فرازی: از تعامل ما با FATF نگرانند

زهره نوروزپور: مصوبه تعامل جمهوری اسلامی ایران با گروه اقدام مالی یا همان FATF بین سالهای 89 تا 91 با چندبار رفت و برگشت میان مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان سرانجام به تصویب رسید و تبدیل به قانون شد. اجرای این قانون اما به زمان دولت قبل وصال نداد و به دولت یازدهم رسید. پس از برجام اصلی ترین مانع برای تعامل میان بانک های ایران و شبکه مالی جهان اجرای قوانین اف.ای.تی.اف بود. مضاف براین دولت توانسته بود اف.ای.تی.اف را با مذاکراتی فنی مجاب کند تا نام کشورمان را از کنار کره شمالی به عنوان لیست سیاه شامل تنها دو کشورری که با این گروه تعامل ندارند خارج کند. اما زمانی که قرار بر اجرایی شدن این مقررات فرارسیده، منتقدان دولت دانسته یا ندانسته، دلسوزانه یا با اهداف سیاسی مسایلی را در خصوص این گروه و نحوه تعامل کشورمان با اف.ای.تی.اف مطرح کرده اند. این موضوع را با دکتر علی اکبر فرازی مشاور امور بین‌الملل اتاق بازرگانی ایران و دیپلمات و سفیر اسبق کشورمان در کافه خبر در میان گذاشته ایم. فرازی معتقد است این اعتراضات و انتقادات بیش از آنکه جنبه فنی داشته باشد، سیاسی است و مطرح کنندگان آن در خوش بینانه ترین حالت متوجه نیستند که چه ضربه ای به منافع ملی می زنند.

این جنجال هایی که بر سر تعامل ایران با گروه اقدام مالی یا FATF  مطرح شده برای چیست؟ آیا این مخالفت ها سیاسی است یا حقیقتا مشکلات فنی در این خصوص وجود دارد؟ چرا این دولت یا بهتر بگویم کشورما مدام با چالشهای داخلی و خارجی مواجه است؟
جمهوری اسلامی ایران در دوره های مختلف با چالش های مختلفی مواجه بوده است. این چالش ها عمدتا یا توسط دیگران ایجاد شده، یا توسط خودمان خوب مدیریت نشده است، یعنی گاهی شده که می توانستیم با اقدامات به موقع از بروز چالش ها جلوگیری کنیم اما آنقدر تعلل کره ایم که آنها تبدیل به بحران شده اند و بعد برای حل آنها اقدام کرده ایم. یکی از این موارد همین نوع تعامل ما با شبکه مالی جهانی و یا همکاری ما با گروه اقدام مالی است که یک امر بسیار عادی توسط مخالفان و منتقدان دولت به یک بحران تبدیل می شود.

اجازه بدهید قبل از ورود به این موضوع من یک مقدمه عرض کنم و آن موضوع هسته ای است که تقریبا ریشه همه این مسایل در آنجاست.   یکی از مسائلی که سالها وقت و انرژی ما را گرفت، اثبات حقانیت خودمان در بحث هسته ای بود.  واقعیت این است که ما در بحث هسته ای سال ها درگیر این چالش بودیم که به دنیا ثابت کنیم این حق ما است که از انرژی پاک هسته ای برخوردار باشیم. اما راه و رسم درست این کار را پیش نگرفتیم و نخواستیم متوجه شویم که با تعامل بهتر با دنیا زودتر به این حق دست خواهیم یافت.

