داریوش پیرنیاکان: دیگر چیزی به نام موسیقی در ایران وجود ندارد

داریوش پیرنیاکان نوازنده تار و آهنگساز یادداشتی درباره وضعیت موسیقی در دولت نهم و دهم نوشته است که در ادامه می‌خوانید:

بی‌توجهی به موسیقی فقط به دوره دولت‌های نهم و دهم برنمی‌گردد. اگر بخواهیم در کل صحبت کنیم، وضعیت موسیقی بعد از انقلاب وضعیت خوبی نبوده است و سیاستگذاران جمهوری اسلامی هرگز موسیقی را به عنوان یک فرهنگ تاثیر‌گذار نپذیرفتند و اگر از هنر حرف می‌زنند، به موسیقی که می‌رسد با تأمل و مکث سخن می‌گویند و به «و غیره» بسنده می‌کنند!

روایت است که فردی از جلوی مطبی رد می‌شد، روی تابلو نوشته بود «دکتر فلانی متخصص گوش، حلق و بینی و غیره»، نزد دکتر رفت و گفت من «وغیره»‌ام درد می‌کند! دکتر گفت «وغیره» چیست؟ شخص پاسخ داد شما نوشته‌اید دکتر گوش، حلق و بینی و غیره!

حالا این حکایت موسیقی در میان هنر‌ها در جمهوری اسلامی است. متاسفانه هنوز به موسیقی به عنوان یک معرفت مستقل و به عنوان یک هنر و فرهنگ نگاه نشده است، اما همین نگاه در دوره‌های مختلف هم تغییراتی داشته، تغییراتی که خیلی به شخص مسئول بستگی داشته است و نه به نگاه کل سیستم. در دوره آقای احمدی‌نژاد وزیری که به عنوان وزیر ارشاد انتخاب شده بودند روی خوشی به موسیقی نشان ندادند، در دولت آقای خاتمی، آقای مسجد جامعی چون خود یک فرهنگی بود و به فرهنگ ایرانی علاقمند بود تا جایی که آزادی عمل داشت از موسیقی و موسیقیدانان حمایت می‌کرد، اما متاسفانه در دوره آقای احمدی‌نژاد وضعیت اصلاً مطلوب نبود.

به نظر من حداقل آقای صفارهرندی وزیر مقتدری بود، اما فکر کنم آقای حسینی را چند نفری اداره می‌کردند. کنسرت بنده را در کرمان به هم زدند و به من گفتند که دانشگاه محل امور فرهنگی است و جای موسیقی نیست، متاسفانه در جایی زندگی می‌کنیم که موسیقی جزوی از فرهنگ نیست.

در دوره آقای مسجد جامعی اگر ارشاد مجوزی صادر می‌کرد پای آن تعهدش می‌ایستاد، اما در این دوره شاهد بودیم که دولت به مجوز‌های خودش هم پایبند نبود. به نظر من دیگر چیزی به نام موسیقی در ایران وجود ندارد، افسار گسیخته‌تر از موسیقی، فعالیتی در ایران وجود دارد؟ ارشاد مجوز صادر می‌کند اما در فلان شهر نماینده ارشاد می‌گوید وزیری که مجوز صادر می‌کند و مدیر‌کلش آن مجوز را به رسمیت نمی‌شناسد باید برود و به نمایندگان مجلس پاسخگو باشد.

در دروه آقای خاتمی چنین وضعی را شاهد نبودم، اقتداری وجود داشت و حداقل می‌توان گفت حرف خودشان را به رسمیت می‌شناختند چرا بعد از سی و چند سال در صداوسیما هنوز ساز ایرانی را نمایش نمی‌دهند؟ نمایش این چوب و پوست و سیم تداعی کننده چیست؟ با نفوذ ماهواره‌ها به عمق روستا‌ها، الان بچه‌های روستایی گیتار را می‌شناسند؛ اما متاسفانه خیلی‌ها نمی‌دانند تار چه شکلی است. این درد را با که باید گفت؟

اگر وزیر جدید همچنین نگرشی دارد ای کاش بگویند ما در کل دنبال موسیقی نیستیم و در موسیقی را تخته کنند. به نظر من الان زمانی است که مراجع تقلید باید به بحث موسیقی ورود کنند و تکلیف موسیقی را روشن کنند. اگر زمانی در دربار اموی از موسیقی به عنوان لهو و لعب استفاده می‌شد نباید امروز چوبش را ما بخوریم. مراجع گرانقدر شیعه باید برای همیشه تکلیف موسیقی را روشن کنند والا با آمد و شد وزرا و دولت‌ها خیلی نگاه به موسیقی تغییر نمی‌کند.

58301