیه کنند. به گفته دیوید برین، از نویسندگان داستان‌ةای علمی تخیلی که مدرک دکترای علوم فضایی خود را از دانشگاه سان دیگوی کالیفرنیا گرفته است، این یک حوزه هیجان انگیز است. وی که خطرپذیری را که در میان رقبای شاتل خصوصی مشاهده می‌کند تحسین می‌کند، می‌افزاید: «از زمانی که چلنجر در سال 1986/1365 منفجر شد، رویکرد ناسا تشدید احتیاط بوده است».

3-      محموله‌های دراگون: این عکس فضاپیمای بی‌سرنشین دراگون شرکت اسپیس‌ایکس را نشان می‌دهد که در 25 می/4 خرداد گذشته توسط بازوی روباتیک ایستگاه فضایی بین المللی کنترل ‌شد. این پرواز ثابت کرد که دراگون قابل استفاده مجدد، که می‌توان با تغییر طراحی از آن در پروازهای سرنشین دار هم استفاده کرد، می‌توانند بار را به ایستگاه فضایی بین المللی برسانند (اولین فضاپیمای بخش خصوصی که چنین توانایی دارد).

4-      مشتاق رفتن: سرنشینان احتمالی فضاپیما، هم‌اکنون در حال انجام آزمایش‌های زمینی نمونه سرنشین‌دار کپسول دراگون هستند، که تا 7 فضانورد را با خود به فضا خواهد برد. برین می‌گوید: «اسپیس‌ایکس بر روی به دست آوردن قراردادهایی برای ارسال محموله‌ها به مدار زمین، به طور قابل پیش‌بینی و قابل اطمینان حساب می‌کند. این به زودی شامل خدمه انسانی برای ایستگاه فضایی هم می‌شود».

5-      مسافران قرن 21؟: شرکت دیگری که امیدوار به برنده شدن در رقابت برای حمل و نقل فضانوردان ناسا است، بوئینگ است که فضاپیمای CST-100 آن (عکس بالا) نیز برای حمل تا 7 نفر خدمه طراحی شده است. بر خلاف Dream Catcher اسپیس‌ایکس، کپسول بوئینگ بالی ندارد. البته مانند یک چتر نجات هم فرود نخواهد آمد، و ضربه ناشی از فرود را با کمک کیسه‌های هوا مهار می‌کند. برین می‌گوید: «ما شاید در نهایت بتوانیم به چیزی معادل دوران بزرگ توسعه مسافرت‌های هواپیمایی در دهه 1920/1300 برسیم. اگر چنین شود، این امر ناشی از ترکیبی از سرمایه گذاری دولتی در فرایند‌های دقیق و توجه آنها به جزئیات، و رها شدن بلندپروازی‌های بخش خصوصی خواهد بود».