یعنی به جای تعامل با دنیا و سازمان های بین المللی برای آنها شاخ و شانه کشیدیم؟
ابتدا نگاهی ساده به قضیه داشتیم،  این گونه استنباط می کردیم که مجامع بین المللی هرچه می گویند برای خودشان می گویند! سعی کردیم آنها را نادیده بگیریم و اقداماتشان را از جمله صدور قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل را بی اهمیت جلوه دهیم و بعد از این که اعتماد به نفس کاذبمان بیشتر شد، گفتیم قطعنامه ها تنها مشتی کاغذ پاره هستند! همان وقت دلسوزان نظام فهمیدند که گویندگان این عبارات در خوشبینانه ترین حالت متوجه نیستند مسائل بین المللی چیست و به چه صورت است؟ اصلا نمی دانند ساز و کار تدوین یک قطعنامه به چه صورت است و بعد از آن برای خارج شدن از قید این قطعنامه ها چه ساز و کار طولانی را باید در پیش گرفت! در خوشبینانه ترین حالت می پنداشتیم آنها واقعا نمی دانند!
گذر زمان ثابت کرد که این کاغذ پاره ها می توانند در پیشرفت،  توسعه و مناسبات ما با جهان خارج ، سد سدیدی باشند و برای برداشتن هرکدام آنها از پیش رو چه تلاشهای جان فرسایی باید کرد. با روی کار امدن دولت تدبیر و امید و با تلاش و کوشش دولت و درایت و هدایت های مقام معظم رهبری، توانستیم این کاغذپاره ها را که به سدهای محکمی در پیش پای توسعه و پیشرفت ملت تبدیل شده بود از پیش پا برداریم.

ولی متاسفانه همین حالا هم قدر نعمت دانسته نمی شود و واقعا شکرانه اینکه کشورما توانسته است بدون جنگ از تبعات فصل هفتم منشور سازمان ملل خارج شود، به جا نمی آید.
بله دقیقا همینطور است. باید این موضوع به درستی تبیین شود که بیرون آمدن کشور از زیر بار و فشار قطعنامه های فصل هفتمی شورای امنیت یک کار بسیار بزرگ بود. کشوری که در سازمان ملل علیه آن قطعنامه صادر می کنند، مخصوصا اگر این  قطعنامه ها مربوط به فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد برده باشد، به معنای دشمنی با صلح و امنیت جهانی است. اینکه شما این ها را کاغذپاره بدانید یا ندانید برای دنیا اهمیتی ندارد. دنیا به مکانیزم ها نگاه می کند و همه می گویند خوب ایران اگر با قطعنامه ها زیر فصل هفتم رفته حتما خطری برای صلح و امنیت جهانی است و این موضوع به معنای این است که این کشور هر لحظه امکان دارد مورد هر هجمه ای قرار بگیرد. لذا همانگونه که ذکر شد خارج شدن از این قطعنامه ها کار ساده ای نبود،  اما خدا کمک کرد،  مسولین دلسوز و کاردانی پیدا شدند ،  از جمله دکتر ظریف و تیم همراه ایشان،  کل نظام دست به دست هم دادند با درایت و کاردانی توانستیم از این قطعنامه ها خارج شویم.

اما گویا کاغذپاره ها هنوز هم تاثیراتشان پابرجاست و بعد از این مرحله نیز مشخص شد که گویا موانع دیگری در بین است.
بخشی از مونع بعد از برجام به  بحثی که رهبری فرمودند باز می گردد مبنی بر "بدعهدی امریکا"  که در جایگاه خودش قابل بحث است. ولی به هرحال باید توجه داشته که چالش ها و تقابل های ما با جامعه جهانی و خصوصا آمریکا یکی دو تا نیست. اشتباهی که صورت گرفت و باید از آن مراقب می شد این بود که پیش از برجام توقع عمومی از دستاوردهای آن بیش از حد واقعی افزایش یافت. ما نتوانستیم انتظارات را به صورت حقیقی مدیریت کنیم و بخشی از آن نیز به دلیل مخالفت های بیش از حد منتقدین دولت بود چرا که هرچه طرف مقابل سعی می کرد که از محقق شدن برجام جلوگیری کند طرف مقابل نیز مجبور می شد بیشتر درباره آن تبلیغ کند و همین موضوع باعث افزایش توقعات در پسا برجام شد.  در واقع دولت فاقد یک تیم قوی در خصوص اقناع افکار عمومی بود. تیمی  که افکار عمومی را برای پسابرجام آماده کند. در این میان خیلی ها نا خواسته به توقعات مردم دامن می زدند،  فکر می کردند امروز که برجام امضا و اجرایی شود، فردا روز همه چیز در مملکت ما گلستان می شود! مسائل و مشکلات مانند غول چراغ  جادو  عمل می کند! این توقعی بود که در مردم ایجاد شد.  در حالی که دولت قبل از برجام این مساله را می توانست مدیریت کند.

