به گزارش خبرآنلاین، «لو آور» تازه‌ترین ساخته آکی کوریسماکی فیلمساز گستاخ فنلاندی درباره وضعیت پناهندگان در فرانسه است و ترس نامعقول از خارجی‌ها که تمام اروپا را در برگرفته، مورد توجه قرار می‌دهد.
داستان «لو آور» که تولید مشترک فنلاند، فرانسه و آلمان است در بندری به همین نام در فرانسه روی می‌دهد و درباره یک پناهنده کم سن و سال آفریقایی به نام ایدریسا (بلوندین میگل) است که در همان حال که پلیس به دنبال اوست، می‌کوشد پیش مادرش در لندن برود.
ایدریسا زمانی از بندر لو آور می‌گریزد که پلیس با حمله به این محل، خانواده‌های مهاجر را که در یک کانتینر باری گشنگی می‌کشند، بازداشت می‌کند. پلیس که به ارتباط پناهندگان با القاعده مشکوک است، می‌کوشد پسر بچه را پیدا کند، اما او توسط مارسل مارکس (آندره ویلمز) که قبلا نویسنده بوده و اکنون در تبعید خودخواسته به پاریس، واکسی شده، نجات پیدا می‌کند.
مارکس و دوستانش در اسکله دست به دست هم می‌دهند تا به ایدریسا کمک کنند. یکی از کارهای آن‌ها برپایی یک کنسرت با حضور باب کوچولو (یا روبرتو پیاتزا)، یک خواننده راک پا به سن گذاشته است.
کوریسماکی گفت: «لو آور، ممفیس فرانسه و باب کوچولو، الویس این قلمرو است.»
«لو آور» فیلمی فرانسوی زبان است، زبانی که کوریسماکی از آن سر در نمی‌آورد و بیشتر بازیگران فیلم هم فرانسوی هستند. ژان-پی‌یر داروسن نقش پلیسی دلسوز را بازی می‌کند و کتی اوتینن بازیگر محبوب کوریسماکی به نقش آرلتی همسر بیمار مارکس ظاهر می‌شود.
«لو آور» به سبک فیلم‌های قبلی کوریسماکی داستانی ساده را روایت می‌کند و در عین حال نوعی ادای احترام به فیلمسازان بزرگ فرانسوی مانند روبرو برسون و ژان‌پی‌یر ملویل است.
آکی کوریسماکی در مراسم فرش قرمز فیلم «لو آور»
هرچند داستان «لو آور» در قرن بیست و یکم روی می‌دهد، اما فیلم فضایی قدیمی دارد و همه چیز از گرامافون‌ها گرفته تا جعبه‌های شیرینی همین طور ماشین‌های کلاسیک به دهه 1950 بازمی‌گردد.
«لو آور» در عین حال با یک دوربین متعلق به 1974 که اینگمار برگمان فیلمساز صاحبنام سوئدی از آن استفاده کرد، فیلمبرداری شده است.
کوریسماکی گفت: «او با این دوربین دو فیلم فیلمبرداری کرد. ما 18 فیلم فیلمبرداری کردیم، پس این دیگر دوربین او نیست.»
کارگردان فیلم «مرد بدون گذشته» افزود: «داستان «لو آور» می‌تواند در هر کشور دیگری اتفاق بیفتد، البته شاید غیر از فنلاند یا سوئد، چون هیچ‌کس آن‌قدر درمانده نیست که بخواهد به این دو جا برود.»
کوریسماکی آخرین بار سال 2006 با فیلم «نور غروب» در بخش مسابقه کن حضور داشت و از همان زمان تحقیقات درباره «لو آور» را آغاز کرد.
او که با وجود ممنوعیت استعمال سیگار در نشست‌های مطبوعاتی کن، در نشست فیلم خود سیگار به دست داشت، درباره موضوع فیلم خود، گفت: «البته مهاجرت مشکل بسیار بزرگی است و راستش را بخواهید برایش پاسخی ندارم.»
کوریسماکی گفت: «در ایتالیا، فرانسه، اسپانیا و پرتغال با ماشین از کنار ساحل گذشتم و لو آور آخرین امید بود. این شهر معماری زیبایی دارد، اما در دوران جنگ جهانی دوم توسط نیروهای متحدین بمباران شد. شهر خوبی است، اما نمی‌توانستم از ساختمان‌های مدرن استفاده کنم. دوربین من این جور چیزها را دوست ندارد. دوربین من می‌خواهد مادر شما را بکشد!»
کوریسماکی که اذعان کرد در 54 سالگی نرم‌تر از قبل شده، بالاخره بخشی از شهر را پیدا کرد که بمباران روی آن تاثیر نگذاشته بود و به این ترتیب فیلمبرداری آغاز شد.
کوریسماکی گفت: «هر قدر شکاک‌تر و بدبین‌تر می‌شوم، فیلم‌هایم نرم‌تر می‌شود. کاری از دستم برنمی‌آید. در این سن و سال دارم مهربان می‌شوم. حتی کم کم از شخصیت‌های فیلم‌هایم خوشم می‌آید.»
کوریسماکی سال 2002 با فیلم «مرد بدون گذشته» برنده جایزه بزرگ هیئت داوران جشنواره فیلم کن همین طور و جایزه کلیسای جهانی شد.
«کابوی‌های لنینگراد به آمریکا می‌روند»، «آریل»، «من یک قاتل قراردادی اجیر کردم» و «دختر کارخانه کبریت‌سازی» از دیگر فیلم‌های اوست.
فیلم «نور غروب» او به عنوان نماینده سینمای فنلاند در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان به آکادمی اسکار معرفی شد، اما کوریسماکی در اعتراض به سیاست‌های خارجی ایالات متحده فیلم خود را به اسکار نداد.
شصت و چهارمین جشنواره فیلم کن 11 تا 22 مه (21 اردیبهشت تا اول خرداد) برگزار می‌شود.
خبرگزاری فرانسه / 17 مه / ترجمه: علی افتخاری
5858
نظر شما