آذرجزایری

هستند کسانی که روزهای شکوفایی غرور ملی ایرانیان را به یاد می آورند.تنها 61 سال از روزهایی می گذرد که بالاخره ایرانیان توانستند بعد از گذشت 42 سال از کشف نفت در ایران طعم مالکیت بر منابع نفتی کشور را بچشند.
زمانیکه بالاخره مردم ایران موفق شدند نام نفت ایران را در کنار کلمه ملی شدن آن قراردهند تا  ایرانیان در اسفندماه امسال بتوانند گذشت 61 سالگی استقلال نفت را جشن بگیرند.
اتفاق،اتفاق کوچکی نبود وبه آسانی هم به دست نیامد.فکر نمی کنیم پرداختن به داستان ملی شدن صنعت نفت هرچند شیرین اما قابل تکرار باشد.چراکه به نظر نمی رسد کسانی باشند که هنوز ندانند در سال 1329 چه اتفاقی افتاده است.
شاید باید به بهانه چنین روز بزرگی از افتخارات و غرور حاصل از چنین تصمیمی سخن گفت اما می دانیم که به اندازه کافی رسانه های دیگر به آن خواهند پرداخت.
بنابراین لازم می دانیم در چنین روزی نقدی به عملکرد مسوولان نفتی در طول این 61 سال داشته باشیم.شاید بد نباشد این نقد را با طرح این سوال ایجاد کنیم که تا چه اندازه روش انگلیسی در نفت ملی ایران پرچیده شده است؟
متاسفانه نقدی که همواره بر صنعت نفت ما وارد بوده استفاده از روش های سنتی گذشته است.ما در بسیاری از بخش های نفت همچنان به روش سنتی ادامه می دهیم و شاید در برخی از بخش های این صنعت باید به یقین گفت که جای پای قوانین انگلیسی ها به شدت محسوس است.
بنابراین به نظر می رسد در چنین روزی باید از مجلس نشینان و مسوولان عالی رتبه کشور خواست تا دست به یک خانه تکانی جدی در قوانین و روش های سنتی نفت زنند.شروع بهار و سال جدید شاید بهانه ای جدی برای این خانه تکانی باشد.هرچند که در طول سال های گذشته نیز بر این ایرادات تاکید شده اما...
از سویی دیگر باید گفت 61 سال پیش تاریخی ترین روز نفت کشور رقم خورد و شاید به نوعی این روزها نیز وقتی می دانیم باید مقابل غرب ایستادگی کنیم تا شاید با فروش نفت در شرایط تحریم بیش از 80 درصد درآمد کشور را تامین کنیم را تکرار یکی از تاریخی ترین روزهای نفتی بدانیم که شاید نسل های دیگر با یادآوری چنین روزهایی از آن به عنوان دومین واقعه تاریخی نفت کشور یادکنند.
این درحالی است که به نظر می رسد با ادامه روند فعلی سیاست های نفتی کشور چنین رویایی سخت دست یافتنی باشد.چراکه بسیاری از کارشناسان تا کنون تاکید کرده اند که تنها در صورتی می توان امیدوار به جذب منابع مالی لازم برای توسعه صنعت نفت کشور بود که قراردادهای سنتی کنارگذاشته شود و قراردادی جدید برای این روزها و شرایط تحریم نوشته شود.
این اظهارنظر چندان بیراهه نیست.چراکه وقتی مدیرعامل شرکت ملی نفت از بحران کمبود منابع مالی می گوید و این ناامیدی را انتقال میدهد که اگر نتوانیم سال آینده منابع مالی لازم برای توسعه میادین نفتی را تامین کنیم باید شاهد ادامه روند کاهشی تولید نفت باشیم، این نشان می دهد که ما نیاز به جذب سرمایه ای داریم آنهم در شرایطی که کشورهای نفتی همسایه ما چون عراق از قراردادهای جذاب استفاده می کنند و سرمایه گذاران را به سمت خود کشیده اند کار آسانی به نظر نمی رسد.
البته تنها اشکال ما در اینجا نیست. به نظر می رسد سیستم نفت در مقابل تغییرشرایط، کمی مقاومت دارد.شاید به دلیل ترس از تغییر و بدتر شدن وضعیت باشد.چراکه تجربه نشان داده کمترین تغییری بوده که به خوبی انجامیده باشد.بنابراین شاید مقاومت بدنه نفت در مقابل این تغییرات را بتوان در این مساله جستجو کرد.شاید دیگری هم وجود دارد.شاید نگاه انگلیسی در نفت آنچنان قوی است که تغییر آن کار ساده ای نباشد.به هرحال در شرایطی که این روزها جنگ غربی ها با ایران به جنگ نفتی بدل شده باید به فکر بود تا در روزهای ابتدایی سالجاری با اتحاد میان مقامات عالی رتبه کشوری و همراهی مجلس تغییری جدی در سیستم نفتی چه از لحاظ قانونی و چه از لحاظ های دیگر ایجاد کرد تا شاید این روزها و شاید روزی خاص در بهار 91 رابه عنوان بزرگترین واقعه نفتی ایران و شاید روز خانه تکانی نفت بنامیم.

22139

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 204013

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
1 + 5 =