 برجام در زمان خود با مشکلات متعددی روبه رو شد و این مشکلات همچنان به قوت خود باقی است. از جمله مشکلات فنی،  مشکلاتی که اصلا دیده نشده بود و در زمان اجرای برجام خودش را نشان داد، از جمله مشکلات سیاسی و بدعهدی آمریکا. خب حالا چه باید کرد؟ آیا برجام را نادیده گرفت و به نقطه صفر برگشت؟ این یک رفتار خام ، احساسی و یک هزینه بسیار گزاف است.  باید نواقص را دید ، شناخت و آرام آرام حل کرد. باید نگاه به جلو داشت. در این رابطه،  نظام  با تشکیل ستاد بررسی اجرای برجام تصمیم درستی گرفت. چرا که همه قوا را در این مساله دخالت داد.  کسانی که مجری بودند، موظف شدند هر از گاهی گزارش های خودشان را در اختیار این ستاد قرار دهند، اعضای ستاد گزارش ها را بررسی می کنند مبنی بر اینکه نواقص کجاست؟  کجا باید برویم و کجا چه حرکت درستی را انجام دهیم؟ به اصطلاح بار را به سر منزل مقصود برسانند.

یکی از این مسایل باقی مانده ما با دنیا همین موضوع FATF  است که حالا در موقع اجرایی شدن آن اعتراضات زیادی به پا خاسته است. موضوع چیست؟
 بله یکی از مسائلی که در پسا برجام  گروه های مختلف سعی دارند به ان دامن بزنند، بحث تعامل با گروه ویژه اقدام مالییا همان FATF است.  مشکلات ما سر این مساله با طرف های مقابل فقط فنی نیست، بخش بزرگی از این مشکل در داخل است. سعی می کنیم همه مسائل را به دعوای جناحی ربط دهیم و مقوله را سیاسی ببینیم. برای اینکه به راه حل های درستی برسیم باید اولا عینک جناحی - سیاسی را برداریم و یک عنیک منافع ملی بزنیم!  یاد بگیریم از کشورهای زورگو و ابرقدرت ، که وقتی پای منافع ملی کشورشان پیش می آید دعوای حزبی و جناحی برایشان معنا ندارد و پای منافع ملی خود می ایستند.  این حق طبیعی هر حزب و جناح است که این توقع را داشته باشد سوال کند، بگوید چه اتفاقی افتاده است؟ من اطلاع ندارم. خب این سوال خوب است بد نیست، اما اینکه در تحلیل های خودشان تصمیم گیران نظام را زیر سوال می برند، انگ بزنند، توهین کنند و یا قضاوت های ناشایست بکنند، به نظر می آید که ناخوداگاه با دشمنان همراهی می کنند.
در مساله جنجال بر سر FATF نگاه کنید که چه کشورهایی مخالف این مساله هستند؟ دولی که به این اقدام سازمان مبارزه با پولشویی واکنش های ناراحت و عصبی نشان دادند چه کشورهایی بودند؟ آن ها خشمگین هستند از اینکه چرا به کشور ما یک سال فرجه داده شده است تا مشکلات فنی را برطرف کنیم. تمام نشریات مخالف جمهوری اسلامی ایران، عمدتا در رژیم صهیونیستی و منتسب به تندروهای آمریکا  بسیار پرخاشگرایانه در مورد اقدام این سازمان قلم زدند. آن ها در نشریاتشان به وضوح نوشتند که «چرا به ایران راه تنفس داده اید؟ ایران تروریست است و تمام! در این مساله بحثی نداریم!» حال در این شرایط ، گروه های خودی که در حسن نیت آن ها شکی نیست، می گویند ما FATF را برای چه می خواهیم؟ اصلا ما مبارزه با پولشویی را قبول داریم بقیه آن را قبول نداریم!

