رهبر عزیز کره شمالی آب پاکی را بر دستان همگان ریخت و پسر سوم خود را به عنوان جانشین تعیین کرد. باز هم این دیکتاتور پیر و بیمار توجه همگان را به خود جلب کرد. اما زمان ان فرا‌رسیده است که واشنگتن پرونده هسته‌ای کره شمالی را به دست همسایگان این کشور کمونیستی بسپارد و پای خود را از این بازی بیرون کشد.
نخستین پادشاهی کمونیست در جهان همچنان به بقای خود ادامه می‌دهد اما به هیچ وجه تهدیدی برای واشنگتن نیست. اقتصاد کره شمالی در حال از هم فروپاشی است. ارتش کره شمالی هر روز بر تعداد اعضای خود می‌افزاید و این در حالی است که تسلیحات در اختیار این سربازان به تجهیزات نظامی عهد عتیق می‌مانند. یک جنگنده آمریکایی بی‌شک بیش از کل ارتش کره شمالی توانایی جنگیدن دارد. پس تکلیف تسلیحات هسته‌ای کره شمالی چه می‌شود؟ حقیقت این است که کره شمالی تاکنون هیچ کدام از تسلیحات در اختیار خود را کوک نکرده است. حتی یک موشک هم با بردی که بتواند خاک ایالات متحده را هدف قرار دهد در اختیار ندارد. علاوه بر این شاید کیم جونگ ایل را بتوانیم دیوانه بخوانیم اما او به هیچ وجه احمق نیست. او می داند که واشنگتن توانایی این را تدارد که کره شمالی را از نقشه حذف کند. اگر مبنا بر این بود که کره شمالی خود را در نبردی تمام عیار وارد کند، بی‌شک کیم جونگ ایل فرزند خود را به عنوان جانشین انتخاب نمی‌کرد. کره شمالی تهدیدی جدی برای همسایه جنوبی خود است. اما باید اعتراف کنیم که در این خصوص هم اغراق‌هایی شده است. ارتش کره جنوبی هم از ارتش کره شمالی مجهز‌تر است و هم سربازان آن در خاک کشورهای دیگر آموزش دیده‌اند.
جمعیت کره جنوبی دو برابر کره شمالی است و تولید ناخالص ملی این کشور هم با همسایه جنوبی قابل مقایسه نیست. علاوه بر این نه چین و نه روسیه که مرز مشترک با کره شمالی دارند در جنگی دیگر کنار پیونگ یانگ نخواهند ایستاد. علاوه بر این کره جنوبی در یک دهه گذشته بارها و بارها به کره شمالی کمک رسانده است و همین مسئله آنها را به امن بودن در برابر خشم پیونگ یانگ مطمئن کرده است. سئول در برابر پیونگ یانگ تمام جوانب احتیاط را رعایت می‌کند. این کشور با وجود تمام تنش‌ها در شبه جزیره کره، کمک‌ها به کره شمالی را از سر گرفته است. در شرایطی که کره جنوبی نگران تمامیت ارضی خود نیست، ایالات متحده هم نباید در این مسئله دخالتی کند. تنها دلیل حضور واشنگتن در مناقشه‌های امنیتی تعهد طولانی مدت این کشور به سئول برای تأمین امنیت است.
در حال حاضر 27 هزار سرباز آمریکایی در کره جنوبی مستقر هستند که باید به وطن بازگردند. ایالات متحده هدف دیگری را هم در این منطقه دنبال می‌کند: منصرف کردن کره شمالی از دستیابی به تسلیحات هسته ای. با این همه دو دهه است که واشنگتن با پیونگ یانگ هم از در تعامل و هم از در تقابل روبه رو می‌شود اما خبری از مصالحه نیست. این روزها در پیونگ یانگ مردی بر مسند قدرت نشسته است که اندک تمایلی به تعامل ندارد. دو سال پیش کیم جونگ ایل سکته قلبی کرد. هیچ کس نمی‌داند که با کاهش قدرت فیزیکی و سیاسی کیم جونگ ایل وی تا چند سال دیگر در قدرت خواهد بود. کیم جونگ ایل هنوز زنده است و با این همه مشاجره بر سر قدرت از هم‌اکنون میان فرزندانش آغاز شده است. با این همه هیچ کدام از چهره‌های خاندان ایل تمایلی ندارند ارتش را به کنار زدن تسلیحات هسته‌ای ترغیب کنند. واشنگتن باید دست از مداخله در ماجراهای پیونگ یانگ بردارد. این پرونده باید روی میز همسایگان کره شمالی قرار گیرد. چین در این میانه می‌تواند بهترین نقش را بازی کند. هرگونه ناآرامی در پیونگ یانگ می‌تواند چین را به تنش و ناآرامی بکشاند. امپراطوری واشنگتن به نهایت رسیده است و کاخ سفید می‌تواند از شبه جزیره کره عقب نشینی را آغاز کند.
ژاپن تایمز هفدهم اکتبر / ترجمه: سارا معصومی