مخالفان می گویند با تعامل با FATF  مشکلات ما با جهان حل نمی شود.
یکی از مباحثی که همیشه مطرح بود، این است که در پسا برجام  وارد سیستم مالی جهانی شویم. من در اتاق بارزگانی بوده ام بعد از برجام  شاهد بودم که چه اتفاقات مبارکی افتاد، هیات های بلندپایه پشت اتاق صف می کشیدند که ما گاهی حتی فرصت پذیرش آن ها را نداشتیم. به تدریج برای همین مسائل فنی، آن ها متوجه شدند که امکان کار در ایران خیلی بالا نیست، چراکه وضعیت ایران در FATF نامشخص بود. از طرفی ایران در زمان دولت دهم و مجلس نهم ، لایحه مبارزه با پولشویی را تصویب کرده بود و به این خاطر مقداری دلگرمی به سرمایه گذاران خارجی می رفت چرا که ایران از ابتدا موافق این امر بود، ایران هیچگاه مشکلی با نظارت بین الملل بر تراکنش مالی نداشته است به این دلیل که جمهوری اسلامی موافق مبارزه با پولشویی است.

این نظارتی که صحبتش می شود چگونه است؟ آیا مخالفان درست می گویند که اطلاعات ما خارج می شود و یا قرار است خود تحریمی صورت بگیرد؟
بحث دوم همین است که باید ببینیم مصادیق این نظارت کجاست؟  یک دفعه عده ای آمده اند در داخل سر صدا ایجاد کردند که مصادیق FATF برای ما ساز و کار مشخص می کند وما موظف می شویم آن را اجرا کنیم. اقای طیب نیا وزیر اقتصاد تاکید کردند که اینگونه نیست. هیچ نظامی در هیچ کجای دنیا با دست خودش ،خود تحریمی را امضا نمی کند!  کدام نظامی پای موافقتنامه ای را امضا  می کند که خودش را مکلف کند که نهاد های اصلی حکومتش را زیر تحریم  ببرد؟! چه رسد به جمهوری اسلامی ایران که داعیه انقلاب گری را دارد.  در این میان گروه های داخلی بدون دیدن شرایط جمهوری اسلامی ایران، فقط این بخش را برجشته کردند، با هدف اینکه دل مردم را خالی کنند، طوری وانمود کردند که ایران مجبور شده است با گروه ه هایی که گروه های دوست خودش است، مراوده و مبادلات مالی نداشته باشد! 

آیا اختلافی در تعریف ما از تروریسم و تعریف آنها از تروریسم وجود دارد؟
وقتی آنها تروریسم را مطرح می کنند، به تعبیر ما یعنی داعش، النصره، القاعده، بوکوحرام و امثال این گروه ها. حتی در تعاریف مرتبط با تروریسم در شورای امنیت تروریسم تقریبا همین گروه ها هستند. ما هیچ تعریف متقن و دقیقی از تروریسم در سطح بین المللی نداریم اما مصادیق آن کاملا برای همه مشخص است. ما هم کاملا برداشتمان از تروریسم  مشخص است.  حتی برای مخالفان نطام ایران هم روشن و مبرهن است. اینکه برخی از گروه های داخلی دولت را مخالف نیروهای انقلابی نشان می دهند، در حالی که دولت خودش مدافع این انقلاب و نظام و این گروهها است خیلی نکته قابل تاملی است. مضاف براینکه در سازو کار گروه اقدام مالی آمده است که تعریف شورای امنیت ملی ما را از تروریسم می پذیرد. یعنی آنها هر گروهی را که ما خودما تروریستی بشناسیم مورد قبول آنها است و اگر گروهی را تروریستی نشناسیم بازهم آنها نظر ما را قبول خواهند داشت.

خب الان مخالفان دولت می گویند در توافقی که صورت گرفته ایران قبول کرده است که تعریف آنها از تروریسم را قبول کند و در واقع قانون موجود مبارزه با پولشویی را اصلاح کند.
نه این موضوع به هیچ وجه درست نیست. متاسفانه موضوعات را آنگونه که هست بازتاب نمی دهند. موضوع این است که گروه اقدام مالی توصیه کرده است که تعریف ما از تروریسم گویا و عینی باشد. تعریفی که ما هم اکنون از تروریسم داده ایم بیشتر از اینکه تعریف باشد یک جور تعیین مصداق برای گروه هایی است که ما تروریست نمی دانیم. خب معلوم است که آنها می گویند این چه جور تعریفی است گویا همه تروریست هستنند جز این چند موردی که شما نوشته اید. در واقع ما به جای اینکه تعریفی از تروریسم ارائه دهیم گروه هایی را که تروریستی نمی دانیم را اعلام کره بودیم. خب این گروه توصیه کرده است که این تعریف عینی شود و در عوض اگر ما تعریف هم ارائه نمی دهیم مصادیق گروه های تروریستی را که خودمان قبول داریم مثل القاعده، داعش یا بوکوحرام را اعلام کنیم. حالا دارند این را طور دیگری جلوه می دهند.

نکته دیگری که منتقدان اشاره دارند این است که وقتی قبول کردیم با آنها کار کنیم و زمانیکه وارد مرحله اجرا شدیم دیگر نمی توانیم نه بگوییم و هرچه آنها گفتند باید انجام دهیم
ببینید اولا اینکهAFTF  یک گروه بین المللی برای مبارزه با پولشویی و حمایت از تروریسم است. شما اگر با آن همکاری نکنید هم به پولشویی متهم می شوید و هم به حمایت مالی از تروریسم و این برای کشور ما که خط اول مبارزه با مواد مخدر و پولشویی و مبارزه با تروریسم تکفیری است زیبنده نیست. پس ما انتخاب کرده ایم که آن را اجرا کنیم، به این معنا که نظام انتخاب کرده است که در موردش در دنیا اینگونه قضاوت نشود. ما نباید دچار اشتباه بشویم که فکر کنیم آنها تشنه نشسته اند که ما برویم وارد سیستم مبادلات مالی جهانی شویم.  حداقل اسرائیل و سعودی که برعکس از خدایشان است ما نرویم و نباشیم. آنها از خدا می خواهند ما همه سازمان های بین المللی را ترک کنیم و هیچ تعاملی با کسی نداشته باشیم.  از  خدا می خواهند که این امکانات را نداشته باشیم تا بهانه ای داشته باشند و بگویند ایران امکانات سرمایه گذاری را ندارد و سرمایه گذار خارجی  بترسد از اینکه سمت ایران بیاید و یا با این بهانه دست به ایران هراسی بزنند. این یک مورد.

مورد دوم اینکه ما با هیچگونه نظارتی در این زمینه زیان نمی کنیم،  چرا که ما هم یکی از بازیگران ده ها شرکت کننده گروه ویژه اقدام مالی هستیم ،  الان تعدادکشورها و سازمان هایی که با FATF همکاری می کنند از تعداد اعضای سازمان ملل بیشتر است. اگر منافع نداشت که این همه کشور با آن تعامل نداشتند. من تعجب می کنم از مخالفین، ایا می خواهند  مانند کره شمالی یا پایین تر قرار بگیریم؟ این یعنی دست اورد؟ اینکه دست آورد نیست!  دست آورد و انقلابی گری این است که ایران با حفظ منافع ملی خود در جوامع بین الملل حضور داشته باشد، این ندایی است که حضرت امام (ره) مکرر تکرار کردند و بعد هم مقام معظم رهبری روی آن صحه گذاشتند که بودن ما در جوامع بین المللی به نفع ملت است. هر جایی که غایب بوده ایم ضرر کرده ایم.

در بند یازدهم سیاست های ابلاغی اقتصاد مقاومتی از سوی مقام معظم رهبری بر استفاده از ظرفیتهای سازمانهای بین المللی و منطقه ای تاکید شده است که همین همکاری با FATF می تواند یکی از مصادیق آن باشد.

بله این هم نکته دقیقی است که اشاره کردید. به هرحال در خصوص توصیه ها نیز باید بگویم گروه اقدام مالی هر ساله توصیه های مالی به کشورهای طرف همکاری می کند. این توصیه ها برای این است که شفافیت مالی را در بده بستان های بین المللی روز به روز افزایش دهد. اصلا سنگ بنای تشکیل گروه ویژه اقدام مالی، مبارزه با پولشویی  برای رد و بدل پول های کلان از مواد مخدر در امریکای جنوبی بود، که در دهه 80 بسیار مورد بحث بود، خب حالا ترس ما از چیست؟ تعجب می کنم کسانی که به نام دفاع از جمهوری اسلامی ایران از این قضایا می ترسند؟!  آن هایی که می ترسند و افکار عمومی را به این ترس ترغیب می کنند ،غیر مستقیم به تصمیم گیرندگان نظام بی احترامی و بی اعتنایی می کنند، نظامی که در آن این همه سد های مختلف تعبیه شده است برای جلوگیری از اینکه جایی به انحراف نرود و هر تصمیم در هر مرحله ای چندین فیلتر می شود، دولت لایحه می دهد جای دیگر تصویب می شود، لازم باشد برای یک تصمیم، شورای نگهبان و  شورای امنیت و تشخیص مصلحت وارد می شوند، هیچ نظامی اندازه جمهوری اسلامی ایران سیستم نظارتی ندارد، با این وصف چه طور می شود که تصمیم گیرندگان سرخود عملی را انجام دهند.

در عین حال ما بزرگترین کشوری هستیم که تواما هم با مواد مخدر که اصلی ترین موضوع در پولشویی است و هم با تروریسم سلفی ـ تکفیری داعش مبارزه می کنیم.
بله دقیقا. و این جای تاسف است که چنین کشوری به خاطر همکاری نکردن با یک گروه ویژه مالی به حمایت از تروریسم و پولشویی متهم شود. یعنی از آن سو کشوری مثل عربستان سعودی که همه می دانند حامی تروریست های تکفیری است با این گروه همکاری می کند و در لیست حامیان تروریسم قرار ندارد اما کشوری مثل ایران باید در لیست سیاه قرار بگیرد. به جای اینکه به دنیا نشان دهیم ما کشوری هستیم که این همه شهید داده ایم برای خاطر اینکه شما در کشورهایتان مواد مخدر نداشته باشید، این همه تلاش کرده ایم که پول های مواد مخدر در جهان به گردش نیفتد، از کشور ما برود آسیای میانه و از آنجا به روسیه و اروپا ، ما جلوی این گردش را گرفتیم برخی می گویند دولت باید کاری کند که ما در دنیا متهم به پولشویی باشیم.  مبارزه با پولشویی را اگر آنها روی کاغذ اورده اند، ما عملا انجام داده ایم. ما عملا از اول انقلاب شروع کردیم به مبارزه با پولشویی ،  در حقیقت خیلی سنگین است که دوستان در جبهه خودی این گونه صحبت می کنند.

در بحث تروریسم، خود امریکایی ها قاطعانه ایمان دارند که هیچ کشوری در منطقه قوی تر از ایران با تروریسم  مبارزه نکرده است. ما از ابتدای انقلاب با تروریسم در حال مبارزه بوده ایم. از آن لطفمه خوردیم ما قربانی تروریسم هستیم. یک سوال خیلی ساده، اگر فقط چشمانمان را روی یکی از حرکت های داعش یا القاعده می بستیم چه قدر انها حاضر بودند به ما امتیاز بدهند؟ اما هیچوقت این کار را نکردیم،  ما هزینه داده ایم، ما اعتقاد داریم ، این ها کارهای اعتقادی ماست، مثل عدم استفاده از سلاح هسته ای. حالا با این اوصاف این خیلی تاسف بار است که غرب از یک طرف اعتقاد و ایمان دارد که جمهوری اسلامی در مبازره با تروریسم صادق است و از طرفی برای منافع زودگذر سالیانه و ماهیانه خود، از کشورهای حامی تروریسم حمایت می کند و چشمشان را روی واقعیت می بندند.
در حال حاضر برای جمهوری اسلامی ایران فرصت خوبی به وجود آمده است، باید در این مدت یک ساله،  توصیه های آن را به کار بگیرد،  قطعا ما می توانیم از این فرصت بهره خوبی ببریم.  مدارک و اسناد زیادی وجود دارد که نشان می دهد ایران همه جا در مساله تروریسم سربلند بوده است.

توصیه شما به مخالفان دولت و منتقدانی که می گویند دولت با تعامل با FATF منافع ملی را به خطر انداخته چیست؟
جا دارد که اینجا اشاره ای به آن شعر معروف کنم که:  یکی بر سر شاخ بن می برید/ خداوند بستان نظر کرد و دید/ بگفتا که این مرد بد می کند/ نه با من، که با نفس خود می کند.

من به مخالفان محترم می گویم: عزیزان من، ما همگی در یک کشتی سوار هستیم که اگر هر گوشه آن را سوراخ کنیم، همه غرق  می شویم. آن کشتی چیزی نیست جز نظام جمهوری اسلامی ایران. همه ما باید به دنبال منافع ملی باشیم.  دولتی سرکار امده است، شما با آن مخالف هستید، این اشکالی ندارد، این همه تریبون برای نقد در اختیار دارید ، دولت هم با آغوش باز قبول می کند، نقد کنید، اما  بنیاد های بین المللی نظام را خراب نکنید. جایگاه جمهوری اسلامی را در سازمان های بین المللی تضعیف نکنید. در ان صورت کسی از نبودن ما در سازمان های بین المللی غمگین نمی شود، به قول دوستی حتی آنها نذر کرده اند که ما غایب باشیم، بودن ما به دیگران و کشورهای دیگر شهامت و شجاعت  می دهد و نبود ما به دشمنان ما جرئت و شهامت بیشتر می دهد. من سی و چند سال دیپلمات بوده ام،  در جوامع بین الملل به وضوح دیده ام وقتی پرچم ایران را می گذاشتند، کشورهایی که در موضع گیری ها کمی احتیاط می کردند در کنار ما شجاع می شدند و احساس غرور می کردند. حالا اگر ایران در این مجامع حضور نداشته  باشد،  اولین ضرر را خودمان و بعد دوستان ما خواهند کرد.

دولت ها  می آیند و می روند، آن چیزی  که باقی می ماند عملکرد انهاست که می توانید قضاوت کنید. زمانی که دولت نهم و دهم رفت ، همه گفتند که فلانی رفت، من نوشتم فلانی رفت؟ چندتا علامت سوال گذاشتم و ادمه دادم که آن چیزی که از زمان دولت نهم و دهم از نقد یکدیگر برای ما به ارث رسیده و مانده است، این است که یک، همه چیز را بد ببینیم، هرچیزی که برای ما نیست و برای گروه مخالف است ، آن را بکوبیم، نه که انتقاد صحیح کنیم، دو،  بی رحمانه بکوبیم. هیچ حرمتی را رعایت نکنیم. حتی حرمت کلام. واقعیت این مساله را مطبوعات نشان می دهد. حتی حرمت کلام را نگاه نمی داریم. حتی اگر رئیس جمهور برای حزب من نیست، رئیس مملکت من که هست. جایگاه رئیس جمهوری در نظام اسلامی که مهم هست. ما نباید جایگاه ها را خراب کنیم. به خارجی ها نگاه کنید. آنها رقابت که تمام می شود وقتی یکی رئیس جمهور شد دیگر او را نماینده کشورشان می دانند. اما متاسفانه این بی نزاکتی ها این بی قدری ها این بی ارزش کردن جایگاه های رفیع ارثی است که برجای مانده و ما باید با آن مبارزه کنیم. متاسفانه ساختن گفتمان مبتنی بر فرهنگ زمان می برد.  امیدوارم که همین طور که تبعات اقتصادی و سیاسی هشت سال گذشته را جبران می کنیم، در حوزه فرهنگ هم صعه صدرمان را بالا ببریم و هم تجدید نظری در گفتارمان داشته باشیم که در شان یک گروه سیاسی باشد.
 
49310